De band met je land, dat is iets speciaals. Maar voor de liefde liet Frédéric zijn thuisland achter. Hij moest in 1997 kiezen tussen een leven zónder Annick in Frankrijk, of mét haar in België, en die keuze was snel gemaakt

Echte liefde overwint alles

Frédéric (50): “Het was aan de vooravond van een drukke zomer in Club Med in het Franse Vittel, tussen twee shiften als banketbakker door, dat mijn oog viel op een wel heel knappe verschijning, met een bende enthousiaste kinderen rond haar nek. Het was Annick, een van de kinderverzorgsters in het resort. En ik kan het niet anders zeggen: het was echt liefde op het eerste gezicht. En gelukkig niet alleen van mijn kant. (lacht)

Maar mocht dat wel, verliefd zijn op een collega? Dat het niet makkelijk ging worden, werd al snel duidelijk. Tijd voor elkaar hadden we bijna niet. Terwijl Annick overdag de kinderen animeerde, lag ik in mijn bed om daarna weer een nacht in de bakkerij te spenderen. We hebben zelfs nooit een strandwandeling bij zonsondergang kunnen maken. In het anderhalve jaar dat we samen in Club Med werkten, zijn we maar twee keer op date geweest. In Frankrijk zijn we eens samen op restaurant geweest, later in Spanje hebben we één dag doorgebracht in Gibraltar.

Gestolen momentjes, waarop we enkel oog hadden voor elkaar. Daar mócht ik haar laten zien hoe graag ik haar zag, want binnen de muren van Club Med moest onze relatie geheim blijven. Geen enkele baas wil verstrikt raken in liefdesperikelen. Of zijn hele planning overhoopgooien om twee verliefde pubers niet uit elkaar te halen. (lacht)

Al was dat nergens voor nodig. Annick en ik beseften dat áls we samen wilden blijven na ons eerste seizoen in Frankrijk, we een minder populaire werkplek moesten kiezen voor de komende winter: Spanje. Want wie kiest er nu voor een Club Med-job dicht bij huis als je ook naar Mauritius of Maleisië kunt? Zo wisten we dat we allebei zeker daar zouden terechtkomen.

Na de zomer van 1997 stapten Annick en ik uit Club Med. Het oorspronkelijke plan was dat ik naar mijn familie in het Franse dorpje Breux zou terugkeren. Maar Annick was duidelijk: het was of een leven samen in België, of ik zou alleen achterblijven. Noem het egoïstisch als je wilt, maar ik begreep haar heel goed. Ze had haar mama al zo lang moeten missen. Ik was gelukkig minder honkvast. Lang heb ik dus niet getwijfeld: waar Annick gaat, daar ga ik ook.

Vierentwintig jaar later kijk ik nog altijd met een warm gevoel terug naar de dag dat ik in België arriveerde. Nadat we ons anderhalf jaar moesten verstoppen, waren we eindelijk ‘vrij’. Al was het wel even wennen om hele dagen samen te zijn op een piepklein appartement. Of het moeilijk was om mijn draai te vinden in een land waar alles nieuw was? Eigenlijk niet. Sterker nog: mijn familie vroeg zich zo nu en dan af of ik nog wel een Fransman was. (lacht)

Alleen de taal blijft een struikelblok. Ik krijg vaak de kans gewoon niet om Nederlands te praten, aangezien iedereen gewoon in het Frans tegen me begint. En met de kinderen, Koen en Pauline, praat ik ook gewoon in mijn moedertaal. Het leek ons wel goed om ze tweetalig op te voeden. Dat is altijd mooi meegenomen, toch?

Nee, ik heb zeker geen spijt dat ik destijds mijn hart heb gevolgd. Ik wist dat, zolang er liefde zou zijn, ik me overal ter wereld thuis zou kunnen voelen. En liefde is er tussen Annick en mij op overschot.”

Meer liefdesverhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!