Mijn verhaal
“Mijn veertienjarige zoon was van huis weggelopen… Ik voelde me gefaald als moeder”

Dat Inges zoon Lukas op een nacht van huis zou weglopen, had ze nooit zien aankomen. Vandaag blikt ze terug op die heftige periode in haar leven.

Onbegrip & verdriet…

Inge (40): “Lukas was een vrolijk kind. Hij lachte veel, hield van flauwe mopjes… Hij was door iedereen graag gezien. Dat hij op een nacht van huis zou weglopen, had ik nooit van hem verwacht, ook al ging het al even niet zo goed met hem.

Toen Lukas tien was, is mijn vader heel onverwachts uit het leven gestapt. Voor Lukas was dat een zware klap. Zijn opa was een vertrouwenspersoon voor hem, en Lukas voelde zich door hem in de steek gelaten. Een paar maanden later stierf ook mijn schoonmoeder, precies op de dag dat we Lukas’ verjaardag vierden. Hij zat vol boosheid, onbegrip en verdriet, maar wilde er niet over spreken.

We hebben hem verschillende keren meegenomen naar een psycholoog, maar ook daar zei hij geen woord. Van een kind dat graag plezier maakte, veranderde hij in een ernstige tiener. Toen vorige zomer ook mijn relatie met zijn vader stuk liep, was dat voor Lukas opnieuw een zware dobber. Ik ben degene die vertrokken is, en dat nam hij me erg kwalijk. Intussen was ik zelf in een depressie beland. Achteraf denk je: ik ben er niet genoeg geweest voor Lukas, maar toen was het roeien met de riemen die ik had.

Lukas kreeg het steeds lastiger met zijn hoogbegaafdheid. Hij wilde niet ‘anders’ zijn

Aan het begin van vorig schooljaar wilde hij plots niet meer naar school. Hij verveelde zich, voelde zich onbegrepen door de leerkrachten. Lukas is hoogbegaafd, en daar kreeg hij het steeds lastiger mee. Hij wilde niet ‘anders’ zijn. Hij begon zich steeds dwarser te gedragen en werd voortdurend uit de klas gezet. De school probeerde in te grijpen door een alternatief traject voor Lukas uit te zoeken, maar het duurde wekenlang voor dat in orde was.

Intussen escaleerde de situatie, ook thuis. Niets interesseerde hem nog. Hij sloot zich op in zijn kamer, waar hij urenlang computerspelletjes speelde. Hij verbrak het contact met zijn oude vrienden. Zijn nieuwe vrienden kreeg ik niet te zien. De kleinste opmerking was genoeg voor een woedeuitbarsting, waarbij hij letterlijk begon te vechten. Twee keer heeft hij me zo hardhandig aangepakt dat ik er een gekneusde schouder en een rug vol blauwe plekken aan overhield.

Uitgeput van alle emoties

Op de keukentafel lag een briefje, waarop geschreven stond dat hij weg was en dat we hem niet moesten komen zoeken

Op een avond is het helemaal uit de hand gelopen. Ik had Lukas gestraft omdat hij in de woonkamer vuur gemaakt had. Ik was razend, en natuurlijk kregen we ruzie, waarna hij naar zijn kamer verdween. Zelf ben ik uitgeput van alle emoties op de zetel in slaap gevallen. Toen ik ’s nachts naar Lukas wilde gaan kijken, was zijn bed leeg. Op de keukentafel lag een briefje, waarop geschreven stond dat hij was vertrokken en dat we hem niet moesten komen zoeken.

Ik stond aan de grond genageld. Mijn oudste dochter, die ook thuis was, probeerde meteen mijn ex te bereiken, maar die nam niet op. Huilend en stotterend heb ik de politie gebeld, en daarna mijn zus. Ik was totaal in paniek. In mijn hoofd zag ik Lukas in het water springen, of zich op de snelweg storten. Ik dacht dat ik hem nooit meer terug zou zien.

Ik heb jarenlang gezinnen begeleid die kampten met problemen zoals weggelopen kinderen. Nu was ik zelf zo’n gezin

De agenten vroegen toestemming voor een huiszoeking in Lukas zijn kamer, en polsten naar zijn vrienden. Ik voelde me zó dom toen ik moest zeggen dat ik niet wist wie zijn vrienden of hun ouders waren. Ik voelde me gefaald als moeder. Mijn dochter postte een berichtje op Facebook over de verdwijning van haar broer. Tegelijkertijd wil je liefst dat niemand weet wat er aan de hand is. Wat moesten de mensen wel niet denken? Ik werk zelf in de zorgsector. Ik heb jarenlang gezinnen begeleid die kampten met problemen zoals weggelopen kinderen. Nu was ik zelf zo’n gezin.

Ik weet niet meer hoe ik de uren doorgekomen ben, of wie hier allemaal over de vloer is geweest. Die nacht is één grote waas. Ik weet alleen dat we rond half negen ’s morgens het bericht kregen dat Lukas gevonden was door een politiepatrouille, een paar dorpen verderop. De opluchting was onbeschrijflijk, maar al snel volgde een koude douche. Lukas wilde niet terug naar huis komen, hij wilde me niet zien. Op dat moment ben ik geknakt…

Het zijn de mensen van Child Focus die me op de been hebben gehouden. Door mijn omgeving voelde ik me met de vinger gewezen: ik was te soft geweest voor Lukas, ik had hem al veel langer harder moeten aanpakken. Voor de mensen van Child Focus was ik geen slechte moeder. Zij veroordeelden me niet, maar luisterden. Ik heb geroepen, geschreeuwd en gehuild tijdens die gesprekken, maar ze hebben me enorm deugd gedaan.

Beterschap op komst

Intussen gaat het beter met Lukas. Na een korte periode van afstand, waarbij hij bij zijn papa woonde, is hij terug thuis komen wonen. Zowel de jeugdbrigade van de politie als de school hebben hem goed opgevangen, en hem de kans gegeven om tot rust te komen. Binnenkort start hij in een nieuwe school, met een schone lei. Over de nacht dat hij is weggelopen, hebben we nooit gesproken. Hij wil het er niet over hebben, en ik respecteer dat. Stilletjes begint hij terug toenadering te zoeken. Hij maakt opnieuw grapjes en komt me al eens spontaan vastpakken. Ik geniet van elk moment dat het goed gaat.

Wat er gebeurd is, heeft littekens achtergelaten, en die zullen nooit verdwijnen

Tegelijkertijd hou ik mijn hart vast voor de toekomst. Zijn ‘echte’ puberjaren moeten nog beginnen. Hoe moeilijk die ook zullen zijn, ik hoop dat ik nooit nog moet meemaken wat ik die nacht heb gevoeld. Ik droom nog regelmatig dat ik met de hele familie rond de tafel zit om de begrafenis van Lukas te regelen. Wat er gebeurd is, heeft littekens achtergelaten, en die zullen nooit verdwijnen.”

Op zoek naar meer info over het onderwerp? Surf naar childfocus.be of bel hun gratis noodnummer 116 000.

Uit: Libelle 43

Meer openhartige verhalen:

“Ik stuurde via WhatsApp foto’s van mezelf door naar een plastisch chirurg in Istanbul. ‘Jij hebt duidelijk lipoedeem’, kreeg ik te horen”
Mijn verhaal: Laila ontdekte dat haar zwaarlijvigheid een medische oorzaak had

Volg ons op FacebookInstagramPinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!

Partner Content

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."