Mijn verhaal: de baas van Evi maakte haar het leven zuur

Ik was 26 toen ik aan de slag ging als verkoopster in een kledingwinkel. Ik had nog maar net mijn ontslag gegeven bij mijn vorige werkgever, en zat nog een beetje in de put. Gelukkig klikte het meteen met mijn nieuwe collega, een babbelgrage, oudere vrouw die ook mijn baas was. Ik heb niet zo’n goede band met mijn ouders, en in Brigitte vond ik een beetje een tweede mama. Ook het contact met de klanten zat meteen goed, waardoor ik plots weer bruiste van de energie.

Je moet weten dat ik heel plichtbewust ben, ik geef me altijd voor de volle 100% op het werk. En zo gebeurde het dat mijn 38-urenweek op mijn nieuwe werkplek al snel een 45-urenweek werd. Het rare was dat er altijd evenveel werk overbleef, hoeveel overuren ik ook deed. Ik begreep er niets van. Tot ik begon te merken dat mijn baas er de kantjes van afliep.

Brigitte was haar job al een tijdje beu en liet dat ook duidelijk merken. Als ze in de winkel stond, zocht ze voortdurend uitvluchten om naar buiten te gaan: even naar een winkel, een koffietje gaan drinken… Zelfs als het heel druk was, bleef ze soms urenlang weg. En dan stond ik er alleen voor.

“Ik heb zelfs het huwelijk van mijn schoonbroer gemist, gewoon omdat Brigitte me geen dagje verlof wilde geven.”

Na een tijd kwamen ook haar valse kantjes naar boven. Als we een nieuwe interimkracht in de winkel hadden, zei ze de gemeenste dingen over die persoon. Tijdelijke collega’s die me in principe wat werk uit handen zouden kunnen nemen, maakten zich dan ook snel weer uit de voeten. Ook tegen mij begon haar vriendelijke toon stilaan te veranderen. Als ik vroeg waar ze zo lang naartoe was geweest, reageerde ze gepikeerd of zadelde ze me op met nog meer werk. Ik heb zelfs het huwelijk van mijn schoonbroer gemist, gewoon omdat Brigitte me geen dagje verlof wilde geven. Haar tegenspreken durfde ik niet, want ze was per slot van rekening wel mijn baas… Brigitte controleerde me ook voortdurend, zelfs als ze niet in de winkel was. Dan belde ze me op, om te checken of ik alles wel juist deed. Bij het minste foutje begon ze me uitgebreid te bekritiseren: of ik echt niet slimmer was, of ik het nu nog altijd niet geleerd had.

Mijn job begon me steeds meer tegen te steken. Als ik ’s avonds thuiskwam, voelde ik me leeg en uitgeperst. Ik kon niets meer verdragen van mijn vriend en had voortdurend een rothumeur. Elke dag moest ik mijn moed bijeen rapen om de winkel binnen te stappen. Als een van de vaste klanten vroeg hoe het met me ging, moest ik mezelf inhouden om niet in huilen uit te barsten. Ik had het gevoel dat ik zelf het probleem was, dat ik mijn werk gewoon niet goed genoeg deed en alle kritiek van mijn baas terecht was. Omdat de stress ook op mijn gezondheid begon te wegen, ging ik bij mijn huisdokter langs, die me medicatie gaf. Eigenlijk had ik daar de grens moeten trekken, maar dat vertikte ik. Ik wilde niet opgeven, want het contact met de klanten schonk me zoveel voldoening. Ik troostte mezelf met de gedachte dat op elke werkplek wel iets scheef zit.

Maar op een dag werd het me echt te veel. Mijn baas was jarig en ik had met veel zorg een handdoekenset uitgezocht voor in haar nieuwe keuken. Maar Brigitte maakte me meteen duidelijk dat ik verkeerd had gekozen. De kleur beviel haar niet. Ze zou een staal stof meebrengen met de juiste kleuren en gaf minstens vier dingen aan die ze liever cadeau gehad had. Ik trok braaf weer naar de winkel, maar toen ze me daar een sms’je stuurde, ‘Heb je al een alternatief gevonden?’, brak er iets. Waar was ik eigenlijk mee bezig? Ik ben meteen de winkel uitgelopen en heb een halfuur in mijn auto zitten huilen. De volgende dag ben ik op mijn baas toegestapt en heb ik alles er uitgegooid. Maar ze bleef onbewogen, zei doodleuk dat hoe ik me voelde op het werk helemaal mijn eigen schuld was. Ik heb meteen de personeelsdienst gebeld, om mijn verhaal te doen én om mijn ontslag aan te bieden. Omdat het mijn woord tegen het hare was, konden ze haar niet op het matje roepen. Dat vind ik nog altijd zo jammer.

Ik ben ook lang heel kwaad geweest op mezelf: waarom heb ik niet sneller ‘stop’ gezegd? Mijn vriend zei al maanden dat het misschien ook aan mijn karakter lag. En inderdaad, ik kan echt niet goed mijn eigen grenzen bewaken. Na mijn ontslag ben ik daarom een assertiviteitscursus én loopbaanbegeleiding gaan volgen, om aan de slag te gaan in de zorgsector.

Die slechte ervaring met mijn ex-baas was zwaar, maar ik heb mezelf er wel beter door leren kennen. Stap voor stap probeer ik nu assertiever in het leven te staan. Als iemand iets doet dat me niet zint, laat ik sneller horen dat ik het niet oké vind. Ik ben echt vastbesloten om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. En deze keer doe ik het zoals ik het wil, niet zoals ik denk dat een ander het zou willen.”

Uit: Libelle 49/2019 – Tekst: Margot Kennis

Ook deze lezeressen doen hun verhaal:

• Mijn verhaal: Joke werd gepest op het werk
• Mijn verhaal: Mariannes internetliefde bleek een oplichter te zijn
• Mijn verhaal: Lia stapte op bij de Getuigen van Jehova

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!