SOS familie: “Ik wilde zo graag mama zijn, en kon het niet aan mijn kind te delen met een andere moeder”

Femke en Ilona hebben beslist om hun relatie te beëindigen. Ilona heeft een dochter uit een vorige relatie, Luna (7), samen hebben ze Sterre (2). Ze geraken het niet eens over de verblijfsregeling van Sterre.

Wat zegt Ilona?

“Femke stelde voor elk ‘ons’ kind te houden: ik Luna, zij Sterre. Ik was geschokt”

Ilona (35): “Femke en ik speelden voetbal bij de lokale vrouwenvoetbalploeg. Tijdens de breuk met mij ex was zij er voor mij. We bleven dikwijls na de voetbal nog wat praten en whatsappten voortdurend. We werden smoorverliefd. Toen ik tijdens een van onze afspraakjes zag hoe goed het klikte tussen Femke en Luna, vroeg ik Femke of we niet zouden samenwonen. Zij zei direct ja. Femke trok bij mij in en na een jaar beslisten we om te trouwen. Toen Femke zei dat ze ook een kinderwens had en dat zij graag de biologische mama wou zijn, schrok ik een beetje. Ik wist wel dat ze graag kinderen zag, maar dacht dat ze zou opzien tegen het zwanger zijn. Ze heeft ooit een eetstoornis gehad en hoewel die onder controle was, was Femke nog altijd erg gefocust op haar gewicht en lichaam. Maar Femke verzekerde me dat alles goed ging en dat zij echt heel graag een kind wou baren. Ik vond dat ik haar dat niet kon ontzeggen. We gingen voor kunstmatige inseminatie, en Femke was snel zwanger.

Femkes zwangerschap liep niet van een leien dakje. Zoals ik vreesde, had ze het psychisch niet gemakkelijk. Ze at te weinig, waardoor de baby onvoldoende toenam in gewicht, en ze moest opnieuw in behandeling bij een psycholoog. Ik nam veel huishoudelijke taken op mij, zodat Femke zich volledig kon toeleggen op zwanger zijn. Toen Sterre werd geboren, was ik superblij! Ook Luna reageerde uitbundig. Zij keek al zo lang uit naar haar kleine zusje. Femke had het heel moeilijk en kreeg een postnatale depressie, waardoor ik de zorg voor Sterre helemaal overnam. Luna en ik kregen een fantastische band met Sterre, maar zodra Femke beter was, eiste zij Sterre helemaal op. Ze zei dat de postnatale depressie te wijten was aan mij, dat ik haar domineerde, dat ze niets meer voor mij voelde. Zij stelde voor om te scheiden. Ik vond het vreselijk om Femke te verliezen, maar ik voelde dat ik geen kans meer maakte. Het was echt op voor haar. Bij het bespreken van de scheidingsovereenkomst stelde Femke voor dat ieder gewoon zijn kind hield: ik Luna, zij Sterre. Ik was geschokt, Sterre is ook míjn kind. Ik hoop dat we dit hier rustig kunnen uitklaren, anders stap ik naar de rechtbank.”

Wat zegt Femke?

“Ik heb beslist om de relatie te stoppen. Ik kon het niet aan mijn kind te delen”

Femke (28): “Toen ik Ilona leerde kennen, kreeg ik gevoelens die ik niet herkende. Ik had nooit gedacht dat ik verliefd zou worden op een vrouw, maar de passie die ik voor haar voelde, was onbeschrijflijk. Zij nam mij zoals ik was, ik had veel minder complexen over mijn lijf dan bij mannen. Het eerste jaar samen was echt heel fijn en bovendien kon ik het goed vinden met Luna. Toen ik de liefde zag tussen Luna en haar mama, voelde ik dat ik hetzelfde wilde ervaren. Ik ben een zorgend iemand en voelde mij klaar voor het moederschap. Toen Ilona mij confronteerde met de eetstoornis uit mijn verleden, was ik geraakt. Zij stelde voor dat zij de baby zou dragen, dat we dan niet het risico liepen dat ik zou hervallen. Maar ik bleef bij mijn besluit: ik wilde een zwangerschap ook eens meemaken. Die eetstoornis was iets uit mijn verleden, die had zijn plaats gekregen. Ik moet bekennen dat ik het niet zo makkelijk had met mijn uitdijende lijf, maar uiteindelijk heb ik wel de knop kunnen omdraaien en heb ik geprobeerd om van de zwangerschap te genieten. De bevalling was heftig. Ik kon amper op mijn benen staan en deed niets anders dan wenen. De roze wolk kwam helemaal niet. Ik ging in therapie en Ilona nam de zorg voor Sterre over. Met lede ogen zag ik aan hoe Sterre zich aan Ilona hechtte.

Toen ik mij beter voelde, was mijn eerste prioriteit: de band met Sterre herstellen. Ik vond dan ook dat Ilona even plaats moest ruimen, alleen zo zou Sterre zich aan mij gaan hechten. Ilona had het daar heel moeilijk mee. Dat gaf zo veel discussies dat ik Ilona echt begon te haten. Kon ze nu echt niet zien dat dit míjn kind was?! Ik heb uiteindelijk beslist om onze relatie te stoppen. Ik wilde zo graag mama zijn, en kon het niet aan mijn kind te delen met een andere moeder. Ik keerde terug naar mijn roots in Leuven, dicht bij mijn ouders, bijna twee uur rijden vanwaar Ilona en ik woonden. Ilona bleef aandringen om Sterre te zien. We hebben één keer afgesproken in Oostende samen met Luna, maar het deed mij pijn om Sterres uitbundige reactie te zien. Ze omhelsde Luna en Ilona zo heftig dat ik alleen maar vreselijk jaloers kon zijn. Ilona weende toen hartstochtelijk en zei dat ik kon kiezen: ofwel bemiddeling, ofwel de rechtbank.”

Zo ging het verder

“Ik geef aan dat ook vaders en moeders hun positie als ouders moeten bespreken”

Bemiddelaar Monique Van Eyken: “Bij de eerste ontmoeting voel ik de spanning bij allebei, zeker Femke is heel emotioneel. Wanneer ik hen verzoek om hun hulpvraag uit te leggen, zegt Ilona dat het hen niet lukt om afspraken te maken over de verblijfsregeling van hun gemeenschappelijke dochter Sterre. Femke reageert furieus: ‘Gemeenschappelijke dochter? Mijn dochter, bedoel je?’ Ik vraag of ze mij elk om beurten de situatie kunnen toelichten.

Femke vertelt met tranen in de ogen haar hele verhaal: dat zij een kinderwens had, dat Sterre er dan is gekomen en dat Ilona haar nu helemaal inpalmt. Zij zegt dat zij meer recht heeft op Sterre omdat zij haar heeft gedragen en ze begrijpt niet dat Ilona Sterre ook wil zien. Zij heeft Luna toch? Ik vraag Femke hoe zij samen aan Sterre zijn begonnen. Femke geeft aan dat het een gezamenlijke beslissing was, maar dat het allemaal anders gelopen is dan gepland. Ze schetst haar postnatale depressie, haar angst om geen goede moeder te zijn. Dan zegt ze dat bij een papa en mama de rolverdeling duidelijk is, dat ieder daar zijn bijdrage en betekenis heeft voor een kind. Bij twee mama’s voelt het eerder als concurrentie. Ik vraag aan Ilona wat dit met haar doet. Ilona is geschokt: ‘Ik heb zo goed voor Sterre gezorgd toen jij het niet kon en nu ben je jaloers? Hoe egoïstisch kun je zijn!’ Ze zegt dat ze Sterre even graag ziet als Luna en dat ze zich een leven zonder Sterre niet kan inbeelden. Ik geef voorzichtig aan dat mijn werkervaring leert dat ook vaders en moeders hun eigen positie als ouder moeten bespreken. Dat het daar ook niet altijd vanzelfsprekend is welke plaats zij tegenover hun kind innemen en dat dit zelfs kan veranderen naargelang de leeftijd van het kind.

Ilona sluit aan en zegt dat zij dat moederschap toch ook op een verschillende manier invullen. ‘Femke is heel zorgend en beschermend, ik ben liever actief bezig met wat oudere kinderen. We hoeven toch geen concurrenten te zijn?’ Ik vraag of ze elk wat over Sterre willen vertellen en voel hoe deze twee vrouwen dit kind doodgraag zien. Ik geef aan dat het mij wel raakt: twee vrouwen die zo veel van een kind houden dat het pijn doet om de liefde te delen. Ilona geeft aan dat Luna ook dol is op haar zusje, dat zij het niet kan uitleggen aan een kind van zeven dat twee mama’s ruzie maken over wie er nu meer mama is. Het hoeft toch geen of/of te zijn, maar wel een en/en. Wanneer ik hen uitnodig om door de ogen van Sterre te kijken, om zich voor te stellen hoe zij reageert op haar mama’s, dan geven ze toe dat Sterre gek is op hen allebei en ook haar zusje Luna heel leuk vindt. Door Ilona en Femke als ouder te laten kijken naar het geluk van hun kind, voel ik weer bereidheid om samen over een regeling na te denken. We stellen een voorlopige regeling op met de focus op Sterre. De regeling wordt om de zes maanden geëvalueerd waarbij het welzijn van Sterre voorop staat.

Ondertussen zijn we een jaar verder. Sterre verblijft tien dagen bij Femke en vier dagen bij Ilona. Tijdens die tien dagen is er nog een tussentijds contact. De ouders kunnen zelf afspreken hoe ze dat invullen: een videocall, een tripje naar de speeltuin, een telefoontje… Ilona en Femke zijn ook weer in elkaars buurt komen wonen, waardoor de verplaatsingen minder belastend zijn voor iedereen.”

Uit: Libelle 15/2021 – Tekst: Monique Van Eyken

Meer familiekwesties:

• SOS familie: “Mijn kinderen willen het coronavaccin zodra het kan, maar mijn ex doet daar moeilijk over”
• SOS familie: “Zodra het over de verdeling van het huis, de financiële middelen en de BVBA gaat, wordt de sfeer grimmig”
• SOS familie: “Emilie is bang dat ze op de tweede plaats zal komen, dat de kinderen hun plusmama liever gaan zien”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!