Lezeres in het buitenland: “Ik zal nooit helemaal pijnvrij zijn, maar in Portugal lééf ik weer”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Annemarie is één van hen: zij verhuisde vier jaar geleden met haar man Johan naar Pedrogao Pequeno in Portugal.
De Franse droom
Annemarie (54): “Het was geen geheim dat Johan en ik onze oude dag elders wilden slijten. Frankrijk stond lange tijd met stip op één: de stralende zon, de prachtige natuur, het lekkere eten. Het drukke leven in België waren we echt moe. Vooral omdat ik er op den duur letterlijk ziek van werd: reuma, fibromyalgie en artritis. Ik bleef van niets gespaard. Doorheen de jaren kreeg ik twee protheseknieën, een nieuwe heup en een neurostimulator in de rug. Mijn gewrichten waren helemaal kapot… Zelfs de trap raakte ik niet meer op.
Ook Johan bleef niet gespaard. Een dikke zes jaar geleden was het verdict zwaar: COPD, een longziekte waardoor hij meer en meer moeite had met ademen en hij gewoon compleet uitgeput was. Dat was voor ons hét moment om te beseffen: het is nu of nooit.
Opleven in Portugal
Toeval of niet, enkele jaren eerder genoten Johan en ik van een heerlijke vakantie in Portugal. Het warme weer, de frisse lucht en de prachtige natuur werkten helend. Mijn lijf voelde minder zwaar en pijnlijk aan. Dat konden we niet zomaar negeren, dus huurden we een vakantiehuisje voor één maand. Om te kijken of het niet enkel de sfeer was die mij deed opbloeien, maar of het klimaat ook effectief op langere termijn mijn gezondheid ten goede kwam. Na die maand lieten we Frankrijk voor wat het was, en werd Portugal onze nieuwe eindbestemming.
Nadat Johan ziek werd, wisten we dat het hoog tijd was om andere oorden te gaan verkennen: Portugal. Anderhalf jaar waren we druk in de weer om alles in orde te krijgen. Na meer dan vijftig huizen te bezichtigen, de hele administratieve rompslomp te hebben doorlopen en ons heel hebben en houden te zien verdwijnen in verhuisdozen, waren we klaar om aan een nieuw hoofdstuk in ons leven te beginnen.
Een onvergetelijk afscheid
Maar vertrekken zonder afscheid te nemen van onze geliefden, dat was natuurlijk onmogelijk. Enkele maanden eerder Johan en ik een kleine verrassing voor de familie: foto’s van onze nieuwe stek. Een beetje zenuwachtig vertelden we dat we met z’n tweeën naar Portugal gingen. Niet voor even, maar voor de rest van ons leven. Gelukkig was iedereen meteen enthousiast. Uiteraard vloeiden er ook heel wat traantjes, maar dat is perfect normaal. Het allerbelangrijkste voor ons was dat onze dochters ons steunden. En dat deden ze helemaal.
Kort voor het vertrek hebben we iedereen nog een laatste keer uitgenodigd voor een gezellig afscheidsetentje. Het was een avond vol emoties. Het ene moment brulden we het uit van het lachen, om even later elkaar huilend in de armen te vliegen. (lacht) Een typisch afscheid, om nooit meer te vergeten.
Helemaal thuis
In september, nu vier jaar geleden, vertrokken Johan en ik elk apart naar Portugal. Hij met de wagen, ik met het vliegtuig. Ik herinner me nog goed dat ik hoog in de lucht een dubbel gevoel had. Enerzijds was ik blij dat het moment eindelijk daar was. Anderzijds had ik het gevoel dat het allemaal niet écht gebeurde. (lacht) Maar dat verdween al snel toen ik voor de deur van ons nieuwe huis stond. Eindelijk thuis.
De eerste weken waren -hoe zal ik het zeggen- misschien een beetje onwerkelijk. We waren zo druk bezig met uitpakken en alles een mooi plekje te geven, dat de realiteit misschien nog niet hélemaal was doorgedrongen. Maar intussen voel ik me eerder een Portugese dan een Belgische, dat zegt genoeg, toch?
In de greep van corona
Tot nu hebben Johan en ik nog geen moment gedacht: we gaan terug. Johan voelt zich stukken beter en ook ik kan weer méér dan vroeger. Ik doe misschien enkel mijn huishouden om daarnaast volop te genieten van het prachtige Portugal, maar zelfs wassen en strijken was me in België al te veel. Ik zal nooit hélemaal pijnvrij zijn, maar ik lééf opnieuw, en dat is wat telt.
Het enige wat momenteel zwaar weegt, is de hele coronacrisis. In het prille begin is Portugal nog vrij goed gespaard gebleven van alle ellende. De overheid nam onmiddellijk zware maatregelen, en dat heeft z’n effect niet gemist. Maar na de zomer is het helemaal fout gelopen. Vooral grootsteden als Lissabon en Porto zijn zwaar getroffen. Gelukkig wonen wij midden in het bos, ver weg van de drukte en de grote mensenmassa, waardoor er in ons dorp niet één besmetting is. Dat is geruststellend, al hoop ik dat er snel een einde komt aan de pandemie. Dan kan ik ein-de-lijk weer mijn kinderen en kleinkinderen in levende lijve zien.”
Het land van de azulejos
Het grootste cultuurverschil: “Portugal is eigenlijk één grote route van godshuizen, vereringen en religieuze feesten. De mensen zijn diepgelovig, zo mooi om te zien. En niet te vergeten: de simpele kijk op het leven. Portugezen hebben niet veel nodig om gelukkig te zijn.”
De aangenaamste verrassing: “Als je plots een vreemdeling naast je hebt wonen, is het niet zo vreemd dat je eerst sceptisch bent. Maar zo zijn de Portugezen niet. Johan en ik zijn met open armen ontvangen geweest.”
Het grote voordeel: “De gezondheid van Johan en mij is er alleen maar op vooruit gegaan sinds we in Portugal wonen. Wat wil je nog meer?” (lacht)
Het grote nadeel: “Als oma en opa van vijf prachtige kleinkinderen is het natuurlijk niet leuk om hen zo weinig te zien. Ze worden zo snel groot…”
De grootste blunder: “Portugezen zijn ongetwijfeld een van de vriendelijkste mensen op aarde. Zelfs tegen een totale vreemde zegt iedereen een goeiedag. Als een typische Belg liep ik in het begin iedereen straal voorbij, tot ik door een oud vrouwtje werd aangesproken: waarom ben jij toch zo boos? Oeps!”
Het moeilijkste moment: “De laatste maanden. Door de pandemie is het ons nog niet gelukt om over en weer te vliegen… Wat zou ik mijn kinderen en kleinkinderen zo graag nog eens zien.”
De mooiste herinnering: “Het moment waarop we onze buren voor het eerst ontmoetten. Vrijwel meteen hadden Johan en ik het gevoel dat we gewoon een deel van de buurt waren. Zo hartverwarmend.”
De levenskwaliteit: “Ons ga je niet snel horen klagen. (lacht) Elke dag opstaan met de zon hoog aan de hemel, de rust en de fijne babbels met de dorpelingen. Gewoonweg fantastisch.”
Het grootste gemis: “Eerlijk? Helemaal niets. Enkel de babbels en knuffels met de familie en onze goede vrienden.”
Spijt? “Nog geen seconde. Naar België gaan we op bezoek, in Portugal zijn we hélemaal thuis.”
LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:
- “Om een visum aan te vragen heb je wel meer dan vijftig A4’tjes nodig” (lacht)
- “Je kind moeten achterlaten, daar bloedt je moederhart van”
- “Na een jaar staat er nog steeds een grote stapel ongeopende verhuisdozen in huis”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!