De moeder van Bart koos voor een waardig levenseinde wegens polypathologie
Toen de wereld van de moeder van Bart almaar kleiner werd en de pijn almaar groter, besloot ze dat ze zo niet langer verder wilde.
Bart (68): “Helemaal op was mijn moeder, toen ze vorig jaar overleed, op haar 92ste. Ze was een liefhebbende vrouw, dat mochten wij dag na dag ervaren. Dat haar grote liefde, onze vader, zeven jaar geleden na 65 jaar samenzijn overleed, is ze nooit te boven gekomen.
Wij hebben al het mogelijke gedaan om haar goed te omringen, mijn zus werd haar mantelzorger en deed alles voor haar. Maar op een bepaald moment wilde mijn moeder niet meer verder. Mentaal was ze nog tiptop in orde, maar haar lichaam wilde niet meer mee. Ze had zo’n erge reuma dat haar handen helemaal misvormd waren. Ze leed veel pijn en kon op de duur ook niet meer lang rechtop zitten.
Haar wereld werd almaar kleiner en ze kwam steeds minder uit haar zetel. De laatste maanden kon – of wilde? – ze ook niet meer eten. Wat we ook probeerden, het lukte ons niet om haar aan het eten te krijgen. Ze vermagerde zienderogen en dat baarde ons allemaal grote zorgen.
‘Zoeteke, kom mij halen’, smeekte ze elke dag. Ze snakte ernaar bij onze vader te kunnen zijn
Ze was heel dankbaar voor de hulp van mijn zus, maar het was genoeg voor haar. ‘Zoeteke, kom mij halen’, smeekte ze elke dag. ‘Zoeteke’, dat was mijn vader, ze snakte ernaar om bij hem te zijn. Elke morgen opnieuw was ze teleurgesteld dat ze weer wakker werd. Ze was ook bang om uiteindelijk in het ziekenhuis terecht te komen en daar nog wekenlang te moeten afzien.”
Weer samen met papa
“Haar arts zag ook wel dat het zo niet lang meer verder kon. En dat het voor mijn moeder beter zou zijn om zelf op een waardige en rustige manier afscheid te kunnen nemen van het leven. Ze heeft ons in contact gebracht met een LEIF-arts. Samen met twee andere artsen heeft die naar mijn moeder geluisterd en met haar verpleegkundigen gesproken.
Ze hebben haar heel goed uitgelegd wat er zou gebeuren en hebben haar én ons fantastisch begeleid. Uiteindelijk heeft mijn moeder de knoop doorgehakt en een datum gekozen. Ze wist dat ze tot het allerlaatste moment van gedacht kon veranderen, maar haar besluit stond vast. Ze hield zich ook vast aan het idee weer samen te zijn met onze papa.”
Intens afscheid
Het was triest dat we afscheid van haar moesten nemen, maar we waren het erover eens dat dit voor haar de beste keuze was. We waren ook zeker dat ze anders binnen heel afzienbare tijd in het ziekenhuis terechtgekomen zou zijn, en dat wilde ze absoluut niet. Op deze manier kreeg ze de kans om rustig, bij haar thuis, te overlijden.
In de maand ‘wachttijd’ hebben we intens afscheid genomen. Weten dat ze weldra ging overlijden, kwam hard aan, maar het was ook ontroerend en troostend. Het voelde als een cadeau om haar nog te kunnen zeggen wat gezegd moest worden. De dag van haar overlijden hebben wij, haar drie kinderen, haar omringd. Mijn moeder was heel rustig, ze keek uit naar wat er ging gebeuren. We hebben nog met haar gepraat, over haar leven, over onze vader, over de klein- en achterkleinkinderen.
Toen het zover was, is ze binnen de vijftien seconden overleden, zo op was haar lichaam. Ik heb het overlijden van mijn vader meegemaakt, in het ziekenhuis, en dat van mijn moeder, een overlijden uit vrije keuze thuis. Als ik zelf ooit kan kiezen, dan kies ik het laatste. Je moeder moeten afgeven, is een groot verlies, maar ik vind troost in het feit dat ze overleden is zoals zij het het liefst wilde: waardig, in haar eigen huis.”
Meer lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
