Annelies werd na het overlijden van haar partner snel weer verliefd
Annelies was er kapot van, toen haar geliefde plots overleed. Maar tot haar grote verrassing voelde ze zes maanden later opnieuw een vonk. Was dat wel gepast, zo snel? Wat volgde, was een rollercoaster aan gemengde emoties.
Annelies (37): “Ik werd 22 en gaf een verjaardagsfeestje. Een vriendin bracht de beste vriend van haar lief mee, en ik viel als een blok voor hem. Lander was een sportieve en gedreven man, hongerig om alles uit het leven te halen. Marathons lopen, uitgaan met mij of zijn maten, eropuit trekken… ‘Je weet nooit wanneer het gedaan is’, zei hij uit ervaring, want hij had zijn vader vroeg verloren.
Het zouden jammer genoeg profetische woorden blijken… In die amper tien jaar die we samen hadden, maakten we verre reizen, kochten we een huis en kregen we een zoontje. Nu denk ik: wat een geluk dat we zo intens geleefd hebben. Want onze tijd samen was veel te kort.
Op een dag in 2018 liep Lander ’s morgens lachend de deur uit, maar op zijn werk is hij plots neergevallen. Slagaderbreuk
Op een dag in 2018 liep Lander ’s morgens lachend de deur uit, en herinnerde hij mij er nog aan dat hij ’s avonds een halve marathon zou lopen. Maar op zijn werk is hij plots neergevallen. Slagaderbreuk. Er was niks meer aan te doen.
Het troost mij ergens dat het zo plots gedaan was. Dat hij het niet heeft zien aankomen en dat hij niet geleden heeft. Vanaf dan stond ik er alleen voor, met een zoontje van amper zes maanden oud. Hoe groot de schok en het verdriet ook waren, ik móést doorgaan. Een uitvaart regelen, alle paperassen in orde brengen en nieuw werk zoeken, want mijn job met onregelmatige uren was niet combineerbaar met de zorg voor Jefke.”
Tinderbabbels als afleiding
” ’s Avonds, als de drukte van de dag wegviel, zat ik huilend in de zetel en probeerde ik de dood van Lander een plek te geven. Dan kwam het gevoel van eenzaamheid en het alleen-zijn keihard binnen. Ik heb een geweldige vriendenkring, maar mijn vriendinnen hadden ook kleine kinderen en konden natuurlijk niet de hele tijd bij mij zijn. En mijn moeder? Die woont in het buitenland… Op sommige dagen was de eigenares van de crèche van mijn zoontje de enige persoon die ik zag.
Na een aantal maanden zei een vriendin: ‘En als je nu eens op Tinder zou gaan?’ Voor de grap heb ik toen samen met haar een profiel aangemaakt. Niet met de bedoeling om al iemand nieuw te vinden, Lander was nog maar een paar maanden dood. Ik zag het vooral als een manier om ’s avonds online wat te kunnen babbelen met mensen die ook alleen waren. Die luchtige Tinderbabbels leidden me wat af van mijn zorgen en verdriet, en dat was fijn.
Na die immens moeilijke maanden kwamen er opnieuw momenten dat ik weer wat kon lachen, dat er weer iemand naast mij in de zetel zat
Tot mijn vriendin voor mij door de mannen heen scrolde en stil bleef staan bij Bjorn. Hij was een gescheiden alleenstaande vader en wist hoe het was om avonden alleen door te brengen. Langzaamaan gingen de gesprekken dieper, vonden we meer en meer gelijkenissen. En groeide de zin om eens een keertje af te spreken. Ik stelde een lunch op een werkdag voor. Een halfuurtje maar, dan kon ik snel weg mocht het toch tegenvallen. Maar het was zo’n fijn halfuur dat we meteen daarna nóg een keer hebben afgesproken. Het klikte.
Nog geen zes maanden na het verlies van Lander moest ik aan mezelf toegeven dat ik opnieuw verliefd werd. Natuurlijk besefte ik dat ik nog immens verdrietig was om het verlies van Lander. Maar ik wist ook dat hij gewild zou hebben dat ik doorging met mijn leven, daar hadden we na de dood van zijn vader vaak over gepraat. Ik was net dertig toen hij wegviel, wat was het nut van jarenlang alleen ongelukkig te zijn?
Maar toch. Het was zo snel, ook voor mezelf voelde dat zo aan, en het bracht me in de war. Tegelijk dacht ik: zoiets moois kan ik toch niet laten schieten? ‘Haal uit het leven wat erin zit’, hoorde ik Lander in mijn hoofd zeggen. En ik ben ervoor gegaan. Naast dat grote verdriet, dat er nog steeds was, kwam er weer een beetje geluk in mijn leven. Na die immens moeilijke maanden kwamen er opnieuw momenten dat ik weer wat kon lachen, dat er weer iemand naast mij in de zetel zat, dat ik mijn verdriet en zorgen niet meer in mijn eentje moest doorspartelen. Het was gewoon heel fijn om weer verliefd te zijn. Dat dat nog kón, verraste me.”
Snel open kaart
“Ik wilde mijn verliefdheid niet verbergen, en heb snel open kaart gespeeld tegenover mijn vriendinnen. Gelukkig reageerden zij er heel goed op. Zij zagen dat Bjorn mij de constante emotionele steun kon geven die ik nodig had, en waren blij voor mij.
Mijn schoonmoeder vertellen dat er iemand nieuw in mijn leven was, vond ik lastiger. Ik was bang dat zij zou denken dat ik Lander wel heel snel vervangen had. Hoe zou zij reageren, nu er een andere man was in mijn leven en in dat van haar kleinzoontje? Dat moest zo moeilijk zijn voor haar… Maar ze ging er schitterend mee om. Ze gunde mij dit prille geluk en vroeg Bjorn er vanaf dag één telkens bij. Dat zij mij begreep en steunde, dat voelt nog steeds als een geschenk.
En toen ik aan een vriend die ik lang niet gezien had, vertelde dat ik een nieuwe relatie had, stelde hij maar één vraag: ‘Ben je gelukkig?’ Ik zei: ‘Toch wat gelukkiger.’ En hij antwoordde: ‘Dan heb je mijn zegen.’
Dat mijn schoonmoeder mij begreep en steunde, voelt nog steeds als een geschenk. Ze vroeg Bjorn er vanaf dag één telkens bij
Maar er waren ook mensen die het niet begrepen dat ik zo gauw al een andere partner had. Sommige vrienden van Lander vonden dat ik hem snel vervangen had. Té snel. Ze vonden het moeilijk om Bjorn naast mij te zien en dachten dat ik Lander al vergeten was.
Dat is natuurlijk níét zo. Als je twee kinderen hebt, dan zie je die toch ook allebei graag? Lander zal er altijd zijn. In mijn hart. In mijn zoon. In alles. Lander is onvervangbaar. Anderzijds begreep ik hen ook wel. Ik worstelde er zelf ook mee, en heb er vaak met anderen over gepraat. Met mensen van ODOS, bijvoorbeeld, een vereniging die ouders steunt na het verlies van hun partner. Het was fijn om in hun Facebookgroep te lezen dat ik niet de enige was die zo snel een nieuwe partner had. Lotgenoten maakten me duidelijk dat iedereen zijn eigen tijdslijn heeft en dat ik vooral moest doen wat goed voor mij was.
Ik heb ook veel steun gehad aan een tante en nonkel. Mijn nonkel had zelf vroeg zijn vader verloren en hij voelde zich schuldig omdat hij dacht dat hij er de oorzaak van was dat zijn moeder nooit een andere partner gehad heeft. Zij vonden het net een verrijking voor Jefke dat er een nieuwe vaderfiguur in zijn leven was. Het zijn die verhalen van andere mensen die me hebben geholpen om in te zien dat ik me niet schuldig hoefde te voelen of me moest verantwoorden. Wat ik ook deed, het was oké.”
Het verdriet van een vriend
“Uiteindelijk hebben een aantal vrienden van Lander een paar jaar later weer contact gezocht. Bob, zijn beste vriend, is toen een keertje bij ons komen eten en heeft kunnen zien dat Lander nog altijd een plek heeft in mijn leven. Dat er nog om hem gerouwd wordt en dat hij gemist wordt. Als hij mijn zoontje ziet, dan herkent hij er Lander in. Hij beseft nu ook dat Lander nooit vergeten zal worden, dat hij nog aanwezig is in zoveel kleine dingen. Hij heeft gezien dat zijn foto hier in de living staat, met een doosje ernaast waarin Jefke briefjes steekt voor zijn papa.
Landers beste vriend heeft nu ook gezien dat er nog altijd een plek voor Lander is in mijn leven, dat hij nog aanwezig is in zoveel kleine dingen
In een eerlijk gesprek heeft Bob mij verteld hoe moeilijk en confronterend het voor hem was om mij opnieuw verliefd te zien, op een moment dat hij zich zélf nog zo reddeloos verloren voelde. We zagen elkaars verdriet, dat nooit zal weggaan. Elkaar terugzien is voor ons allebei helend geweest.
Bob kan Jefke dingen vertellen die ik niet weet. Over wie zijn papa was vóór ik hem kende, bijvoorbeeld. Over wat voor een vriend Lander was. Jefke heeft zo veel behoefte aan verhalen die zijn vader, die hij zelf nooit bewust gekend heeft, weer tot leven brengen.”
Geen rebound relatie
“Sommige mensen denken dat Bjorn een rebound relatie was. Dat ik hem nodig had om over mijn verdriet heen te geraken. En heel eerlijk: misschien wás dat in het begin voor een stukje zo. Ook Bjorn hield daar rekening mee, maar hij had heel snel door dat hij zoveel meer voor mij betekende. En kijk, we zijn zeven jaar verder en Bjorn is er nog steeds.
Dat Lander zo vroeg en zo plots gestorven is, zal ik nooit een plaats kunnen geven. Maar dat doet niets af aan mijn liefde voor Bjorn
We wonen ondertussen zes jaar bij elkaar en zorgen samen voor onze zoontjes. Dat het zo goed gaat tussen Bjorn en mij sterkt mij in de gedachte dat mijn tijdlijn niet fout geweest is. Ik moest in alles snel schakelen en heb dat ook in de liefde gedaan. Mocht ik ooit het idee gehad hebben dat ik Jefke tekortdeed door mijn nieuwe relatie, dan zou ik dat nooit gedaan hebben. Maar ik denk dat het ook voor hem een voordeel was. Bjorn is van in het begin in Jefkes leven geweest, ik denk dat hij het er moeilijker mee gehad zou hebben als hij jaren later ineens aan iemand nieuw had moeten wennen.
Bjorn en ik hebben met onze liefde nooit iemand kwaad gedaan. Sommige mensen denken dat je rouwproces afgerond moet zijn voor je opnieuw van iemand kunt gaan houden. Ze vergissen zich. Dat Lander zo vroeg en zo plots gestorven is, zal ik nooit een plaats kunnen geven. Ik denk ook niet dat dat moet. En daar heeft Bjorn alle begrip voor. Maar dat doet niets af aan mijn liefde voor hém. En die boodschap wil ik geven aan mensen in dezelfde situatie. Wat je ook doet, hoe snel je ook aan een nieuwe relatie begint, het is echt oké.”
Nog meer bijzondere verhalen lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
