Niemand geeft met plezier over, maar wat als je er écht bang voor bent? Lia heeft al haar hele leven een braakfobie.

Lia (55): “Ik ken niemand die graag overgeeft. Langs de ene kant stelt me dat gerust – ik ben niet alleen. Maar tegelijk maakt het mijn angst alleen maar erger, want hoe moet ik de schrik om te moeten braken overwinnen als iedereen er zo’n afkeer van heeft? Al zolang ik me kan herinneren, heb ik een braakfobie. In mijn kinderjaren had ik er nog niet zo’n last van. Gaf een kleuter op school over, dan stopte ik mijn vingers in mijn oren en keek ik naar de grond. Of ik liep weg, om zeker niets te moeten zien, horen of… ruiken.

Maar hoe ouder ik werd, hoe groter de angst. De gedachte alleen dat een toevallige passant op straat of zelfs de hond in het park kon beginnen over te geven, lokte al een paniekaanval uit. Dan werd ik misselijk van angst, en tegelijk weer bang van de misselijkheid. Op restaurant gaan werd pure horror, want stel je voor dat ik bedorven kip voorgeschoteld kreeg? Of wat als iemand aan de tafel naast mij ziek werd van de mosselen? Ook naar de cinema gaan, was een hel. Al die mensen die zich volproppen met snoep, chips en nacho’s … vreselijk gewoon!

Waar ik ook ging, het was altijd met de gedachte: wat als ik misselijk word, of iemand anders? Natuurlijk ben ik in al die jaren wel meer dan eens naar de dokter gestapt, maar daar botste ik telkens op heel wat onbegrip. ‘Niemand geeft graag over, wat is je probleem?’ zei die dan. Geef hem maar eens ongelijk. Ik besef maar al te goed dat mijn angst om over te geven irrationeel is, maar dat maakt het net een pak lastiger om ervan af te geraken.

Ik heb eens gelezen over confrontatietherapie: jezelf blootstellen aan je angst. Maar ik verstijf al als ik er nog maar aan denk. Uiteindelijk ben ik dan toch bij een psycholoog terechtgekomen die me vertelde over EMDR-therapie (Eye Movement Desensitization and Reprocessing, een therapie waarbij aan de hand van oogbewegingen wordt geprobeerd om het trauma opnieuw te verwerken, red.). Eerlijk? Ik was sceptisch. Hoe ging hij me, door met zijn vingers over en weer te bewegen, verlossen van een angst die al jaren mijn leven overschaduwde?

Ik besliste om het toch een kans te geven, maar na de eerste sessie gaf ik het al meteen weer op. Ik geloofde er gewoon niet in, en dan werkt het ook niet. Ik heb altijd gedacht dat het beter zou gaan met het ouder worden, en dat ik het meer zou kunnen relativeren, maar dat is jammer genoeg niet zo.

Mijn man en ik gaan geregeld naar ons huis in Spanje, en alleen al de vlucht er naartoe is een serieuze beproeving. Vaak zit ik in het vliegtuig tussen mijn man en een vreemde, maar wat moet ik dan doen als de man of vrouw naast me plots ziek wordt? In lang niet elk vliegtuig liggen er braakzakjes. En zelfs als die er zijn, ben ik niet op mijn gemak. Een onbezorgd verlof zit er dus niet in. Hoewel… Intussen weet ik dat er in elke Spaanse winkel een toilet is, wat een hele geruststelling is.

Op restaurant gaan daarentegen, blijft lastig. Het liefst eet ik niks, want wat ik niet naar binnen speel, kan er ook gewoon niet uitkomen. Maar hoe gezellig is het voor mijn man om altijd alleen te moeten eten? Dus kies ik meestal het lichtste gerecht op de kaart. Geen frieten, puree, rauwe groenten of een ijsje als dessert. Op zich is daar niks mis mee, was het niet dat ik nog maar veertig kilo weeg. Oké, ik ben maar een duim groot, maar toch.

De laatste jaren voel ik dat mijn angst veel verder gaat dan enkel het overgeven. Ik heb nooit schrik gehad om corona op te lopen, maar elke winter zit ik met de daver om buikgriep te krijgen. Dan ontwijk ik zoveel mogelijk mensen en eet ik nog minder dan anders. Liever met koorts in bed dan een hele dag te moeten overgeven.

En wat als ik op een dag geconfronteerd word met kanker en chemo mijn enige kans is? Wat als mijn angst om over te geven groter is dan de schrik om te sterven? Mijn panische angst om te braken hou ik zo goed als ik kan verborgen voor de mensen rondom me. Het is oké om bang te zijn voor spinnen, voor kippen en duiven, voor hoogtes, voor naalden, voor honden en zelfs voor clowns. Maar een braakfobie, daar wordt alleen maar eens goed mee gelachen. Want zoals de dokter al zei: niemand geeft met plezier over.

Ik voel me zo alleen, terwijl ik goed genoeg weet dat ik niet de enige ben. In Nederland is er zelfs een stichting voor ‘emetofoben’ – emetofobie is de wetenschappelijke term voor een braakfobie. Maar hier lijkt de angststoornis onbestaande. Alsof ik mezelf maar moet zien te ‘genezen’.

Onlangs las ik wel dat afleiding de beste remedie is, en daar zit wel wat in. Als ik op restaurant de angst voel opborrelen, moet ik me concentreren op de muziek. In het park kan ik dan weer luisteren naar het gefluit van de vogels. Maar ik maak mezelf niets wijs: Bon Jovi en een koppel roodborstjes maken het leven misschien draaglijker, maar echt genezen zullen ze me nooit.”

Uit: Libelle 06/2023

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: Lydia kreeg op haar 55ste voor het eerst een vaste relatie
• Mijn verhaal: Stephanie kreeg hiv na het overspel van haar ex-vriend
• Mijn verhaal: Angela verhuisde terug naar het dorp van haar jeugd

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!