Een warm huis én hart, dat hebben Sarah, Lieselot, Nicole, Jolien en Tine. Zij gaven die angstige kat of hond met littekens dat gouden mandje.

Sarah nam de schuchtere Nestor in huis

Sarah (44): “Ik weet nog precies welke dag het was toen ik naar het asiel van Westerlo belde: 19 januari 2015. Mijn zus was daar een katje gaan ophalen en liet me weten dat er nog een broertje was, Nestor. Ik dacht meteen aan mijn lieve nonkel Nestor, bij wie ik als kind heel wat weekends en vakanties heb doorgebracht, en die veel te jong gestorven is. Ik moest die kat gaan halen!

Bovendien was er in de vijf maanden dat Nestor in het asiel woonde, nog niemand naar hem komen kijken. Dat was ook niet makkelijk, want Nestor verschool zich telkens achter zijn mandje. Maar ik wist dat verlegen wezentjes vaak de liefste zijn. Ook thuis verschool Nestor zich voortdurend, en dat zie je aan de eerste foto’s die ik van hem heb: Nestor achter de koelkast, Nestor achter de gordijnen, Nestor onder de zetel… Echt een bang wezeltje was hij, maar ik was zo fier als een gieter op mijn kat.

Meer dan zes maanden heeft het geduurd voor we hem op onze schoot konden aaien, maar mijn vriend en ik hebben doorgezet en we hebben nu de allerliefste haarbol ter wereld. Mijn man is allergisch voor katten, maar hij neemt elke dag een pilletje om Nestor te kunnen verdragen. Als dat geen liefde is…

Sinds een paar maanden weten we dat Nestor diabetes heeft. Dat vraagt veel zorg, speciale voeding en insulinespuiten. Als we een avondje weg willen, moeten we dus twee oppassen regelen: een voor ons zoontje en iemand die de kat komt verzorgen. Maar we hebben het er allemaal voor over. Als Nestor kusjes komt geven, op mijn schoot komt zitten en zijn kopje in mijn nek legt, dan smelt ik helemaal.”

Lieselot adopteerde Kira uit het dierenasiel waar ze werkt

Lieselot (32): “In de zomer van vorig jaar werd in het asiel van Kontich, waar ik werk, een lieve Amerikaanse buldog binnengebracht. Kira was achtergelaten in het appartement van een man die met de noorderzon verdwenen was, en het ging niet goed met haar. Ze had last van haar neus en oren, ze had kale plekken en doorligwonden, een gezwel in haar staart én ze was al elf jaar oud… Ik wist dus dat het moeilijk zou worden om voor haar een liefdevol plekje te vinden.

Er zijn wel een paar mensen met haar kennis komen maken, maar ze vonden telkens dat er ‘te veel kosten’ aan Kira waren en kozen liever voor een jongere, energiekere hond. Begrijpelijk, maar elke keer brak mijn hart. Toen Kira in oktober nog geen warm nest gevonden had, heb ik haar mee naar huis genomen. En nu woont Kira dus bij ons en dat vinden wij zalig.

Kira is een heel gemakkelijke hond: ze vindt alles en iedereen leuk en wordt blij van lekker eten of een wandeling in onze grote tuin. Ze is helemaal opengebloeid en heeft weer zin in het leven. Liefde en een beetje aandacht kunnen zoveel doen! En ik krijg er een hele hoop knuffels en enorm veel dankbaarheid voor terug. Ik weet dat Kira nog maar een paar jaar bij ons zal zijn, maar haar zo gelukkig zien, verzacht de pijn van het snelle afscheid. We genieten extra van onze tijd samen.

Ik hoop zo dat nog meer mensen open willen staan voor een ouder beestje. Het klopt dat honden op leeftijd vaak een rugzakje hebben, maar ze hebben ook veel voordelen: ze rennen niet meer als een gek door je huis, bijten je spullen niet kapot en je kunt hen met een gerust hart een paar uur alleen laten, want ze doen niets liever dan slapen. Heerlijk, zo’n oud en rustig beestje in huis. En als Kira ’s avonds haar dekentjes schikt in haar mand tot ze precies goed liggen, zichzelf boven op de laagjes deken legt en begint te snurken, dan zijn we allebei meer dan content.”

Tine en Lowie zorgen voor het hondje van de overleden buurvrouw

Tine (43): “Kijk toch eens wat een schattig hondje Chico is! Na de dood van onze buurvrouw Marie- Louise wilde haar dochter hem naar het asiel brengen omdat ze zelf poezen in huis heeft, maar dat konden wij niet over ons hart krijgen. Chico was al elf jaar oud en niet de makkelijkste, hij durfde bijvoorbeeld weleens te happen, en we wisten dus dat hij geen schijn van kans maakte om nog geadopteerd te worden.

Bovendien had Chico toen al lang ons hart gestolen. Ik hielp mijn bejaarde buurvrouw al langer, met eten en met de thuishulp, en mijn zoon Lowie – nu twaalf – ging na school weleens wandelen met haar hondje. Chico was Marie-Louise haar leven, maar ze was slecht ter been en we vonden het heel erg dat het diertje zo weinig beweging kreeg. Toen de buurvrouw naar het woonzorgcentrum verhuisde, is Chico definitief bij ons komen wonen.

Elk weekend gingen we met hem op bezoek bij Marie-Louise. Dat was voor hen beiden een groot plezier. Chico sprong bij Marie-Louise op bed en daar fleurde ze van op. Maar op een dag, nu drie jaar geleden, wilde Chico maar moeilijk mee naar huis. Hij bleef maar teruggaan naar Marie-Louises kamerdeur. Net die nacht is ze overleden. Chico moet dat echt aangevoeld hebben…

Inmiddels maakt Chico dus deel uit van ons gezinnetje. Hij is een echt gezelschapsdier en volgt me overal in huis. Je merkt wel dat hij een dagje ouder wordt – na een flinke wandeling is hij pompaf – maar ik hoop hem toch nog een paar jaar een ‘gouden mandje’ te kunnen geven. Een plek waar we hem ’s avonds instoppen met het dekentje dat mijn moeder voor hem gebreid heeft, we nog eens achter zijn oortjes kriebelen en hem ‘Slaap lekker, Chico’ toefluisteren. Want een leven zonder hem, dat kunnen Lowie en ik ons echt niet meer voorstellen.”

Mitch en Magnus vonden een thuis bij Jolien

Jolien (32): “Mijn vriend houdt van honden, maar ik ben een kattenmens. Heerlijk vind ik het hoe ze komen flemen of tegen je aan komen liggen. Toen ik jaren geleden het huis uitging, waar ik altijd katten had, voelde ik dus een leegte. Op naar het asiel!

Ze lieten me alle kamers en katten zien, maar met geen enkele poes voelde ik een klik. Tot ik vertelde dat ik niet op zoek was naar een ‘kantenklare’ kat en ze me meenamen naar Mitch, een angstig katje dat zich wegstak achter zijn etensbakje. Ze hadden hem op straat gevonden, waar hij op het dode lichaam van zijn aangereden moeder lag, en ik dacht meteen: kom maar gauw bij mij.

Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost om zijn vertrouwen te winnen en ook nu nog kruipt hij weg als er bezoek komt. Zo moet hij aangevoeld hebben dat jullie fotografe kwam, want de nacht voordien is hij verdwenen en hij stond pas de ochtend na de fotoshoot weer aan de deur. Op de foto’s zie je dus alleen Magnus, de kat die een jaar na Mitch bij ons kwam wonen. Ze zochten in het asiel van Genk iemand die tijd voor hem wilde maken, en ik dacht: ’t is goed, kom jij ook maar…

Dat we hem nog altijd moeilijk kunnen pakken, vind ik niet zo erg, want knuffelen doen we meer dan genoeg. Magnus is een echte fletser: hij komt vaak kopjes geven of legt zich in de vreemdste posities boven op mij. En nu heb ik dus twee zachte katten, letterlijk en figuurlijk.

Vroeger heb ik ook al een paar keer kittens opgevangen in afwachting van hun adoptie, maar door mijn zwangerschap ben ik daarmee gestopt. Tijdelijk, want als ons kindje geboren is en we verhuisd zijn naar een groter huis, zijn ook die weer welkom. Want als ik hoor hoeveel katjes er elke week binnengebracht worden in het asiel, dan móét ik iets doen.”

Gentle leidt al twee jaar een luxeleventje bij Nicole en haar man

Nicole (63): “In september 2020 belde een vrijwilligster van het asiel van Lommel me op. Ze wist dat wij een paar maanden eerder onze galgo Luna hadden moeten laten inslapen en vroeg of we haar jasje nog hadden. Ze hadden op straat een galgoteefje gevonden en wilden haar warm houden.

Ik ben in mijn auto gesprongen en naar het asiel gereden. De hond was wat argwanend, maar ik heb me bij haar op de grond gezet met snoepjes, en ze kwam al snel naar me toe. En in plaats van het jasje daar te laten, ben ik met de hond naar huis gekomen. Zo’n oude, grijze dame, die kun je toch niet in het asiel laten zitten?

‘Gentle’ hadden ze haar in het asiel gedoopt, en dat vinden wij een supernaam voor haar. Ze is zo lief en rustig. Je merkt wel dat ze de eerste jaren veel heeft meegemaakt, want ze heeft littekens en schrikt van alles. Van de stofzuiger bijvoorbeeld, of als je iets met wat lawaai uit een kast haalt. En jammer genoeg zijn we onlangs te weten gekomen dat ze een tumor heeft.

Ze heeft geen pijn en springt nog altijd even vrolijk in de zetel bij haar vriendje Chipi, onze podencohond uit Tenerife, maar meer dan ooit zetten mijn man Danny en ik alles op alles om haar een mooie oude dag te geven. Ze krijgt lekker eten en snoepjes, mag in de zetel slapen… Niks heerlijker dan samen op de bank te liggen en elkaar warm te houden. Ik heb het nu eenmaal voor de ‘sukkelaartjes’: honden die doof of oud zijn, of maar drie poten hebben. Zolang ik er zelf geen boterham minder voor hoef te eten, krijgen zij bij ons een gelukkige tijd.”

Ook nog plek in je huis en je hart? Surf dan naar adopteereendier.be.

Uit: Libelle 07/2023 • Foto’s: Ann De Wulf

Lees ook deze artikels over huisdieren:

• Geef je een dier uit het asiel een nieuwe thuis? Dit moet je weten
• Wonderhonden: na een moeilijke start kwispelen deze viervoeters nu vrolijk door het leven
• Baasjes over hun beestje: “Konijnen vragen net zoveel aandacht als een hond of kat”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!