“Je kunt verhuizen, van werk veranderen, scheiden… maar van kapper verander je niet zo makkelijk”

Hoofdredactrice Karen is 50 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony.

Gewoontedieren

Een mens houdt toch echt niet van al te veel verandering. Dat bedacht ik me afgelopen week toch weer. We zijn allemaal gewoontedieren, al zien we onszelf – ik toch – graag als avonturiers. Ik sta zeker open voor nieuwe dingen en ervaringen, of het nu een reis is naar een ongekend land of een nieuw receptje. Maar als puntje bij paaltje komt, verlang ik diep vanbinnen ook altijd weer terug naar wat ik ken – of het nu ons huis is na enkele weken vakantie of m’n jaarlijkse rood-groene kerst-decoratie.

En die wetenschap geldt zeker en vast voor kappers en kapsels. Ik ga al jaren naar hetzelfde kapsalon. Dat is bij Valerie. Toen we jaren geleden van Lier naar Hasselt verhuisden, bleef ik de daaropvolgende jaren nog steeds naar kapper Arben rijden. Tachtig kilometer heen, tachtig terug. Wie dat niet begrijpt, is nog nooit écht tevreden geweest met zijn haar. Tja, je kunt verhuizen, van werk veranderen, scheiden misschien – maar van kapper verander je niet zo makkelijk.

Ik moest die Hasseltse kappers dus toch wat uittesten. In het begin voelde het zelfs een beetje als verraad, alsof je vreemdgaat. Het is bijna als opnieuw beginnen met iemand te leren kennen. Eerst aftasten, hopen dat ze begrijpen wat je bedoelt als je een foto laat zien van Cameron Diaz of Reese Witherspoon. En ik kwam dus bij Valerie terecht. Het vertrouwen groeide met de afspraak. Eerst liet ik mijn haar eens brushen, dan kwam ik met de kinderen, en daarna waagde ik me zelf aan een knipbeurt. Ik vond dus een nieuwe ‘kapselthuis’ in Hasselt.

Een kleine barst

Niet zo gek veel later kwam Tessa er ook bij in het salon. De twee jonge vrouwen leerden onze kinderen beter kennen. Over de jaren heen. Ze weten dat Anthony altijd nog net iets meer haar wil laten afknippen dan ik in gedachten had, dat Noortje eerder een stille genieter is die houdt van een lange föhnbeurt en er af en toe een ‘schwung’ in wil, en dat ze van Oliver alles kunnen te weten komen in de kappersstoel. Hart op de tong. Ze weten ook dat ik m’n haar graag ‘licht’ zie en waar die scheidingslijn moet vallen.

Dat soort kennis groeit niet in een dag. Het gaat gepaard met praatjes over het weer, de kinderen, de vakanties, de examens, de ouders. Ik ben immer nieuwsgierig naar het vervolgverhaal over de ouders van Tessa die met een camper zo goed als de hele wereld rondtrekken. En iedere knipbeurt eindigt met die spiegel waar ik niet meer in hoef te kijken en het vertrouwde “zo, weer netjes, hè?” bij het afrekenen.

En toen… vertelde Valerie op een ochtend dat Tessa van werk zou veranderen. Tessa, de helft van mijn kapperstrouwboek. Dichter bij huis, betere uren, meer rust – het soort beslissing dat je iedereen gunt. En toch, ik voelde iets trekken in mijn borst, een kleine barst. Alsof ze op ‘kapselkot’ gaat, de wijde wereld intrekt. Ik had in ieder geval een lege-kappersnest-syndroom. Gelukkig is er nog Valerie. Die dezelfde blijft, en weet hoe ik het graag heb. En als het moet, rij ik wel een stukje om. Voor dat halfuurtje thuiskomen, bij een kapster en bij jezelf.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!