Online daten op je vijftigste: onze redactrice testte het uit
“Lieve zorgzame vrouw zoekt knappe humoristische man om samen de wereld te ontdekken…” Onze redactrice is 50 en wil nog graag een tweede, grote liefde beleven. In deze tijd zit er dan maar één ding op: Tinder en co!
Als vijftiger in Tinderland
“Zou 45 jaar geloofwaardig zijn?” Ik vraag het aan vriendin N. Ze knikt bevestigend. Voor het eerst in mijn leven wil ik liegen over mijn leeftijd. Is het sinds ik 50 ben? Omdat 45 gewoon beter klinkt? Omdat ik me maar 45 voel (eigenlijk 35, maar dat is erover)? Of is het omdat het me de komende weken we heel goed zou uitkomen.
‘45 kan perfect’, zegt vriendin L. Ze drukt me wel op het hart dat er geen cruciale info mag weggelaten worden, en daarmee bedoelt ze: kinderen of niet, gescheiden, woonplaats… Een beetje liegen mag dus, versta ik daaruit, maar niet over wat er echt toe doet. Maar toch… wanneer ik die avond voor het eerst een profiel aanmaak op Tinder, ben ik over de hele lijn eerlijk.
Eerste hulp bij Tindertaal
“Het blijft voor mij nog altijd hét ideale scenario: iemand tegenkomen op café. Hoe schoon zou dat zijn! Maar dan roep ik mezelf tot de orde: ‘Niet meer van deze tijd, meisje’ “
Daar zit ik dan: klaar voor mijn eerste avond in Tinderland. Terwijl mijn tienerkinderen op stap zijn met hun vrienden, nestel ik me gezellig in de zetel, klaar om te kiezen en te swipen. Even droom ik weg. Zou ik het echt doen? Ben ik er klaar voor? Of ben ik toch te oud? Een ding weet ik zeker: na vier jaar alleen zijn, wil ik wel weer dromen, plannen maken en vooruit denken. En dat is zoveel leuker met twee. En ja, ik ga weleens op café, ik sport veel… maar toch is het niet evident om tussen al die koppels een single man te vinden die dan ook nog eens aan (al) mijn eisen voldoet.
Het blijft voor mij nog altijd hét ideale scenario: iemand tegenkomen op café die je een drankje trakteert en die een paar straten verderop blijkt te wonen, een zus heeft bij wie ik op school zat en een tante die in de bakker kwam waar ik in het weekend werkte… Hoe schoon zou dat zijn! En hoe makkelijk! Maar dan roep ik mezelf tot de orde: ‘Niet meer van deze tijd, meisje. Als jij werk wilt maken van die man om dat plekje naast je op de zetel op te vullen, dan zal het al swipend zijn.’ Let’s do this!
Misschien had ik me beter moeten voorbereiden, denk ik tijdens die eerste Tinder-kennismaking. Wist ik veel dat mensen in Tinderland ook een eigen taal hanteren. Zo leer ik dat ‘ONS’ hier geen bezittelijk voornaamwoord is, maar wel de afkorting van onenightstand. En ik maar denken dat iedereen het al heel uitgebreid over ‘ons’ als in ‘wij als koppel’ had. Zo familiair als het eerst aanvoelde, zo gechoqueerd ben ik als ik te weten kom wat het betekent.
Over FWB, friends with benefits, had ik wel al gehoord. Maar ook die ‘rage’ laat ik graag aan mij voorbij gaan. Alleen fun, zonder toewijding, ik zie er de voordelen nog niet meteen van in. In een van de persoonsbeschrijvingen zie ik dan weer ISTP staan. Huh? Met een paar clicks op Google weet ik dat deze lieve man een Introvert – Sensor – Thinker – Perceiver is. Na nog meer clicks weet ik dat dit wil zeggen dat hij rustig, efficiënt en actiegericht is en dus van aanpakken weet. Ik durf toch niet zomaar te ‘liken’. Misschien is hij wel te rustig voor mij? Of denkt hij te veel na? Hoewel: waarschijnlijk ben ik het die te veel nadenkt.
Eerst kijken, dan swipen
De eerste avonden kijk ik vooral. En swipe ik blijkbaar ook veel te veel naar links. Dat wil zeggen: geen interesse. Op het einde van de avond, uren later dus, verschijnt er dat er wereldwijd geen match voor mij gevonden is. In plaats van teleurgesteld, ben ik eerder opgelucht. Want wat ik hier vanavond zag, was niet echt wat ik zocht. Toch niet op het eerste gezicht.
Pas na een paar dagen besef ik dat er ook een vakje ‘likes’ is: mannen die jou dus zeker leuk vinden. Oef, eindelijk een soort selectie. Van duizenden gezichten ga ik plots naar een honderdtal mannen die interesse hebben. Makkelijker, denk ik. Wanneer ik nu naar rechts swipe, hebben we een match! En de matchen die ik heb, resulteren in een pinkend rood bolletje: een bericht.
“De vraag ‘Wat vind jij lekker in bed?’ had ik niet meteen verwacht. Laat maar P. Toch maar niet”
Zo is er P. Nette man, mooie glimlach. Slechts twee foto’s en hij woont in de buurt (want dat is wel een vereiste). Na het beleefde hallo, wacht ik op de volgende vraag. In mijn hoofd kunnen het drie verschillende vragen zijn (als journalist denk je in vragen, toch?): Waar woon je? Wat doe je voor werk? Waarom ben je op zoek naar een nieuwe partner? Maar de vraag ‘Wat vind jij lekker in bed?’ had ik niet meteen verwacht. Laat maar, P. Toch maar niet.
Wil jij mijn boterhammetjes smeren?
Ik bel met vriendin N., zij is al een beetje een pro in online daten. Ze heeft de eerste weken urenlang gechat (daar heb ik dus geen geduld voor) en het draaide altijd op hetzelfde uit: een avontuurtje, meer zagen haar ‘matches’ niet zitten. Tot ze op de foto van S. botste. Knappe, leuke kerel. Hij stuurde geen bericht, maar zij trok haar stoute schoenen aan en na een paar dagen fijn chatten zat ze bij hem thuis op de bank met een wijntje. Ondertussen zijn ze al maanden gelukkig samen. Mooi verhaal én het ultieme bewijs dat het kan!
“Hij is getrouwd, maar zijn vrouw gunt hem dit Tinderavontuur. En ik dacht dat ik openminded was! Next, please”
Ik geloof er weer in. Ik open mijn app en heb een berichtje van J. Hij vindt me knap en wil met me chatten. Even later weet ik dat hij in de chemiesector werkt, twee kinderen heeft en dat zijn profielfoto al een beetje ouder is (tja)…Wanneer we de dag erna nog wat chatten, vraag ik hem hoelang hij al alleen is. Alleen? Hij is helemaal niet alleen. Hij is getrouwd, maar zijn vrouw gunt hem dit Tinderavontuur. En ik dacht dat ik open-minded was! No thanks. Next please.
Vriendin L. geeft me de raad om dan weer niet té lang te chatten, maar zo snel mogelijk af te spreken. Pas dan weet je ‘welk vlees je in de kuip hebt’. Ze raadt ook aan om liefst ergens op neutraal terrein te daten, en ergens waar je meteen kunt ‘vluchten’. Soms veinsde ze na een apero buikpijn, of nam ze een binnenweg zodat het wandeltoertje plots veel korter was. Wanneer ik dat hoor, begin ik weer te twijfelen. Heb ik hier echt wel zin in? Ook al babbel ik graag, met een wildvreemde man op café of op restaurant, het blijft een beetje een ongemakkelijk idee.
“Ken je dat gevoel dat je hebt na een hele avond internet afspeuren op zoek naar het ultieme hotel? Om dan uiteindelijk niks te vinden? Zo voel ik me dus”
Ik besluit om eerst nog wat profielen uit te pluizen, al doe ik dat misschien dan weer iets te grondig. Want na een paar uur kijken, kom ik van een kale reis terug. Ik voel me een beetje leeg…. Ken je dat gevoel dat je hebt na een hele avond internet afspeuren op zoek naar het ultieme hotel? Om dan uiteindelijk niks te vinden? Dat gevoel dat je je tijd gewoon verkwist hebt. Zo voel ik me dus.
Sorry voor mijn superlike
Trouwens: dat swipen vereist enige handigheid en coördinatie. Soms swipete ik in alle hevigheid verkeerd. En weg was hij, die blonde adonis. Of veel gênanter: een superlike geven terwijl ik dat helemaal niet wilde. Ik heb die lieve zestiger dan ook eerlijk gestuurd dat het een vergissing was. Antwoord: ‘dacht ik al.’
“Ik word niet warm van intro’s als: wil jij binnenkort mijn boterhammetjes smeren? Of: Ik zoek een huis om te wonen!”
Ik probeer met een open geest langs de profielen te swipen… maar eerlijk, het lukt me niet altijd. Soms lijkt het zelfs of ik bewust op zoek ga naar ‘minpuntjes’. Zo besef ik maar al te goed dat taal mijn stokpaardje is. Ik hou van taal. En ja, mijn tenen gaan krullen bij schrijffouten. Maar ik neem me voor om ‘er over’ te kijken. Maar mag ik dan wel een mooi gevuld profiel of een originele openingszin? Ik word niet warm van intro’s als: wil jij binnenkort mijn boterhammetjes smeren? Of: Ik zoek een huis om te wonen! Sommigen geven meteen hun lengte mee, anderen dan weer het aantal vaccinaties (en het merk erbij) en nog anderen showen maar al te graag hun zwembad met poolhouse (en ik haat zwemmen!)
Ik twijfel soms ook aan de eerlijkheid… Wat met iemand die van zichzelf zegt dat hij heerlijk kust? De ideale schoonzoon is? Of heel veel humor heeft? Ik besef na avonden swipen dat ik kieskeurig ben, een beetje veel zelfs. En ook al zegt iedereen dat het uiterlijk niet belangrijk is, voor mij is het dat wel! Mijn eerste reactie bepaalt naar welke kant ik swipe.
Dus die foto, lieve mannen, is echt ook wel belangrijk. En ook daar probeer ik op elk detail te letten. Ik word niet warm van een grote hond die aan je oor likt. Voor mij geen omhoogstaande wc-brillen op de achtergrond of een bed vol rommel. Maar ook liever niet iemand die twintig katten heeft, nooit op reis wil, houdt van vogelspotten en kamperen of al zeven kleinkinderen heeft. Ben ik moeilijk? Noem het kritisch misschien.
Eén goeie match is genoeg
Wanneer ik weer eens met vriendin L. bel en zeg dat ik het nu al beu ben, spreekt ze me weer moed in. “Daten is een intensieve bezigheid”, zegt ze. “Een beetje zoals solliciteren. Je moet er je tijd voor nemen. Af en toe je profiel (zoals je cv) bijwerken en je zo goed mogelijk verkopen. Een goede job krijg je ook niet zomaar.” Da’s waar! Dus ik blijf nog maar wat swipen. Want ik geef toe… ook al kan ik nog geen succesverhaal schrijven, dit smaakt naar meer. Is het een fijn tijdverdrijf? Ja, kijken, kiezen en liken. Is het spannend? Best wel. Is het hoopgevend? Ja, zelfs dat.
Ik maak op een andere datingsite nog een profiel aan. Daar moet ik me eerst door een ellenlange vragenlijst worstelen: van waar ik dankbaar voor ben tot wat als ik een slecht humeur heb. Sommige dingen wil ik toch liever gaandeweg blootgeven. Al kan je muziekkeuze of je interesse in sport ook al wel iets verklappen over wie je bent. En ik word al meteen gematcht aan een tiental mannen. Naam, leeftijd, woonplaats en beroep zie ik meteen. Als ik betaal, worden foto’s niet meer wazig getoond. Maar ook via deze datingsite blijven de succesverhalen uit. Bij mij blijft het bij oppervlakkige chats. Ik antwoord soms niet meer, of wimpel een afspraakje weg.
“Ik ben geen opgever, en ik trek me op aan de succesverhalen. Eén goeie match is genoeg”
Ondertussen zijn we zes maanden verder en geniet ik af en toe van een fijn berichtje én van de complimentjes die mijn kant opkomen. En we zien wel wat het wordt. Ik ben geen opgever, en ik trek me op aan de succesverhalen. Eén goeie match is genoeg. Wanneer ik nog even door de foto’s scroll van de mannen die mij leuk vinden (en dat zijn er, joepie, wel héééél veel) blijf ik mezelf de vraag stellen of ik misschien toch had moeten liegen over mijn leeftijd. Wat maakt die vijf jaar nu uit? Het had me misschien een aantal ‘likes’ extra opgeleverd. Misschien zat daar wel de geknipte man bij, die knappe, wereldse man. Voor een apero én een diner en misschien wel voor een héél lange wandeling?
Uit: Libelle 11/2022
MEER LEZEN:
- Bestaat er echt zoiets als ‘gezonde jaloezie’, of is jaloezie sowieso slecht voor je relatie?
- SOS relatie: “Waarom luncht hij met een vrouw als hij weet dat ik moeite met vertrouwen heb?”
- Daten op latere leeftijd: zo begin je eraan (en zo doe je het veilig!)
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!