“De beslissing nemen om terug naar België te komen was moeilijk, maar ik gunde onze kinderen een echte thuis”
Droom je ervan om in een ander land te gaan wonen? Stefanie deed het en stichtte een gezin in het buitenland. Na twaalf mooie jaren en negen verhuizingen liet ze het nomadenleven achter zich.
Als kind droomde ik al van een buitenlands avontuur. Met mijn ouders reisden we nooit ver en als ik televisiereportages zag over andere culturen, was ik altijd geprikkeld. Op mijn 21ste was ik zoekende: ik was gestopt met mijn studies en liep wat verloren. Net dan kreeg ik het aanbod om voor drie maanden au pair te worden in New York. Het pérfecte moment.
Die eerste keer helemaal alleen in New York City was echt ongelooflijk. Al die prikkels, al die mensen, om elke hoek andere geuren, kleuren en mogelijkheden. Ik was verkocht. Terug thuis voelde ik hoe die ene ervaring me had veranderd. Ik wilde meer!
Al die prikkels, al die mensen, om elke hoek andere geuren, kleuren en mogelijkheden. Ik wilde meer!
Toen ik mijn lief Stijn leerde kennen, heb ik hem dan ook meteen verteld over mijn buitenlandse droom. Hij was nog aan het studeren en stond er niet echt om te springen, maar het bleef een gespreksonderwerp in onze relatie: ik die weg wilde, hij die eerst in België ervaring wilde opdoen. We trouwden en na onze huwelijksreis heeft hij ermee ingestemd dat we het zouden proberen.
Hij kon als bouwingenieur in het Midden-Oosten aan de slag en ik kon met hem mee. Ik sprong een gat in de lucht. Het was grappig hoe we onszelf voorbereidden: hij met een heleboel Excel sheets en voorbereid op honderd-en-een scenario’s, ik onbezonnen en enthousiast. In het vliegtuig naar Dubai had hij twee dikke cursussen op zijn schoot om de juiste bouwtermen in het Engels te leren, ik keek vooral uit het raam en dacht: eindelijk.”
Als kersverse mama in een ver land
“Hoe enthousiast ik ook was, de eerste maanden waren een behoorlijke cultuurshock voor mij. Stijn had zijn job als leidraad: hij leerde automatisch mensen kennen, werkte veel en wist elke dag wat hem te wachten stond. Ik moest meer mijn eigen weg zoeken. Ik herinner me nog hoe ik me de eerste dagen bekeken voelde door iedereen. ‘Oh nee, is mijn short toch te kort?’, dacht ik de hele tijd. Ik werd waarschijnlijk niet aangestaard, maar zo voelde het wel.
Abu Dhabi is ook nogal intimiderend op de weg: vijf rijvakken naast elkaar waar iedereen elkaar de hele tijd voorbijsteekt. Je moet nogal assertief rijden om vooruit te geraken. Ik worstelde met de invulling van m’n leven. Andere expat-vrouwen deden ‘coffee mornings’ en bleven dan vaak de hele dag samen aan het zwembad liggen, maar dat wrong met alles wat ik van het leven en mijn buitenlands avontuur verwachtte.
Ik werkte in het begin niet, en voelde alles steeds kleiner worden: ikzelf, mijn leven, mijn netwerk. Stijn en ik hebben dan besproken om onze toekomstdromen te versnellen: we wilden kinderen, dus waarom niet nu? In 2010 werd onze zoon geboren, in 2011 onze dochter. Het was natuurlijk het begin van een héél pittige tijd. In Dubai is het de gewoonte dat je 24 uur na je bevalling terug thuis bent en er bestaat ook geen Kind en Gezin.
Andere expat-vrouwen deden ‘coffee mornings’, maar dat wrong met alles wat ik van mijn buitenlands avontuur verwachtte
Ik stond er dus alleen voor: geen familie in de buurt, Stijn hard aan het werk. Ik was zo blij dat een Nederlandse vriendin die ik daar had leren kennen, doula (geboortecoach, red.) bleek te zijn en me wilde helpen. Gewoon al eens kunnen vragen of ik het wel goed deed, of de baby goed at en of alles normaal was: dat heeft me ongelooflijk geholpen.
Mijn tweede bevalling heb ik in België gedaan: dat was in de zomer en in Dubai wordt het dan tot vijftig graden. Het was heerlijk om meteen familie te zien en dan wél die gemeenschap rondom je te voelen die je nodig hebt als kersverse mama. Maar ik voelde ook dat ik mijn thuis en mijn vrienden in Dubai miste. Mijn nieuwe leven en dat nieuwe verre land waren op die korte tijd toch al mijn ‘nest’ geworden.”
Hele bezit in een verhuisdoos
“In totaal zijn we twaalf jaar in het buitenland geweest en negen keer verhuisd, van het mondiale Dubai, het groenere Abu Dhabi tot het zeer rurale Oman. Voor veel mensen klinkt dat verschrikkelijk, maar ik vond het net heerlijk. Telkens die nieuwe culturen, telkens nieuwe omgevingen en nieuwe mensen leren kennen: het was zo verrijkend en inspirerend.
Het grappige is: als we ergens twee jaar woonden, werd ik onrustig. Dan begon ik het huis te schilderen of opnieuw in te richten omdat ik het gevoel had dat we te weinig variatie hadden. (lacht) Ook de kinderen hebben het verhuizen nooit vervelend gevonden. We hebben nooit veel gehad in die jaren omdat onze bezittingen in een verhuisbox van 90 centimeter op 50 centimeter moesten passen. Telkens als onze weinige spullen in huis stonden en het speelgoed van de kinderen geïnstalleerd was, dan voelden we ons thuis.
Van Dubai naar Abu Dhabi en Oman, ik vond het telkens heerlijk om die nieuwe culturen te leren kennen
En eigenlijk voelde het uitpakken van onze verhuisbox voor de kinderen een beetje alsof de Sint kwam: ‘Oh, hebben we dat speelgoed ook?’ Het was voor hen ook best een fijn leven in het Midden-Oosten: vaak een plons in het zwembad, met vriendjes spelen, mama altijd dichtbij. Ze vonden het ook geweldig dat België ons vakantieland was, en vooral dat ze daar rotverwend werden door hun oma’s en opa’s.
Ze hebben natuurlijk veel afscheid moeten nemen, van vriendjes als zij of wij verhuisden, en van familie. Dat ging altijd gepaard met tranen en ik heb af en toe getwijfeld of we er goed aan deden. Maar het leven in het buitenland was zo mooi dat ik het ondanks de moeilijkere momenten toch een goeie keuze vond. Als gezin zijn we in het buitenland heel hecht geworden. We zaten met ons viertjes samen in dat avontuur en de tijd die we samen hadden, beleefden we intens. Er was geen afleiding van andere verplichtingen of verwachtingen. Had ik een slechte dag, dan was Stijn de eerste aan wie ik het vertelde, terwijl ik dat in België soms sneller met een vriendin zou delen.
Ik vind het ook fijn dat de kinderen nu een mondje Arabisch spreken en perfect Engels. Stijn kan dan weer enkele woorden Indisch, omdat hij vaak met mensen uit India of Pakistan in contact kwam. En het leukst vind ik onze diverse vriendenkring. We hebben vrienden uit heel Europa, Amerika en Australië. Onze dochter Sien haar beste vriendinnetjes komen uit Italië en Saoedi-Arabië, onze zoon Sem zijn beste vriendjes zijn uit Japan, Pakistan en Nederland. Ik vind het een mooie gedachte dat ze overal in de wereld wel iemand hebben waar ze bij terechtkunnen.
Het feit dat ik ergens ánders was dan in België, deed mijn hart sneller kloppen. Die afwisseling, dat avontuur, dat onverwachte van telkens ergens anders te wonen
Ik heb dan weer het meeste genoten van het ontdekken van nieuwe plekken, het ontmoeten van nieuwe mensen en van mezelf te leren kennen. En vooral: dat we dat allemaal samen als gezin hebben kunnen doen. Het dagelijkse leven in het buitenland was op zich ook niet zo heel anders dan het leven in België. Ook daar stond ik om zes uur op om boterhammen te smeren. Ik leerde andere ouders kennen, bracht de kinderen naar hobby’s en werkte als marketeer binnen de school van de kinderen. Maar het feit dat ik ergens ánders was dan in België, deed mijn hart sneller kloppen. Die afwisseling, dat avontuur, dat onverwachte van telkens ergens anders te wonen: ik genoot er zo van.”
Terug naar opa en oma
“En toch… na twaalf mooie jaren hebben we de beslissing genomen om terug naar België te komen. Onze ouders worden een dagje ouder, en ook onze kinderen worden groot. Als we nog langer in het buitenland zouden blijven, zouden ze minder verbinding met België gehad hebben. Wat zou dan hun thuis geweest zijn? En dat wilden we hen wel gunnen: een thuisland, ergens waar ze vandaan kwamen en thuis konden komen.
Doorheen de jaren hadden we een huis gebouwd in België, de kinderen kenden daar de buren en de omgeving, en het was dicht bij onze ouders. Het was tijd. Ik ben daar verdrietig over geweest, ja, er zijn best wat tranen gevloeid omdat het voelde als een groot avontuur dat stopte. Maar toen we het de kinderen vertelden, waren ze zo enthousiast. We hadden een rebus gemaakt met als uitkomst: we verhuizen naar Jabbeke. Eerst vonden ze het niet. ‘Japan? Australië?’ Toen ze de oplossing eindelijk vonden, gilden ze: ‘Gaan we bij de buren, en bij de vriendjes wonen? En zo dicht bij oma en opa?’ Door hun enthousiasme wist ik het zeker: dit is juist.
Toen we de kinderen vertelden dat we naar België zouden terugkeren, waren ze dolenthousiast. Ik wist meteen dat het de juiste beslissing was
We zijn nu bijna drie jaar terug thuis. Ik vind het heerlijk om dicht bij familie te zijn en het gevoel te hebben dat we iets langdurigs aan het opbouwen zijn. Ik vind het ook geweldig om te zien hoe blij onze kinderen zijn. Maar ik vind het wel een uitdaging om een balans te vinden. Het leven in België is ongelooflijk gehaast. In Dubai werkte Stijn zes dagen op zeven en hadden we maar om de twee weken een weekend samen. Maar de weinige tijd die we dan samen hadden, was echt qualitytime.
Hier in België zijn zoveel verwachtingen. Een bezoek aan de grootouders, een klusje in het huis, een verjaardagsfeestje: het stopt nooit. Ik vind het ook niet makkelijk om alles geregeld te krijgen in de uren dat het leven ‘aan’ staat. In Dubai kon je perfect om half elf ’s avonds naar de supermarkt gaan, hier moet je je van je werk haasten naar de supermarkt om de kinderen nog even te zien voor die gaan sporten.
Het grappige is dat de kinderen nu soms klagen als Stijn eens een lange dag werkt. Terwijl ze hem vroeger nauwelijks zagen in de week! Als we hen dat vertellen, trekken ze grote ogen. Onze dochter is ook heel honkvast geworden. Ze vindt het heerlijk om dicht bij vrienden en familie te wonen en geniet van het voorspelbare leven. Als ik haar soms al lachend zeg dat we terug naar het buitenland gaan, is zij heel radicaal tegen. ‘Nee mama, nooit meer!’ Dat thuisgevoel waar zij zo van geniet, dat is iets waar ik nooit nood aan heb gehad.”
Doe wat goed voelt
“Als mensen me vragen of we ooit nog verhuizen, zeg ik niet meteen nee. Ik ben, ondanks het feit dat het soms uitdagend was, heel blij dat we het hebben gedaan. We hebben er veel uit geleerd, ook de kinderen. Onlangs was er een kindje dat gepest werd in de klas, en dat begrepen zij echt niet. ‘Behandel iemand op de manier waarop je zelf behandeld wilt worden’ is een leuze die echt belangrijk is in het Midden-Oosten, en zij zijn daarmee opgegroeid. Zeker omdat ze zelf zo vaak opnieuw moesten beginnen, zullen zij nooit iemand uitsluiten.
Ze vinden het ook gek bijvoorbeeld dat niet iedereen vriendelijk is. In het Midden-Oosten hoef je maar een supermarkt binnen te gaan of de ‘goeiemorgens’ vliegen je rond de oren. Wij hebben twaalf jaar een ander leven geleid en dat merk je. Ik blijf het gek vinden hoe honkvast mensen in België zijn. Tegen zeven uur ’s avonds het huis opgeruimd hebben om klaar te zitten voor de tv: dat zal nooit iets voor mij zijn.
De herinneringen die je opbouwt, zijn onbetaalbaar. Misschien verhuizen we ooit nog wel eens
Ik heb vriendinnen die al twintig jaar hetzelfde werk doen, maar uit schrik voor verandering blijven. Dat hoop ik meegegeven te hebben aan mijn kinderen: doe waar je zin in hebt en vooral wat goed voelt. Onlangs zijn we voor een dag over en weer naar de Ardennen gereden en kregen we de reactie: ‘Zo ver? Voor één dag?’ Terwijl wij eerder denken: we hebben daar zin in, dus dan doen we het. Verandering is spannend, maar het kan ook geweldig zijn. En vooral die herinneringen die je opbouwt, zijn onbetaalbaar.”
Uit: Libelle 24/2023
Meer openhartige verhalen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!