Mijn verhaal: Carla is nooit verliefd geweest op haar vriend

Carla en Rik vormen sinds hun studentenjaren een koppel. Carla wilde aanvankelijk geen relatie, maar besloot Rik toch een kans te geven. Jaren later zijn ze nog steeds samen, maar echte liefde voelt Carla niet voor haar vriend. 

Carla (37): “Rik en ik leerden elkaar kennen op de hogeschool. Ik was op mijn twintigste nog een onbeschreven blad: een saaie, ijverige studente, onzeker en stil. Zelfvertrouwen had ik niet op overschot. Heel mijn puberteit ging ik ervan uit dat er geen enkele jongen of man mij ooit als partner zou willen. Toen Rik aandacht aan mij begon te besteden, vond ik dat dus wel leuk. De grijze muis werd opgemerkt door de populaire kerel van de klas en dat streelde mijn ego.

Op een dag stond Rik thuis voor mijn deur om wat nota’s te brengen van lessen die ik gemist had. Heel onbeholpen biechtte hij op dat hij verliefd op me was. Fysiek vond ik hem niet zo aantrekkelijk. Daarom zag ik een relatie niet direct zitten. Ik voelde me schuldig dat ik hem moest afwijzen, dus loog ik dat ik een vorige relatie nog niet verwerkt had. We trokken verder met elkaar op als vrienden, want samen praten en lachen konden we als de besten.

“Ik maakte mezelf wijs dat fysieke aantrekking overgewaardeerd was, en dat het wel zou groeien tussen ons”

Rik bleef hopen op meer en was steeds vol lof over mij. Geleidelijk aan begon ik heel rationeel te overwegen hem toch een kans te geven. Ik voelde me abnormaal omdat ik nog nooit een relatie had gehad en Rik wierp zich aan mijn voeten. Ik maakte mezelf wijs dat verliefdheid en fysieke aantrekking overgewaardeerd waren. Het zou wel groeien tussen ons. Nu ik eindelijk kans maakte op een partner, moest ik actie ondernemen. Op een feestje besloot ik Rik te kussen. Toen ik ’s nachts thuiskwam, had ik er al meteen spijt van. Ik herinner me dat ik tegen mijn moeder zei dat ik iets doms gedaan had. Het was vast al een teken aan de wand…

Rik was door het dolle heen en ik liet me meeslepen door zijn enthousiasme. In het begin dreef de relatie vooral op het gevoel dat ik kreeg van zijn adoratie. Maar al na een paar maanden als koppel bleek hoeveel we verschilden. Rik wilde elk weekend naar een discotheek, ik had daar een hekel aan. Hij was kwistig met alcohol en gedroeg zich dan aanstellerig, terwijl ik nooit drink en me erger aan dronken mensen. Riks leven stond in het teken van zijn vrienden, maar ik wilde activiteiten als koppel doen. Ik herinner me onze eerste reis, toen we met twee op een terras in Griekenland zaten en hij zuchtte hoe saai hij het vond. Ook op seksueel vlak klikte het niet echt omdat ik hem niet aantrekkelijk vond.

In plaats van te concluderen dat we niet bij elkaar pasten, sprak ik hem de hele tijd aan op zijn gedrag. Ik probeerde Rik te veranderen in mijn droomprins om de relatie vast te kunnen houden. Als hij nu eens wat meer huismus zou worden? Als hij de niet-leuke vrienden nu eens zou laten vallen? In het begin ging Rik er nog een beetje in mee, maar op de duur had hij genoeg van mijn commentaar en maakten we vaak ruzie. Toch bleven we – ondanks de verschillen en de wrijvingen – aan elkaar ‘hangen’. Rik was niet graag alleen en ik had niet de moed om opnieuw te beginnen. We kabbelden verder, leken ons neer te leggen bij wat er was. Zo gingen we na verloop van tijd apart op reis en bleef ik altijd thuis als hij zwaar ging feesten.

“Ik probeerde Rik te veranderen in mijn droomprins om de relatie vast te kunnen houden”

Toen ik een jaar of dertig was, begonnen mensen in mijn omgeving te polsen of we kinderen wilden. Omdat ik altijd aanvoelde dat onze relatie niet 100% goed zat, had ik dit thema onbewust al geklasseerd. Ik heb er wel eens met Rik over proberen praten, maar hij had er weinig behoefte aan. Hij had een veeleisende job en was van oordeel dat je met kinderen niet meer van het leven kunt genieten. Mijn biologische klok heeft ook nooit luid getikt, dus ik had er weinig moeite mee om kinderloos te blijven.

Aan anderen laten we uitschijnen dat we elkaar veel vrijheid gunnen, maar eigenlijk leven we al lange tijd naast elkaar. Dat besef raakte me keihard, toen ik vorig jaar toevallig te weten kwam dat Rik tijdens zijn skireis een korte scharrel had met een jongere vrouw. Ik was in shock. Niet zozeer door het overspel op zich, maar vooral door mijn eigen onverschilligheid en het feit dat ik er niks van gemerkt had. Had ik echt maar zo weinig oog voor mijn partner?

Ik liet het voorval passeren en we zijn nog altijd samen. Ruzie maken we al lang niet meer. We praten nog met elkaar, maar laten de stukken weg die de ander niet wil horen. En tegenwoordig blijken dat steeds grotere stukken te zijn. Ik stel me sinds vorig jaar wel meer en meer vragen over onze relatie. Zal het dit zijn voor de rest van mijn leven? Wat verbindt ons, buiten gewoonte? Ik heb het gevoel dat ik sinds mijn 20ste niet meer geëvolueerd ben. Rik is eigenlijk nog steeds wat hij 17 jaar geleden was: een goeie vriend, maar niet meer dan dat.

Misschien moet ik mijn horizonten verruimen in plaats van me te nestelen in een oppervlakkige, liefdeloze relatie. Alleen kijk ik op tegen de rompslomp die daarbij komt kijken. Uit elkaar gaan en opnieuw beginnen zonder garantie op succes, ik word al moe als ik eraan denk…”

Uit: Libelle 30/2020 – Tekst: Tessa Vanherck

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: Christel bleef tien jaar bij haar man, hoewel ze wist dat hij verliefd was op een ander
• Openhartig: Femke adopteerde haar 21-jarige stiefdochter
• Mijn verhaal: de man van Jeanne bedroog haar met haar zus

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!