Annick
Over de geneugten van een ouderwets grootouderfeest
“Ik kijk rond en zie veel grijze haren en nog meer liefde. We hebben allemaal het liefste kleinkind”
Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.
Ons eerste grootouderfeest is een feit. We worden verwacht in de tweede kleuterklas, Lucies klas! Ik kijk er echt naar uit. Ik beeld me in dat ze waarschijnlijk van alles heeft ingeoefend en opgewonden is om het aan ons te tonen.
We rijden naar het schooltje in Ledegem waar zowel Lucie als Odette zitten. Bij het binnenkomen krijgen we meteen een zelfgemaakte medaille met de foto van ons kleinkind op. De dame die ze uitreikt, zegt erbij: “Omdat jullie er altijd zijn voor jullie kleinkinderen, dat verdient een medaille.”
Wat een feest moet het zijn om hier elke dag te komen spelen en leren. Lucie gaat ook echt graag naar school
Een van Lucies andere oma’s is er al, en we gaan samen zitten in de zaal van de sporthal naast de school. Daar worden de grootouders in vier groepen verdeeld, deskundig begeleid door de kleinkinderen. Wij zitten in de groep die eerst een spelletje gaat spelen in de klas. Lucie loodst ons naar de school, door de gangen tot bij haar klas. Wanneer ik rondkijk, zie ik mooi ingerichte hoekjes voor alle verschillende activiteiten. Wat een feest moet het zijn om hier elke dag te komen spelen en leren. Lucie gaat ook echt graag naar school.
We gaan op de piepkleine stoeltjes zitten en spelen een spelletje met haar. Achteraf zie ik op de foto’s hoe we alle vier een gelukzalige glimlach op ons gezicht hebben en genieten van het moment. De volgende activiteit is taart eten. Onze kleine gids troont ons mee naar de refter. Ik vind het heerlijk om te zien hoe onze kleindochter haar vriendinnetjes begroet en vaak naar andere kindjes zwaait – en andere kindjes naar haar. “Daag Lucie!”. Het is schattig om ook deze kant van haar te leren kennen. Wij kennen alleen de Lucie van thuis of de Lucie die komt logeren. Hier is ze echt een deel van een groter geheel, en ze voelt zich hier duidelijk als een visje in het water.
We worden terug naar de zaal geleid en gaan wat filmpjes kijken. Een van die filmpjes is een clip van het liedje ‘Waterval’ van K3. Letterlijk alle kleine meisjes roepen mee “Onze liefde is een waterval, een waterval. Hey-ey! Wo-oh!” Ze kennen ook perfect alle armbewegingen die erbij horen. Ook Lucie, die naast een vriendinnetje zit, gaat er helemaal in op.
Liefde & trots
Voor de laatste activiteit verplaatsen we ons naar de inkomhal, want hier gaan we samen dansen. Er staat een turnjuf vooraan die de bewegingen voordoet met de kinderen. Daarna gaat elk kindje bij zijn grootoudergroepje staan en doen we de dansjes samen. Ik kijk rond en zie veel grijze haren en nog meer liefde. Ik zie opa’s die gek dansen om hun kleinzoon aan het lachen te brengen. Ik zie Walter die erg zijn best staat te doen. Ik zie een oma die niet goed te been is, maar toch dapper mee door de knieën gaat. Twee oma’s die arm in arm een dansje doen. Er zijn groepjes met meer dan vier grootouders en er is ook een oma die alleen danst met haar kleinzoon. Ons groepje is ook niet voltallig, maar we dansen voor zes. En de kinderen, die stralen.
Na drie dansjes sta ik al duchtig in het zweet, maar iedereen amuseert zich kostelijk
Lucie mag ons verbeteren en helpen met de dansbewegingen, maar ze is zelf te veel met haar dansje bezig. Ik vind het heerlijk om het allemaal te observeren. Naast ontzettend veel liefde zie ik ook heel veel trots. Want wij hebben allemaal het liefste kleinkind en al onze kleinkinderen hebben de leukste oma’s en opa’s. Na drie dansjes sta ik al duchtig in het zweet en zie ik hoe hier en daar een oma of opa al wat minder intens meedoet. Maar iedereen amuseert zich kostelijk.
Op het einde van de namiddag komen alle groepjes terug samen in de grote zaal en gaan onze kleinkinderen zingen. Het duurt even voor ze in twee lange rijen staan, want de kleutertjes zijn bijna allemaal hun grootouders aan het zoeken in de zaal. Lucie zwaait als ze ons heeft gevonden. En ze blijft zwaaien, het hele liedje door. Zo’n ouderwets grootouderfeest zou voor eeuwig en altijd een traditie moeten blijven. Ik kijk nu al uit naar dat van Odette.
Nog meer columns lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!