Mijn verhaal: François maakte de droom van zijn overleden vrouw waar en emigreerde naar Spanje

François (67): “Ik was negentien jaar toen ik voor het eerst met een vriend naar Spanje trok en ik was meteen verknocht aan het land. Toen ik er enkele jaren later met mijn vrouw Jeannine naartoe ging voor onze huwelijksreis, was dat het begin van een heel lange reeks vakanties in Spanje. Met ons jonge gezinnetje verkenden we verschillende streken, van Noord tot Zuid, maar toen een vriend uit Maasmechelen me overtuigde om eens naar Torrevieja op reis te gaan, voelde het als thuiskomen. Vanaf dat moment brachten we daar zo goed als elke zomervakantie door, onze kinderen hadden het er helemaal naar hun zin. Net als wij. Torrevieja ligt tussen de zee en de bergen en je vindt hier zelfs zoutmeren. Jeannine en ik konden echt ontzettend genieten van deze prachtige omgeving. Er is zoveel licht, de lucht is bijna altijd helderblauw en het is 340 dagen per jaar mooi weer, echt zalig om te vertoeven.

Spanje was met de jaren meer en meer ons toevluchtsoord geworden. In België voelde mijn vrouw zich niet zo goed in haar vel, maar onder de Spaanse zon ging het keer op keer weer beter. Na tien jaar vakantiehuizen huren, begonnen we te mijmeren over een toekomst in Spanje en maakten we plannen om definitief te verhuizen. Op den duur kwamen we niet alleen in de zomer, maar verbleven we er ook al eens in de winter. Altijd in de hoop dat Jeannine zich weer beter zou gaan voelen.

“Ik kon niks doen om haar leed te verlichten. Jarenlang leefde ik met de angst om haar te verliezen, en uiteindelijk gebeurde dat ook”

Helaas bleef haar mentale gezondheid maar achteruitgaan. Ze belandde in een diepe depressie en geraakte er niet meer uit. Ik hield de verkoop van appartementen in Torrevieja goed in de gaten, in de hoop dat een verhuis mijn vrouw zou beter maken, maar de tijd heeft ons ingehaald. Toen ik eindelijk een huis op het oog had, kon ik nog nauwelijks tot Jeannine doordringen, ze liep rond met het idee om een einde aan haar leven te maken. We trokken van psychiater naar psychiater en ze nam verschillende soorten medicatie, maar niks leek te helpen. Ook ik kon niks doen om haar leed te verlichten, ik stond compleet machteloos. Jarenlang leefde ik met de allesoverheersende angst om haar te verliezen, en uiteindelijk gebeurde dat ook. In 2014 beroofde ze zich van het leven.

Toen Jeannine overleden was, wist ik vrij snel dat ik niet in Maasmechelen zou blijven wonen. Ik wilde er weg, zocht een plek om tot rust te kunnen komen. Even overwoog ik om naar Gent of Antwerpen te verhuizen, maar echt vrolijk werd ik niet van dat idee. Ik nam terug contact op met onze makelaar in Torrevieja en samen vonden we het perfecte appartement. Ik pakte alles in, nam afscheid van de paar vrienden die ik nog had en trok de deur voorgoed achter me dicht.

Hoewel ik heel blij was met mijn beslissing om naar Spanje te verhuizen, was ik de eerste weken in mijn nieuwe stek helemaal de kluts kwijt. Ik ging naar een afspraak in de verkeerde bank, tankte mijn auto vol met benzine in plaats van met diesel en sloeg de voordeur van mijn huis toe, terwijl de sleutel nog binnen op tafel lag. Ik voelde me echt radeloos, ik was compleet verward. Gelukkig kreeg ik wel wat steun van de mensen die ik er kende. Na een paar weken ging het al veel beter, ik geraakte gesetteld en dat gevoel van vroeger kwam weer terug: ik was weer helemaal op mijn gemak onder de Spaanse zon.

“In Maasmechelen had ik het gevoel bekeken te worden, in Torrevieja kende niemand mijn verhaal. Wat een verademing”

Ik woon hier nu vier jaar en voel me echt thuis in dit dorp. Ik denk er niet aan om ooit nog terug te gaan. Mijn kinderen wonen in België, maar verder heb ik er niks meer te zoeken. De laatste keer dat ik er was, wilde ik zo snel mogelijk weer weg. In Maasmechelen had ik voortdurend het gevoel bekeken te worden. Ik dacht dat iedereen over me praatte. Maar in Torrevieja kende niemand mijn verhaal. Dat was een verademing. Ik kan hier echt gewoon mezelf zijn en al die emotionele bagage achter me laten.

Het is hier zo’n fijne internationale mix van mensen, de hele wereld lijkt hier wel aanwezig. Ik ben gewoon een van de duizenden toeristen, maar wel eentje met een permanente residentie. Dat voelt heel comfortabel. Natuurlijk voel ik me ook weleens alleen, ik ben nu vijf jaar weduwnaar. Het zou fijn zijn om een nieuwe partner tegen te komen met wie ik opnieuw samen dingen kan beleven. In een restaurant zijn de meeste tafeltjes gedekt voor twee en paella kun je niet bestellen in je eentje. Daar zit ik dan met mijn hond, mijn allerbeste maatje.

Gelukkig ken ik intussen overal volk, bij de bakker, op de markt of in de stad, maakt niet uit. Maar het liefst van al ga ik met mijn Vespa een toertje doen in de bergen of zit ik te mijmeren op een bankje met zicht op zee. De Spaanse mentaliteit bevalt me wel, mañana mañana, alles gaat hier op het gemak. De omgeving is hier zó mooi en het leven is hier zó rustig, het voelt eeuwig als vakantie. Ik hoop hier nog lang te kunnen blijven. Op een dag zal ik begraven worden bij mijn vrouw in België, maar voor zolang het duurt, is het leven hier goed.”

Uit: Libelle 6/2020 – Tekst: Evy Kempenaers

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: Ine heeft muco, maar kiest volop voor het leven en de liefde
• Mijn verhaal: Stijn werd aangereden door een dronken chauffeur en belandde in een diepe coma
• Mijn verhaal: Inges veertienjarige zoon liep van huis weg

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!