Krachtige vrouwen: Nowelle overwon haar depressie door er niet langer tegen te vechten

Het leven kan je voor zware beproevingen stellen. Maar het spreekwoord zegt: ‘What doesn’t kill you, makes you stronger.‘ In deze minireeks vertellen vijf lezeressen over hoe ze weer opveerden na hun tegenslag, en waar zij hun kracht uit putten.

“Je voelt zelfs geen liefde meer voor je geliefden. Je weet dat ze er is, maar je voelt niks meer stromen. Dat is een depressie”

Depressie

Nowelle (33): “Aan mensen die geen depressie kennen, probeer ik weleens uit te leggen hoe het voelt als je nergens meer zin in hebt. Je kunt niks bedenken waar je vrolijk van wordt. Je geniet niet van een vakantie, van een babbel met een vriendin, van iets leuks kopen of lekker eten. Je voelt zelfs geen liefde meer voor je geliefden. Je weet dat ze er is, maar je voelt niks meer stromen. Dat is een depressie.

Ik was halfweg de twintig en kreeg na een jaartje aanmodderen de diagnose van mijn huisarts. Het was niet zo dat ik de hele tijd verdrietig was. Ik werd net zo vaak overvallen door golven van angst, of ik was apathisch en lusteloos of net heel boos en gespannen – emoties die elkaar in hoog tempo afwisselden. Een aanleiding was er niet, ik zat gewoon in een crisis en had het gevoel dat ik mezelf langzaam kwijtraakte. En ik voelde me belachelijk omdat ik de kracht niet meer had om positief te zijn, om gewoon de dingen ‘los te laten’.

Ik maakte lijstjes met dingen die me energie zouden geven: pianoles volgen, Spaans leren, mediteren, yoga doen, een workshop creatief schrijven volgen… Belachelijk eigenlijk, want gewoon de was doen of stofzuigen was al te veel. Ik zocht de hele tijd op internet naar tips om gelukkig te worden. Dan las ik ergens dat je je serotonine kon boosten met de juiste voeding, en zat ik de hele dag zalm en kikkererwten te eten. Ik kocht een dagcrème op basis van edelstenencrème omdat die beloofde me van angst en depressie af te helpen. Op den duur verzoop ik in die tips en pasklare oplossingen. Als het ene niet werkte, ging ik op zoek naar het volgende. Ik dacht ook de hele tijd: ‘Als dit of dat achter de rug is, dan word ik vast weer gelukkig.’ Ik ben journaliste, in die periode kreeg ik een contract bij een uitgever en schreef ik m’n allereerste roman. Het was een kinderdroom die uitkwam, maar ik kon alleen maar huilen omdat ook dát me niet gelukkig maakte.

Een maand in bed

Na een jaar als een kip zonder kop rond te lopen, kwam ik bij een psycholoog terecht die me zei dat ik dapper had gevochten tegen de depressie, maar dat het tijd was om mijn wapens te laten vallen en me terug te trekken. ‘Ga maar eens een maand in bed liggen.’ Pas toen ontdekte ik hoe miserabel ik me eigenlijk wel voelde. Soms probeerde ik de dag per kwartier door te komen. Ik wachtte tot het avond werd, dan kon ik misschien slapen en weg zijn van de wereld. Ik snapte niet waar andere mensen hun levenslust vandaan haalden, hoe ze zo rustig en onbezorgd konden zijn. Als je nergens meer het mooie in ziet of de warmte voelt, dan wordt het leven een kwelling. Ik heb een tijdje antidepressiva genomen, maar ook die hielpen niet. Ik voelde me alleen nog meer als een zombie.

Het hoeft niet te verwonderen dat mijn relatie dit niet overleefde. Het wordt vaak onderschat, maar samenwonen met iemand die zich nooit goed voelt, voor wie alles te veel is, dat is echt heel zwaar. Ik probeerde wel goed voor hem te zorgen, maar op een bepaald moment waren we allebei bezig met de ander uit het moeras te trekken. We konden elkaar niet helpen, hoeveel liefde er ook was.

“‘Ga maar eens een maand in bed liggen’, zei de psycholoog. Pas toen ontdekte ik hoe miserabel ik me eigenlijk wel voelde”

Na die breuk ging ik alleen wonen in een huis buiten de stad. Ik nam geen schrijfopdrachten meer aan. Ik kwam buiten voor wat boodschappen en een wandelingetje. Verder zat ik gewoon binnen met mijn twee katten, wat te lezen of te rommelen. Mijn tempo van leven werd steeds lager, vaak zat ik gewoon wat om me heen te kijken. Ik verdween van de wereld, van de drukte. Een beetje zoals de corona-lockdown. (lacht) Ik moest het echt alleen doen, dacht ik.

Ik heb aan zelfdoding gedacht, ja. Ik wilde niet per se stoppen met leven, ik wilde gewoon dat het lijden zou stoppen. Maar ik had niet het lef om er een einde aan te maken. En ik wilde het mijn moeder niet aandoen. Ik hoopte gewoon dat ik niet meer wakker zou worden, of dat ik ongeneeslijk ziek zou blijken. Als je het maar graag genoeg wilt, sterf je op een keer weleens, dacht ik.

‘Ik aanvaard het’

En toen gebeurde het. Het is heel moeilijk om uit te leggen, maar de kracht kwam letterlijk van de ene dag op de andere terug. Ik herinner me nog haarscherp hoe ik wakker werd op een lenteochtend en ik voelde dat het anders was, dat ík anders was. Mijn hoofd voelde leeg, mijn lichaam was ontspannen. De spierpijn die ik al die jaren had, was minder fel, ik kon weer diep ademhalen in plaats van chronisch te hyperventileren.

Als ik terugdenk aan het moment waarop ik op wonderbaarlijke wijze uit mijn depressie geschoten was, vind ik het zelf ook een ongeloofwaardig verhaal. Maar ik ben gaan beseffen dat dit waarschijnlijk het belangrijkste moment van kracht in mijn leven is geweest: het moment dat ik het na al die jaren accepteerde dat ik me slecht voelde. Dat ik stopte met zoeken naar pasklare oplossingen. Natuurlijk had ik al veel goeroes horen zeggen: ‘accepteer het gewoon’, maar dan dacht ik altijd: hoe moet ik dat dan dóén? Terwijl het meer gaat over het opgeven van de weerstand, denk ik nu. Vind niet dat het ánders moet zijn. Toen ik dat toeliet, voelde ik compassie voor mezelf en de situatie en werd ik weer een krachtige versie van mezelf. Ik zeg weleens tegen mensen die zich heel slecht voelen: ‘Wat als dat nu eens helemaal oké is en het zo lang mag duren als je wilt?’ Vaak gaat het dan al meteen een stuk beter. Ik heb de bodem gezien, en ik kan nog wel naar beneden kijken, maar ik heb sindsdien nooit meer zo diep gezeten als toen. Die inktzwarte jaren die ik heb meegemaakt, brachten me uiteindelijk meer groei. Ik probeer mezelf en alles wat ik voel, te accepteren. Het is wat het nú is.

Inmiddels ben ik weer aan het werk; ik schrijf opnieuw romans. Ik ben nog wel single, maar het idee dat een perfecte relatie er zus of zo moet uitzien, heb ik losgelaten. Ik zie wel wat er komt. En op moeilijke momenten vind ik nog altijd kracht in wat voorbij is. Het donker is ook je vriend, hoe angstaanjagend het ook lijkt. Het heeft alleen maar wat meer aandacht, tijd en liefde nodig.”

Nowelle schreef een boek over haar ervaring, ‘Dwars door het donker’, Nowelle Barnhoorn, Uitgeverij Prometheus, € 19,99 bij Standaard Boekhandel.

Volgende week lees je het verhaal van Trui die haar zoon verloor in een verkeersongeluk.

Uit: Libelle 20/2020 – Tekst: Annelies Dyck

Meer straffe verhalen:

• Krachtige vrouwen: Germaine ging na de dood van haar man en moeder in een sociaal verpleegtehuis werken
• Krachtige vrouwen: Tinne kreeg een hersentumor tijdens haar tweede zwangerschap
• Openhartig: deze lezeressen stonden op het punt om alles te verliezen, maar kregen een tweede kans

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!