In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 42, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (14) en Stina (11). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Woensdagochtend, ik word wakker met een pijnlijke keel. Enkele jaren geleden zou ik vast eens gevloekt hebben, maar meteen erna zou het leven zijn gewoonlijke gangetje gaan. Een warme kop gemberthee met extra citroen en honing zou zoals steeds soelaas bieden. Vandaag heeft dat beetje keelpijn verregaande gevolgen. Het is de dag van het traditionele Luciafeest op school bij dochter Stina. En enkele dagen geleden testten enkele collega’s van mijn man positief na een tripje in het buitenland. Je voelt ‘m al komen, toch?
Alweer geen Luciafeest dit jaar
Mijn gevloek klinkt dus net iets harder vandaag. Doen alsof er niets aan de hand is zou niet erg correct zijn, maar ik besef dat dit onnozele zinnetje ‘ik heb keelpijn’ hard gaat aankomen bij de rest van het gezin. Slechts twee dagen geleden sprong ik een gat in de lucht toen er slechts één streepje verscheen op de test van de man des huizes. Hij was de dans ontsprongen, dachten we toen. Vanmorgen was de vreugde een stuk minder groot toen er een tweede lijntje – zij het heel erg licht – verscheen.
Na twee jaar van corona-ellende zou het Luciafeest eindelijk opnieuw kunnen plaatsvinden zoals voorheen. Met de volledige school en een zaal vol publiek.
Het feit dat we de Luciaviering zouden missen deed veel meer pijn dan dat vervelende gevoel in mijn keel. Na twee jaar van corona-ellende zou het eindelijk opnieuw kunnen plaatsvinden zoals voorheen. Met de volledige school en een zaal vol publiek, ik had er zo naar uitgekeken! Vol weemoed denk ik terug aan de laatste keer dat we erbij mochten zijn, intussen drie jaar geleden. Tranen in de ogen kreeg ik toen de kinderen één voor één de zaal binnenkwamen, prachtig uitgedost en onder deskundige leiding van de muzieklerares Sankta Lucia zongen.
Het traditioneel kerkelijke vervaagt
Ik ben niet gelovig en we hebben onze kinderen bewust niet laten dopen, maar deze viering doet wat met een mens. De oorsprong mag dan religieus zijn, hier en daar duiken stemmen op die pleiten voor een genderneutraal Luciafeest zonder religieuze inslag. Dat gebeurt al voor een stuk in de school van Stina, door te kiezen voor een gewone zaal in plaats van de lokale kerk. Zeker minder imposant en een deel van de charme gaat verloren, maar als het feit dat de link met het traditionele kerkelijke vervaagt ervoor zorgt dat iedereen kan deelnemen, ben ik alvast overtuigd.
Hier en daar duiken stemmen op voor een genderneutraal Luciafeest zonder religieuze inslag.
Sommige scholen gaan nog een stap verder en laten ook de traditionele kledij en kerkelijke liederen achterwege. De focus ligt dan voornamelijk op licht en liefde, twee dingen waar we allemaal naar verlangen in deze koude en donkere tijd van het jaar. Of dat, samen met de traditionele saffraanbroodjes, voldoende is voor de gemiddelde Zweed zal de toekomst uitwijzen. Intussen tel ik de dagen af tot het volgende Luciafeest.
Nog meer verhalen uit Zweden:
- Groeten uit Zweden: “Stina sms’t dat ze wat later thuiskomt. In België zou ik strenger zijn en haar met de auto ophalen”
- Groeten uit Zweden: “Als je de thermostaat een graad of twee lager zet, zal de kerstgezelligheid die verloren warmte moeten compenseren”.
- Groeten uit Zweden: “Vorige week verbraken we het warmterecord, nu stonden we op met sneeuw en chaos!”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!