Mijn verhaal: door een faillissement raakte Lut in één klap alles kwijt
De ene dag ben je de koning te rijk met een afbetaald huis en een eigen bedrijf, de andere dag moet je elke euro omdraaien omdat je bergen schulden hebt. Lut kan ervan meespreken.
Lut (54): ”Ik zie mijn man Rik nog thuis binnenkomen. Ik was in de keuken de planten aan het water geven en in zijn ogen zag ik een mix van paniek en schaamte. ‘We moeten de zaak sluiten, Lut. We zijn alles kwijt.’
Rik had al jaren een renovatiebedrijf dat best goed draaide: hij had dertig personen in dienst en drie onderaannemers werkten voor hem. Dat er met één van hen, Tom, strubbelingen waren, had ik wel al opgevangen en ik zag ook dat het Rik stress bezorgde, maar om mij te sparen had hij me nooit het hele verhaal verteld. Hoe dramatisch het er voorstond heb ik nooit geweten, tot die middag in de keuken, maar toen was het al te laat.
“Een paar maanden had Tom maar nodig en toen kwam alles aan het licht, maar intussen had hij ons bedrijf al voor € 450 000 schade toegebracht”
Tom werkte nog niet zo heel lang voor het bedrijf en toch had hij zijn strepen al verdiend. Hij was een harde werker, een goeie ook, waardoor hij al snel meer vrijheid kreeg, maar net daar had hij misbruik van gemaakt. In naam van ons bedrijf was hij bij klanten gaan aankloppen. Hij deed er renovaties, cashte het geld, maar het materiaal en de kosten, die kwamen op naam van ons bedrijf. Hij maakte ook fouten, legde daken verkeerd, stal materiaal en ook die kosten kwamen natuurlijk op onze rekening. Een paar maanden had hij maar nodig en toen kwam alles aan het licht, maar intussen had hij ons bedrijf al voor 450 000 euro schade toegebracht.
“Het ene moment zaten we er warmpjes bij met een afbetaald huis, een bedrijf én een lap grond. Een paar maanden later hadden we niets dan schulden”
Toen mijn man me vertelde wat ons was overkomen, overheerste in eerste instantie ongeloof. Hoe kon het dat we er het ene moment warmpjes bij zaten – met een afbetaald huis, acht garages, een eigen bedrijf én een lap grond – en amper een paar maanden later bankroet waren, met niets dan schulden er bovenop? En hoe kon het dat iemand ons moedwillig zo ver de dieperik in had gesleurd? Hoe slecht kan iemand zijn?
Inslecht, was blijkbaar het antwoord. Want hoe meer we over Tom te weten kwamen, hoe hallucinanter het verhaal werd. Door simpelweg zijn naam in te tikken op Google, kwamen we erachter dat wij niet zijn eerste slachtoffers waren. Overal doken verhalen van oplichting op. Hoe hij zich al jaren voordeed als aannemer bij particulieren, maar na het innen van het voorschot met de noorderzon verdween. Mijn man kon wel door de grond zakken van schaamte. Waarom had hij dit niet eerder opgezocht? Een paar muisklikken maar, en het had nooit zo ver hoeven komen. Maar Rik was iemand die van nature het goede in mensen zag. Dat waren we allebei.
De politie vertelde ons dat Tom al dertig jaar gekend was voor malafide praktijken en die wetenschap heeft mijn verbijstering doen omslaan in haat. Hoe kon iemand hier al zo lang mee wegkomen? Hoe kon het dat wij alles moesten verkopen om Tóms fouten goed te maken, terwijl hij blijkbaar al jaren mensen ruïneerde en gewoon kon blijven verder doen? Alle firma’s die hij oprichtte, gingen binnen de kortste keren failliet, maar omdat hij werkte met valse adressen en zo’n grote schuldenberg had, ontsprong hij zelf elke keer de dans. Het gerecht gaf ons zwart op wit gelijk, maar buiten een enkelband hebben we Tom niks kunnen maken. En van ons geld hebben we geen cent teruggezien.
“Ons huis moesten we verkopen en inruilen voor een caravan. Zonder daglicht of stromend water. Anderhalf jaar hebben we daar gewoond”
De meest zichtbare gevolgen van Toms verwoestende passage, waren natuurlijk de financiële. Het huis waar we twintig jaar aan hadden verbouwd en dat nét was afbetaald, moesten we verkopen en inruilen voor een caravan op de werf van mijn man. Geparkeerd in een hangar. Zonder daglicht of stromend water. Anderhalf jaar hebben we daar gewoond. Uren heb ik er gehuild en in het zwartst van mijn gedachten nam ik het heft zelfs in eigen handen. Wat was het ergste dat kon gebeuren als ik Tom zou neersteken? Oké, ik zou in de gevangenis belanden, maar al die bewijzen tegen hem, zouden toch als verzachtende omstandigheden worden gezien?
Los van de financiële gevolgen, had het ook sociaal een enorme impact. Eén van mijn neefjes was ook een klant van ons toen het bedrijf tegen de vlakte ging. Dat hij is meegegaan in de schuldeis tegen ons in plaats van onderling naar een oplossing te zoeken, dat zijn vader – mijn broer – óns ervoor aansprakelijk stelde, terwijl elke rechter toegaf dat wij er niets aan konden doen, heeft voor een breuk gezorgd, die in mijn ogen niet meer te lijmen valt.
Dat menselijke aspect vind ik misschien nog het ergste van alles. Dat ik zo teleurgesteld ben in mensen dat ik mijn basisvertrouwen ben kwijtgeraakt. Rik is intussen een nieuw bedrijf opgestart, maar van zijn personeel vertrouw ik niemand meer. Vroeger haalde ik paaseitjes voor iedereen of trakteerden we met kerst met een etentje, maar zulke dingen kan ik niet meer opbrengen. Alsof hoe meer goed ik doe voor anderen, hoe kwetsbaarder ik word.
Hoewel de afgelopen drie jaren ons weinig goeds hebben gebracht, zijn er gelukkig wel énkele lichtpuntjes die het de moeite maken om door te gaan. Rik en ik zijn er als koppel sterker uitgekomen en door de noodgedwongen verhuizing, heb ik ook enkele schoolvriendinnen van vroeger opnieuw ontmoet. En de caravan? Die hebben we intussen ingeruild voor een huurappartement. Een eigen huis zal op onze leeftijd niet meer haalbaar zijn, maar met kleine stapjes krabbelen we weer recht.”
Uit: Libelle 20/2019 – Tekst: Karolien Joniaux – Coverbeeld: Getty Images
Meer straffe verhalen:
- Mijn verhaal: Karen (42) kreeg langzaamaan geldproblemen
- Mijn verhaal: Sandra had een kansloze jeugd, maar knokte voor haar droom
- Mijn verhaal: Heidi ontdekte dat ze een zus had in Denemarken
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!