Mijn verhaal: Dorien voelt zich schuldig omdat ze twee keer een besmetting opliep tijdens haar zwangerschap

Door Diny Thomas

05 sep 2023

Doriens tweede kindje overleed toen ze zestien weken zwanger was, en haar derde kindje bleek doof. De oorzaken? Twee virussen die ze opliep tijdens de zwangerschap. En daarover voelt ze zich nog altijd ontzettend schuldig.

Twee keer een slecht lotje…

Dorien (32): “Dat ik Tijs op een dag moet vertellen dat hij anders is omdat ík tijdens de zwangerschap een virus opliep, en dat zijn sterrenbroer Jaro al na zestien weken in mijn buik overleed door een stomme bacterie, valt me zwaar. Zelfs al zeggen de dokters en mijn man Joris dat ik twee keer een slecht lotje heb getrokken, dat ik brute pech heb gehad, toch voel ik me geregeld nog schuldig.

Siem was net twee toen Joris en ik voor een broertje of een zusje wilden gaan. Nog geen vier maanden later was ik zwanger. Ik herinner me nog goed dat we kort voor de derde echografie iedereen vertelden dat we opnieuw mama en papa zouden worden, en dat ons kindje het fantastisch deed.

Het bleef akelig stil bij de echo… Het hartje klopte niet meer

Of dat dachten we, want toen ik zestien weken zwanger was, bleef het akelig stil bij de echo. Het hartje klopte niet meer. Wat de gynaecoloog me die dag vertelde, daar herinner ik me weinig van. Alleen dat ik nadien verslagen in de auto ben gestapt en naar huis ben gereden. Het was de eerste echo waar Joris niet bij was, en nu moest ik hem vertellen dat we ons kindje kwijt waren?

Het nieuws sloeg in als een bom. Joris vroeg een nieuwe echo, alsof hij het pas kon geloven als hij zelf geen hartje hoorde kloppen. Enkele dagen later werd ons sterrenkindje Jaro geboren. Zo klein, zo perfect. Het was misschien wel het zwaarste dat we samen hebben meegemaakt: afscheid nemen van een kindje dat je nog niet kent, maar waar je in die zestien weken al ontzettend veel van bent gaan houden.

Joris en ik spoelden al die weken terug in ons hoofd, om te kijken waar het fout kon zijn gegaan

Achteraf vertelde de gynaecoloog ons dat Jaro gestorven was door een listeriabesmetting. ‘Dat is brute pech, daar heb jij helemaal geen schuld aan’, zei de arts nog. Maar dat maakte het verdriet en het schuldgevoel niet minder groot. Joris en ik spoelden al die weken terug in ons hoofd, om te kijken waar het fout kon zijn gegaan. Hadden we onze groenten wel goed genoeg gewassen? Had ik een stukje vlees gegeten dat niet helemaal doorbakken was? Die voedselinfectie moest toch érgens vandaan komen? Nachten hebben we wakker gelegen, zoekend naar antwoorden. Maar die kon niemand ons geven.

Doodsbang opnieuw zwanger

Het afscheid van Jaro was immens zwaar, maar Joris en ik wilden absoluut een tweede kindje, een speelkameraadje voor Siem. Een halfjaar later was ik opnieuw zwanger, al was dat met een héél ander gevoel. Uiteraard waren we gelukkig, maar tegelijk doodsbang dat het weer zou mislopen.

Na acht lange maanden, in oktober 2019, kwam onze flinke zoon Tijs op de wereld. Ik vergeet nooit het moment dat ik hem voor het eerst in mijn armen hield en dacht: hij is er, nu staat niets ons geluk nog in de weg. Had ik dat maar nooit gedacht…

Eind november kwam Kind en Gezin over de vloer en zagen ze tijdens de hoortest dat hij op geen enkel geluid reageerde. ‘Misschien heeft hij wat vocht achter zijn oortjes’, zei de dame die Tijs onderzocht. Op dat moment maakte ik me nog geen zorgen. Ja, hij gaf geen kik als we met de stofzuiger door het huis vlogen, maar dat was bij Siem niet anders. Pas toen Tijs na twee weken nog altijd op niets reageerde, stuurde Kind en Gezin ons naar het ziekenhuis.

Tijs’ doofheid was veroorzaakt door het cytomegalovirus. Het leek dus wéér mijn fout

Twee dagen voor de babyborrel viel het zware verdicht: Tijs is doof. Het leek alsof de wereld stilviel. Het besef dat mijn kind nooit heeft gehoord dat ik hem graag zie, brak mijn hart. Na enkele onderzoeken bleek dat ik tijdens de zwangerschap besmet was geraakt met het cytomegalovirus. Het leek dus wéér mijn fout. Maar wat had ik moeten doen? Siem acht maanden geen kusjes mogen geven? Want de kans is groot dat hij het virus in zijn lijfje had zitten. Wat voor een mama was ik dan geweest?

Ik zat vol vragen. Waarom ben ik nooit ziek geweest? En als ik me slecht had gevoeld, hadden we dan eerder geweten dat Tijs ook besmet was? Joris en ik bleven met ontelbare vragen achter, maar de gezondheid van Tijs was het allerbelangrijkste. Intussen is hij twee jaar oud en hij doet het beter dan verwacht. Hij kreeg twee implantaten en reageert nu op geluiden en spreekt zijn eerste woordjes, wat natuurlijk een goed teken is. Alleen op motorisch vlak staat hij wat achter. Hij kruipt wel vlot het hele huis door en loopt enthousiast achter zijn wagentje, maar stappen is moeilijk. Nu nog, want de kinesist die hij vier keer per week bezoekt, heeft goede hoop.

Als we Siem zorgeloos zien spelen, blijft het wel moeilijk om te accepteren dat het voor Tijs waarschijnlijk niet zo evident zal zijn. We maken ons vooral zorgen over later: zal hij kunnen volgen op school, zal hij ooit horen dat we zielsveel van hem houden? Maar als ik zie hoe Tijs iedereen probleemloos inpakt met zijn guitige lach, en hoe hij samen met Siem over z’n pasgeboren zusje waakt, dan overheerst vooral dat trotse mamagevoel.”

Uit: Libelle 49/2021