Mijn verhaal: Marianne heeft al jaren een slik- en stikfobie
Slikken is een proces dat we meerdere keren per minuut doen, zonder er eigenlijk bij stil te staan. Maar wat als je elke dat je slikt, bang bent om te stikken? Het is een angst waar Marianne (56) al jarenlang mee leeft. Dit is haar verhaal.
Een chronische aandoening
Marianne: “Ik herinner me nog goed het moment waarop het begon: ik was onderweg naar mijn vader die in het ziekenhuis lag, en stond met mijn auto voor een rood licht, toen ik van mijn flesje water wilde drinken. Maar dat lukte me niet. Mijn keel zat dicht: ik kreeg het water niet doorgeslikt. Ik schrok, maar was niet in paniek. Die angst nam toe toen het me erna nog enkele keren overkwam.
Sindsdien is het chronisch en wordt het alsmaar erger. Ik vind mezelf vaak belachelijk, maar als ik besef hoe mijn slik- en stikfobie me al jaren in de greep heeft – eten en drinken zijn een opgave, zelfs speeksel doorslikken is onmogelijk – dan is het allesbehalve om te lachen.
Ook al kan ik rekenen op begrip van mijn gezin, ik voel me een aansteller. Iets waar anderen niet over nadenken, zelfs niet bij stilstaan, is voor mij iets onoverkomelijk geworden. Water of speeksel dat ik niet kan doorslikken, spuw ik stiekem in een zakdoekje. Eten duurt ofwel erg lang, ofwel lukte het simpelweg niet. Ik kies voor gerechten met vette sauzen en voor witte boterhammen met choco, terwijl ik gezond eten belangrijk vind.
De fobie belemmerde me om voluit te leven…
Intussen verlies ik uiteraard wél gewicht: door mijn fobie ben ik al 10 kilogram afgevallen. Bij het zoeken naar oplossingen probeerde ik eerst de eenvoudige aanpak: afleiding. Dus las ik tijdens de maaltijd een boek, en toen dat niet meer hielp las ik het ondersteboven. Alles om mezelf af te leiden van mijn angst en mijn piekerende brein tot rust te brengen.
Omdat de fobie me belemmerde om voluit te leven – ik ging bijvoorbeeld altijd graag uit eten – volgde ik verschillende therapieën. Ik probeerde logopedie en osteopathie, ik ging te rade bij een angstcentrum en deed emdr en eft (therapieën die trauma’s behandelen, red.). Ik was in behandeling bij drie psychologen, liet me hypnotiseren en deed de vierdaagse training ‘Ander Leven’. Ik zie zo nu en dan wel verbetering, maar volledig opgelost raakt het niet.
Die volledig verkrampte keel maakt van mij een erg angstige vrouw, die bang is om zich te verslikken en bijgevolg te stikken. Het is een doodsangst
Stressgerelateerd
Ik leerde intussen veel over het fenomeen angst en zie in dat het tussen mijn oren zit en dat stress een trigger is. Door de jaren heen heb ik wel wat kleine en grotere trauma’s verzameld: als jong meisje overleefde ik een verkeersongeluk, erna begon ik last te krijgen van cvs en fybromyalgie. Ik had veel keelontstekingen, moest mijn schildklier laten verwijderen, verslikte me best vaak en zag een bejaarde vrouw in het rusthuis waar ik werkte, bijna stikken – wat een grote indruk op me maakte. Die keel groeide zo onbewust uit tot een probleemzone, en uiteindelijk heeft mijn angst zich in momenten van stress daarop vastgezet.
Die volledig verkrampte keel maakt van mij een erg angstige vrouw, die bang is om zich te verslikken en bijgevolg te stikken. Het is een doodsangst. Zo kon ik me in die eerste periode van mijn fobie verslikken in het sap van een druifje, en intense doodsangst voelen, tot ik enkele seconden later kon stoppen met hoesten en uiteindelijk weer naar adem kon happen.
Intussen weet ik dat hoesten niet zo’n goed idee is, en dat ik vooral kalm moet blijven en geloven dat het maar enkele seconden duurt, zonder veel erg. Ik weet ook dat ontspanningsoefeningen me stressbestendiger kunnen maken: ik doe hartcoherentie, en af en toe andere ontspanningsoefeningen. Maar het ontbreekt me vaak aan tijd, aan rustige momenten om die oefeningen in te plannen. Het vraagt moed om jezelf af en toe op de eerste plaats te durven zetten en daarvoor tijd te maken.
Slikken doe je ettelijke keren per minuut en telkens flitst die doodsangst door mijn hoofd
We zijn intussen tien jaar verder en ik probeer positief te blijven. De ene dag denk ik: Marianne, leer ermee leven, of beter: leer overleven. Maar de andere dag wil ik ervan af, volledig en voor altijd. Ik heb wel een uitlaatklep gevonden, een hobby waarin ik helemaal kan opgaan. Als regisseuse en choreografe kan ik me smijten op een project, maar de rekening volgt altijd. Dan ben ik oververmoeid, gespannen en wordt mijn slikangst weer erger. Het is lastig: ik ben bang geweest voor spinnen, om op de autosnelweg te rijden, om mijn dochter te laten uitgaan… maar die dingen leerde ik mindful benaderen.
Het lukte me om de stress in mijn hoofd uit te stellen tot het probleem zich echt zou voordoen. Maar met slikken kan dat niet: je doet het ettelijke keren per minuut en telkens flitst die doodsangst door je hoofd. Het is zo uitputtend dat ik op het randje van een burn-out balanceer. Ik ben er klaar mee: wil geen uitvluchten meer verzinnen, schaamte voelen of boos zijn op mezelf. Ik wil een oplossing vinden, of minstens iemand die hetzelfde meemaakt en die me honderd procent begrijpt.”
Uit: Libelle 52/2020
Meer openhartige verhalen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!