SOS relatie: “Ik droom van een ander leven, maar wil ook dat mijn kinderen het later goed hebben”

Dina (35) en Sidar (42) zijn dertien jaar getrouwd en hebben drie kinderen. Dina voelt zich al langere tijd ongelukkig in haar huwelijk en vraagt zich af of zij niet beter kunnen scheiden.

Wat zegt Dina?

“Ik ben nooit verliefd op Sidar geweest, ik zag in hem vooral een kans om te ontsnappen aan mijn controlerende ouders”

Dina: “Ik leerde Sidar kennen toen ik twintig was. Ik ben van Syrische afkomst, we emigreerden naar Frankrijk op mijn zevende. Ik werd heel streng opgevoed volgens de regels van mijn cultuur. Mijn vader was heel strikt voor mij en mijn zus, wij mochten nergens alleen naartoe. Hij besliste wat wij studeerden, verpleegkunde in mijn geval, terwijl ik literatuur wildr gaan doen. Zolang ik het mij kan herinneren heb ik het gevoel gehad gecontroleerd te worden. Mijn enige manier om daaraan te ontvluchten was lezen.

Op mijn twaalfde verhuisden we naar Nederland, en daar leerde ik Sidar kennen. Hij is daar geboren, maar zijn ouders komen ook uit Syrië. Ik ben nooit verliefd op hem geweest, ik zag in hem vooral een mogelijkheid om te ontsnappen. Sidar wilde een zaak starten in Vlaanderen en verhuizen leek mij de oplossing voor alles. Ik zou eindelijk weg zijn van mijn controlerende ouders en familie. Sidar heeft altijd goed voor mij en de kinderen gezorgd, maar als koppel heeft het nooit geklikt. In het begin van ons huwelijk hadden we een aantal keren seks, eigenlijk tot de kinderen er waren, nadien nog zelden. Seks was ook altijd heel rudimentair. Ik voelde het niet en heb fysiek zelfs een beetje een afkeer van hem. Ik mis seks enorm, maar niet met hem. Erger dan het gebrek aan intimiteit, vind ik hoe we samen functioneren. Wij kunnen niet praten, hebben altijd direct ruzie. In gezelschap vind ik hem storend en ik schaam me soms voor zijn uitspraken, die ik vaak dom vind. Als ik daarover begin, is hij boos. Ik ben dan de heks, de ondankbare, de onmogelijke. De laatste tijd gaan we de ruzies zoveel mogelijk uit de weg. Ik ben het zo moe en ik denk hij ook. Ik probeer hem zo veel mogelijk te vermijden, werk meer dan voorheen en dat doet hij ook. Als hij er is, houdt hij zich voornamelijk bezig met de kinderen. Hij speelt met hen terwijl ik het huishouden doe. Hij blijft ook langer op, slaapt dan op de zetel en ‘s ochtends is hij weg.

Ik heb enorm veel moeite met hoe hij in elkaar zit. Bij hem komt alles uit het hoofd, hij heeft altijd een regel klaar. Ik ken zijn gevoelens niet, hij deelt die ook niet. Ze zijn er misschien niet. Hij is zo opgevoed, ook bij hem thuis zijn gesprekken over emoties taboe. Het gaat altijd alleen over huizen bouwen, de kinderen, het werk. Ik heb zoveel behoefte aan iets anders. Ik heb de afgelopen jaren veel gelezen, heb al veel inzicht gekregen in mijn achtergrond en mijn opvoeding. Ik ben ondertussen ook al eens verliefd geweest op een collega. Wij konden wel veel delen, hij was ook beschikbaar, maar op een bepaalde manier joeg mij dat angst aan en ik heb die relatie beëindigd. Ik droom van een ander leven, maar ik wil ook vooral dat mijn kinderen het later goed hebben. Ik wil dat zij een ander leven leiden, andere keuzes durven en kunnen maken dan ik. Scheiden maakt me bang, maar ik fantaseer er wel vaak over, zeker als ik weer eens de leegte tussen ons heb ervaren.”

Wat zegt Sidar?

“Ik weet dat ik niet de ideale man ben, maar we hebben het goed. De kinderen zijn gezond, Dina is vrij, wat wil ze nu meer?”

Sidar: “Toen ik Dina leerde kennen was ik al bijna dertig, tijd om aan een gezin te beginnen. Ik werkte toen 7 dagen per week en spaarde veel, om een eigen zaak te kunnen beginnen. Ik vind het als werknemer met buitenlandse roots moeilijk om je plek te vinden, als zelfstandige krijg je meer verdienste naar inzet. Dina leerde ik via via kennen. Ik vond haar een mooie vrouw, te jong en te mooi voor mij. Toen ik haar uit vroeg en ze dit zag zitten, kon ik mijn geluk niet op. We zijn snel getrouwd en al merkte ik dat Dina niet verliefd was, ging ik er toch voor. Dina komt net als ik uit een traditioneel gezin, en daardoor waren we een goede match.

We hadden het de eerste jaren druk met verhuizen, de zaak, de kinderen. Dina wou opnieuw gaan studeren, talen. Ik aanvaardde dat, al zag ik er het nut niet van in. Ze heeft uiteindelijk haar master gehaald. Ik ben uiteraard wel fier op haar, maar denk ook dat het onze relatie geen goed heeft gedaan. Dina leest veel, vaak rond persoonlijkheid en psychologie. Ze is er door de jaren heen alleen maar ongelukkiger van geworden. Ze wil ook altijd praten over gevoelens, en verwijt mij dat ik dat niet kan. Als je je oke voelt, wat valt daarover te zeggen? Zij analyseert alles. Of we wel gelukkig zijn, dat zij niet gelukkig is, dat het te maken heeft met haar opvoeding, haar ouders. We hebben het goed, de kinderen zijn gezond, ze is vrij, wat wil ze nu meer? Ik heb het vooral moeilijk wanneer ze mij in het bijzijn van anderen afvalt. Ze doet dat niet openlijk, maar ik zie het aan haar gezicht. Aan de manier waarop ze wegkijkt, zie ik hoe erg ze zich ergert. Ze corrigeert me ook vaak, vooral als het over taal gaat. Haar kennis van het Nederlands is beter, maar moet ze dat er de hele tijd inwrijven?

Dina heeft het al vaak gehad over scheiden. Ze zegt dat wij geen echt huwelijk hebben, dat we alleen bij elkaar zijn uit noodzaak, niet omwille van de relatie. Ze verwacht van mij dan altijd ‘antwoorden’, terwijl ik absoluut niet weet wat ik hiermee aan moet. Ik vind het vooral erg dat ze de toekomst van onze kinderen op deze manier op het spel zet. Scheiden, wie zal daar nu beter van worden? Ik wil gerust begrip opbrengen voor hoe zij het leven ervaart, dat ik niet de ideale of gedroomde man ben, maar wat voor zin heeft het om de hele tijd jezelf en anderen ongelukkig te maken? Het leven is onvoorspelbaar, er gebeuren voor iedereen moeilijke dingen en door vast te houden aan een aantal waarden en normen en aan je gezin, kom je al een heel eind. De rest leidt nergens toe volgens mij. Dina is uiteraard een vrije vrouw, maar ik hoop toch dat ze op tijd inziet dat ze haar verwachtingen beter bijstelt en zich concentreert op wat er wel is. En dat is heel veel, denk ik.”

Hoe moet het nu verder?

“Scheiden of blijven? Dina’s twijfels verlammen haar. Dat kan ook het bewijs zijn dat er toch nog goede elementen zijn in haar relatie”

Relatietherapeute Rika Ponnet: “Als Dina belt voor een afspraak, vraagt ze een individueel consult rond haar dilemma ‘blijven of weggaan’. Maar op die eerste afspraak zijn ze onaangekondigd samen. ‘Hij zag het toch zitten. Zo krijg je misschien een beter zicht op ons.’ Tijdens dat gesprek praten Dina en Sidar naast en over elkaar, maar niet met elkaar. Zij heeft het over hun huwelijk dat ze al lang niet meer wil en misschien wel nooit echt wilde. ‘We delen zo weinig, ik weet niet wat hij voelt, ik weet ook niet of hij wel wat voelt.’ ‘Wij passen niet bij elkaar en dat is altijd zo geweest.’ ‘Seksueel zijn wij helemaal geen match. Er is tussen ons geen intimiteit.’

Deze harde uitspraken aanhoort Sidar schijnbaar onbewogen. ‘Ik ben dit gewoon, ze heeft dit al zo vaak gezegd.’ Daarna begint hij aan een lang discours waarin hij het heeft over de vermoeiende, jarenlange conflicten. ‘We zijn ermee gestopt, met dat ruziemaken, want wat voor zin heeft het? Weet je, ik mis een vrouw, ik mis seks, maar ik leg me neer bij hoe het is. Het zal voor haar toch nooit goed zijn. Ik ben veel meer content met de kleine dingen.’ Terwijl hij praat, kijkt Dina weg. Als hij het heeft over tevreden zijn, draait ze zich boos om. ‘Dit slaat nergens op. Je vertelt maar wat. Ik hoor wat je vertelt, maar ik voel het nooit. Het gaat altijd over hoe ik zou moeten zijn, de dingen die ik zou moeten zien, nooit over je gevoelens of verlangens.’

Na twee sessies zie ik Dina alleen. Ze vindt relatietherapie zinloos, omdat ze niets meer verlangt van Sidar of van haar huwelijk. Ik heb het er met haar over dat ik duidelijk ervaren heb hoe ze allebei lijden onder deze toestand. ‘Hij laat daar dan toch niet al te veel van zien!’ Waarop ik aangeef dat ik het vaak ervaar. Als mensen zich afgewezen en niet geliefd voelen, dan zijn ze op hun kwetsbaarst. Ze gaan die kwetsbaarheid uit de weg door zich moraliserend op te stellen, door de andere erop te wijzen wat ze horen te doen. Het is een schild, een vorm van verweer. Via die moraal hopen ze alsnog de relatie staande te houden. Dina wordt emotioneel als ze dit hoort. Ze vertelt over haar vader, die dat ook de hele tijd deed, maar daar nu spijt van heeft, omdat hij beseft dat hij zo iedereen weg duwde. ‘Ik weet dat Sidar het goed bedoelt. Misschien koos ik hem omdat het veilig was, iemand die ik als ‘niet genoeg’ ervaar en daardoor op afstand kan houden. Misschien kan ik wel geen echte verbondenheid aan?’

Ik zie Dina daarna nog drie keer. We hebben het over haar verlammende twijfel. ‘Ik wil kiezen, maar kan het niet. Hoe moet het dan verder met de kinderen, het huis, de vrienden? ’Ik vertel dat twijfel vaak gezien wordt als iets negatiefs en blijven als een gebrek aan moed. Maar je kunt twijfel ook zien als het bewijs dat er toch nog goede elementen zijn waardoor de angst om te verliezen sterker is dan het verlangen naar een ander leven. Twijfel accepteren als deel van het leven, dat is wat Dina nu in eerste instantie wil proberen.”

Uit: Libelle 25/2020 – Tekst: Rika Ponnet

Lees ook:

• SOS relatie: “Hij bekende dat hij verliefd was op een ander, dat er even iets geweest was, maar dat hij het voor mij en ons gezin opgegeven had”
• SOS relatie: “We kozen samen voor een open relatie, maar ik vrees nu dat dat weleens de doodsteek van ons huwelijk zou kunnen zijn”
• SOS relatie: “Ik stond er vooral alleen voor in ons gezin. We leefden op den duur naast elkaar”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!