Wat als je na een jarenlange vriendschap ineens omver wordt geblazen door kriebels in je buik? Probeer je die te negeren om de vriendschap niet te hypothekeren? Of volg je, op goed geluk, je gevoel?

Lucinda (42): “Marc en ik werden twaalf jaar geleden vrienden via het werk. Ik was nog maar pas aan de slag als medewerker van een vzw toen Marc er zich kwam aanmelden als vrijwilliger. Na een operatie was hij werkongeschikt bevonden en zich inzetten voor het goede doel leek hem de ideale dagbesteding.

Om Marc wegwijs te maken in onze werking, gingen we samen de baan op – mijn eerste echte kennismaking met hem – en ik herinner mij nog hoe hij me onderweg in de auto zijn levensverhaal vertelde. Marc was tien jaar ouder dan ik en had al heel wat watertjes doorzwommen. Hij vertelde over zijn scheiding, de band met z’n kinderen en over zijn nieuwe relatie. Ik weet nog dat ik verbaasd was over zoveel openheid. Amai, hij vertrouwt mij nogal, dacht ik.

Omdat ik de planning voor de vrijwilligers opmaak, had ik hem nadien geregeld aan de lijn. Voor het werk dus, en voornamelijk professioneel, maar soms kwamen er ook privédingen ter sprake: dat zijn kinderen kwamen logeren bijvoorbeeld, of parallellen tussen zijn jongens en mijn zoon. Achteraf gezien is daar onze eerste verschuiving begonnen. Onze ‘werkrelatie’ ging geruisloos over in een vriendschap.

Als we met de vrijwilligersgroep iets gingen drinken, was daar keer op keer die klik en gaandeweg belden of stuurden we elkaar ook berichtjes buiten het werk. Zeker toen we los van elkaar allebei door een relatiebreuk gingen. Marc wíst al wat er bij een echtscheiding kwam kijken, hij kende de harde kanten van het co-ouderschap. Dus vanzelf nam ik hem in vertrouwen en luchtte ik bij hem mijn hart.

Op den duur ging er geen dag meer voorbij dat we elkaar niet belden of berichten stuurden. Onze vriendschap verdiepte zich tot een ‘vriendschap voor het leven’. Al die tijd kwam het nooit bij mij op dat het misschien zelfs nog iets meer kon worden. Is het omdat ik onbewust nog altijd met een ‘collega-blik’ naar Marc keek? Of omdat we al zo lang, een jaar of zes intussen, ‘gewoon vrienden’ waren?

Helemaal in de war

Maar dat veranderde dus toen we op een koude novemberavond samen gingen wandelen in een natuurgebied. We deden onze vaste toer van vijf kilometer en praatten er intussen op los. Ongemerkt was de kou in mijn lijf gekropen en toen we bij de auto nog wat stonden na te praten, vervloekte ik mezelf omdat ik geen handschoenen bij had. Marc nam daarop mijn handen vast en wreef ze warm. Een simpel gebaar, maar het tintelde in heel mijn lijf. Marc en ik waren helemaal geen knuffelaars. Dat hij nu ineens mijn handen vastnam, voelde zo intiem.

Toen ik nadien in de auto stapte, was ik helemaal in de war. Was dit nog een gewone vriendschap of speelde er toch meer? Waar zat dan die lijn? En had hij ook gevoeld wat ik voelde of beeldde ik mij dingen in? Als je zoveel jaren vriendschap op de teller hebt, wil je dat niet zomaar verknallen omwille van een vonk. Dus legde ik het gevoel naast mij neer en bleven we afspreken, net als voordien.

Het besef dat we écht een goede match zouden zijn, kwam iets later, door ‘De Vragenlijst’. Op het internet was ik een lijst met vijftig vragen tegengekomen om elkaar beter te leren kennen. Het leek me iets ludieks, een toffe activiteit en voer voor een gesprek. Via Messenger amuseerden we ons avondenlang met de waslijst aan vragen: wat is jouw droomvakantie? Welke herinnering uit het verleden wil je nog eens herbeleven? En wat wil je in de toekomst nog bereiken? We werden naar onderwerpen geleid waar je in een doorsnee babbel onder vrienden nooit bij belandt en ontdekten dingen van elkaar die we totaal nog niet wisten.

Soms gingen de gesprekken diep en het was frappant hoe Marc en ik over de wezenlijke dingen in het leven hetzelfde dachten. Met elke nieuwigheid en iedere overeenkomst die ik ontdekte, werd dat waakvlammetje dat eerder was ontstaan groter, tot het niet meer te ontkennen viel. Ik stelde mezelf de vraag: wat als ons contact van de ene op de andere dag zou moeten stoppen? En ik besefte dat ik dat niet meer zou aankunnen…

Giechelen in de keuken

Wanneer ik precies verliefd ben geworden op Marc, daar kan ik geen exact moment op plakken, maar gaandeweg was ik dus anders naar hem gaan kijken. Ik voelde kriebels als ik hem zag en ook Marc kon zijn gevoelens steeds minder wegstoppen. Ik merkte het aan de manier waarop hij naar me keek, las het tussen de lijnen in zijn berichtjes. Alles wees erop dat we hetzelfde voelden en toch… toch durfde geen van ons beiden uit te spreken dat we elkaar graag zagen. Uit angst dat het nadien toch fout zou gaan, uit schrik om elkaar te kwetsen of te verliezen.

Uiteindelijk was ik diegene die de stoute schoenen aantrok. Na een avondje bij hem thuis hing de spanning in de lucht. Als niemand iets doet, kan dit nog jaren verder gaan, dacht ik stoer. Dus aan de voordeur heb ik me snel omgedraaid, en hem een kus op zijn mond gegeven. Maar ook al kuste Marc me terug, daarna kon ik me, iets minder stoer, niet snel genoeg uit de voeten maken. Shit, dacht ik, de hele rit naar huis. Hoe ongemakkelijk gaat het zijn als we elkaar de volgende keer terugzien? Maar niets van dat. Zonder er een woord over te wisselen, wisten we beiden: we gaan ervoor.

Hoe we er dan precies voor moesten gaan, daar zijn wél nog veel woorden over gevallen. (lacht) Enerzijds was er ons werk bij de vzw. We hadden geen idee hoe mensen zou reageren als ze erachter kwamen dat vooral ik, als werknemer, een relatie had met een vrijwilliger en we besloten het voorlopig voor onszelf te houden. Maar ook op zovele andere vlakken was het ‘raar’. Ook al kenden we elkaar door en door, en ook al waren we al jaren zo vertrouwd met elkaar, toch voelde alles nieuw. Alsof je elkaar opeens ziet door een heel andere bril.

Voor onze eerste echte tongzoen hebben we bijvoorbeeld staan giechelen in de keuken alsof we achttien waren en nog nooit in ons leven hadden gekust. Het wás ook allemaal heel spannend. Wat als het op lichamelijk vlak niet zou klikken? Kun je dan terug naar vriendschapsmodus? Of is het dan gedoemd voor altijd ongemakkelijk te zijn? Maar terwijl een achttienjarige misschien – verstand op nul – zou zijn gesprongen, hebben wij onze tijd genomen en alles rustig doorvoeld.

Zelfs aan die eerste keer samen naar bed gaan, zijn er veel gesprekken vooraf gegaan. Weliswaar via WhatsApp, omdat dat veiliger voelde. En ja, het was uiteindelijk even vreemd: de lakens delen met je beste vriend. Maar geloof me, dat went vanzelf door het vaker te doen. (lacht)

Graag traag

Ook al hadden we ons aanvankelijk voorgenomen onze relatie niet aan de grote klok te hangen, het was een kwestie van tijd tot een collega van mij iets opmerkte: ‘Ik durf het bijna niet te vragen, maar is er tussen jou en Marc meer aan de hand?’ Toen konden we niet anders dan open kaart spelen, maar nadat onze relatie wel eerst een agendapunt is geweest op een medewerkersvergadering – ‘kan zoiets of kan dit niet?’ – was iedereen uiteindelijk alleen maar blij voor ons. Ook mijn zoon Timo trouwens, die Marc al eens had gezien op een vrijwilligersdag en daarvan vooral had onthouden dat hij even op Marcs motor had mogen zitten. (lacht)

Intussen zijn we vier jaar samen, al tellen we dat zelf zo niet echt omdat een deel daarvan flou en officieus is verlopen… Maar vorig jaar zijn we uiteindelijk ook in het huwelijksbootje gestapt. Nochtans hadden we allebei gezworen om nooit meer te trouwen, maar het voelde juist en belangrijk. Een manier om aan de buitenwereld te tonen hoe graag we elkaar zien en om uit te spreken dat we er voor 100% voor elkaar willen zijn.

Ook al is onze relatie op een andere manier ontstaan dan bij de meeste koppels – eerst een veilig, brandend haardvuur, en dán pas vonken en vuur – ik kan alleen maar blij zijn met ons traject. Door die jarenlange vriendschap hebben we zoveel belangrijke momenten in elkaars leven gedeeld. Zo was ik erbij op de begrafenis van zijn vader, jaren voordat er van ‘ons’ sprake was. En zo heeft Marc Timo groot weten worden van op een afstand. Eerst vooral door mijn verhalen, nu deelt hij ‘in het echt’ het vervolg.

Ik ben zo blij dat we die sprong hebben durven wagen; dat de schrik om iets stuk te maken ons niet heeft verlamd. Want hoewel er nu een lichamelijk luik is bijgekomen, blijven onze gesprekken die ik zo koesterde onze drijvende kracht. Dat we zo open en gemakkelijk kunnen praten, is altijd onze sterkte geweest. Anders waren we misschien zelfs nooit vrienden geworden in de eerste plaats.”

Uit: Libelle 08/2023

MEER OPENHARTIGE VERHALEN:

• Van vriendschap naar een relatie: twee lezeressen openhartig over hoe ze liefde vonden bij een goede vriend
• Bewust single zijn: drie lezeressen delen hun ervaringen
• Perfectionisme in je relatie: wat is het en hoe ga je ermee om?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!