Carla startte na haar pensioen bij ‘School en Ziekzijn’ om zinvol bezig te blijven. Ze geeft als vrijwilliger les aan zieke kinderen. En aan stoppen denkt ze nu nog lang niet!

Geen te grote achterstand

Carla (76): “Onlangs sprak een dame me aan tijdens de les aquagym: ‘Hé, gaf jij vroeger geen les aan mijn dochter Laura?’ 
Ze vertelde dat haar dochter ondertussen dokter is en mama 
van twee jonge kindjes. Dat nieuws maakte me zo blij, het is de mooiste erkenning die ik kan krijgen voor het werk dat ik doe.

Toen ik Laura als tiener leerde kennen, zag haar toekomst er veel minder rooskleurig uit. Ze was destijds betrokken geraakt bij een zwaar ongeval en stond voor een maandenlange revalidatie in het ziekenhuis. Al die tijd zou ze niet naar school kunnen. Om ervoor 
te zorgen dat ze geen te grote achterstand opliep, deden haar ouders een beroep op ‘School en Ziekzijn’.

Als een van de vele vrijwilligers van die organisatie geef ik Frans aan jongeren die door ziekte of revalidatie lange tijd niet naar school kunnen. In het begin schuimde ik daarvoor de ziekenhuizen af, om kinderen 
– letterlijk – aan hun ziekbed te onderwijzen. Je zou het misschien niet zeggen, maar die jeugd zag me wat graag komen. Soms vroegen ze zelfs na het officiële lesuurtje ‘of ik niet nog wat langer wilde blijven’. Zo’n ziekenhuiskamer heb je natuurlijk snel gezien als tiener, om van de eindeloze doortocht van dokters en verpleegsters nog maar te zwijgen. Als ik langskwam voor hun les Frans, konden ze weer gewoon een uurtje kind zijn 
in plaats van patiënt.

Tegenwoordig geef ik vooral les bij kinderen thuis, omdat ze steeds korter in het ziekenhuis verblijven. Zo’n les thuis is wel 
iets anders dan in de klas, het gaat er vaak gemoedelijker aan toe. De hond of kat des huizes komt er bijvoorbeeld al eens gezellig bijliggen. Al probeer ik, zodra we onze boeken openslaan, wel ‘mevrouw Van Houtven’ te zijn en niet ‘Carla’. Die afstand heb je nodig als leerkracht. Natuurlijk voel ik mee met mijn zieke leerlingen, maar een te zachte aanpak, daar hebben ze niets aan. Ik ben 
er om hun leerachterstand weg te werken, van mij moeten ze dus goed studeren.

Al hebben ze daar meestal niet veel aanmoediging voor nodig, hoor. Een school is voor kinderen zo veel meer dan een plek waar ze dingen leren, heb ik al gemerkt. Het is daar dat ze elke dag hun vrienden zien, hun hart kunnen luchten en samen grapjes maken. Als die ontmoetingsplaats dan plots wegvalt, raken ze een beetje geïsoleerd. Zélfs met al hun moderne communicatiemiddeltjes. Het echte, persoonlijke contact met leeftijdsgenoten, dat blijft toch onvervangbaar. Ze willen dus zo snel mogelijk teruggaan. En van het idee dat ze ook nog eens niet 
zouden slagen door hun ziekte, terwijl al hun vrienden wel doorgaan, krijgen ze het helemaal benauwd. Motivatie genoeg dus om goed op te letten tijdens mijn lessen.

Helaas zijn er ook dagen dat het voor zo’n zieke leerling gewoon niet gaat om een uur lang alert te blijven. Dagen dat ze te suf zijn door hun medicatie of ze zich te moe voelen na weer eens een slechte nacht. Op die dagen hou ik de les bewust wat korter en slaan we een babbeltje over een luchtiger onderwerp of, als ze daar zin in hebben, over zichzelf. Over hun moeizame herstel, de vrienden die ze missen, de videogames die ze de hele dag spelen… Die kleine gesprekken maken mijn vrijwilligerswerk nog veel 
waardevoller, maar ook kwetsbaarder. Niet alle verhalen lopen
namelijk even goed af als dat van Laura…

Vorig jaar nog was er Gitte, een meisje met kanker dat ik een heel schooljaar lang had begeleid. Tijdens de zomervakantie belde ze me op met goed nieuws: volgens haar dokters was ze eindelijk aan de beterhand 
en zou ze zelfs terug naar school kunnen. ‘In september volg ik nog les thuis, bij jou, maar daarna mag ik terug naar de klas!’ Ik kon zelf wel een sprongetje maken van geluk, zo blij was ik voor haar. Tot ik een paar weken later een telefoontje kreeg van haar moeder. Gitte was plots pijlsnel achteruitgegaan en was de dag daarvoor overleden…

Het was helaas niet de eerste keer dat ik zo’n moeilijk nieuws over een leerling te verwerken kreeg, maar wennen doet het nooit. Al heb ik met de jaren wel geleerd om zo’n verhaal ook voorzichtig weer los te laten. Anders hou je dit soort werk echt niet vol.

Ik ben destijds bij ‘School en Ziekzijn’ gestart om ook na mijn pensioen zinvol bezig te blijven. Aan stoppen denk ik nog lang niet! Voor zieke kinderen betekenen mijn lessen vaak het verschil tussen slagen of zitten blijven. Zelf beseffen ze niet altijd hoe bepalend dat kan zijn voor hun verdere studieparcours, maar hun ouders wel. Die bedanken me soms met een bloemetje na de laatste les. En mijn leerlingen zelf? Die houden het meestal bij een korte ‘Dankjewel, mevrouw’. Het blijven tieners, hè.”

Met dank aan: School en Ziekzijn (s-z.be)

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!