SOS Relatie: Filip en Ilse hebben een lat-relatie. Filip wil samenwonen, Ilse niet

Door Rika Ponnet

15 jun 2023

Filip en Ilse hebben al vier jaar een latrelatie. Filip heeft een zoon die week om week bij hem verblijft. Hij wil graag samenwonen met Ilse, maar dat ziet zij niet zitten.

Wat zegt Ilse?

Ilse (42): “Ik leerde Filip kennen op het verjaardagsfeestje van een vriendin. Hij is aannemer, ik was mijn huis aan het verbouwen en zo kwam het gesprek meteen op gang. We ontdekten ook snel dat we allebei een slecht huwelijk achter de rug hadden met een ex die ons bedrogen had. Het zorgde voor een band.

We spraken verder af en begonnen een relatie. Ik was niet verliefd, maar ik was wel heel graag bij hem. De complimentjes, zijn bewonderende blik, gezien worden… Het deed me zo goed. Toch was al snel duidelijk dat Filip in onze relatie veel meer het gaspedaal induwt en ik meer op de rem ga staan. Ik werk hard en reizen is voor mij levensnoodzakelijk. Ik doe het telkens wanneer ik kan, alleen of met een vriendin. Bij Filip ligt dat moeilijk, omwille van zijn werk en de zorg voor zijn zoon.

Het was al snel duidelijk dat Filip in onze relatie veel meer het gaspedaal induwt en ik meer op de rem ga staan

Al snel voelde ik dat Filip jaloers is op mijn levensstijl. Ik ga vaak uit eten met collega’s, meestal mannen. Mijn werkomgeving is nu eenmaal vooral mannelijk. Dat zorgt vooraf altijd voor discussie, en als ik op stap ben, stuurt Filip me massa’s berichtjes. Ik vind dat verstikkend, waardoor ik nu al vaak niet meer zeg wat ik ga doen, gewoon om het gezeur niet te hebben.

Hetzelfde geldt voor mijn reizen. Hij kan niet altijd mee, dat is nu eenmaal zo. Ik verwacht dat ook niet, maar ik wil wel dat Filip mij de ruimte laat om de dingen te doen die ik graag doe. Als ik een weekend met een vriendin wegga, is dat toch geen afwijzing van hem?

Ik vind het moeilijk om de zoon van Filip in huis te hebben, want ik kan zelf geen kinderen krijgen

De laatste tijd gaan onze discussies heel vaak over samenwonen. Ik zie dat voorlopig niet zitten, zeker niet zolang Phil, zijn zoon, week om week bij hem is. Ik vind dat best moeilijk, een puber in huis die de hele sfeer bepaalt. Het triggert bij mij ook heel wat. Ik kan geen kinderen krijgen, en heb daarom gekozen voor een ander soort leven met veel reizen, en veel contact met familie en vrienden. Voor mij is dát heilig, niet een gezin.

Filip verwacht dat ik het leven dat ik nu leid deels opgeef om bij hem te komen wonen, in een huis midden in de velden. Alleen al de gedachte doet bij mij het angstzweet uitbreken. Ik ben een stadsmens, ik heb die prikkels gewoon nodig. Ik ben het beu om de hele tijd mezelf en mijn levensstijl te moeten verantwoorden. En ja, we delen ook veel en als we samen zijn, is het meestal echt leuk. Maar die druk… Ik wil echt dat dat verandert.”

Wat zegt Filip?

Filip (43): “Toen ik Ilse leerde kennen, was ik zes jaar single. Ik heb me na mijn scheiding op de zorg voor Phil gestort. Ik was dat niet gewoon omdat ik heel veel werkte, maar toen hij telkens week om week bij mij was, heb ik me toegelegd op koken, mijn agenda plannen… Dat was in het begin moeilijk, maar ik zou het nu niet meer willen missen.

De scheiding was bitter, maar ik kreeg daardoor wel een echte relatie met mijn zoon. Het is vanuit die ervaring dat ik hoe langer hoe meer verlang naar een echt gezin en naar het gevoel van samen te horen. Ik besef nu immers hoe waardevol dat is. Ik wil me voor het eerst echt engageren, en niet opnieuw de fout maken uit mijn huwelijk.

Misschien ziet Ilse me niet graag genoeg om er echt voor te gaan

Met Ilse dacht ik iemand gevonden te hebben die dat ook wilde. Het contact tussen ons voelde van bij het begin juist. We praatten ook direct open en eerlijk over wat ons overkomen was, en hoe we nu in het leven stonden. Ik werd heel snel intens verliefd op haar, maar voelde meteen dat dit niet zo sterk was bij haar. Ik dacht dat het wel zou groeien, maar vandaag twijfel ik daar al eens aan. Misschien ziet ze me niet graag genoeg om er echt voor te gaan en is dat de basis van onze problemen?

Ik voel me vaak slecht bij de hele situatie. Ik verlang er nog altijd intens naar om samen te zijn met Ilse. Als we samen zijn, is ze er ook echt. Maar zodra ze de deur uitgaat, verandert er iets – dan ben ik haar precies kwijt. Ik hoor haar tussen onze afspraken in erg weinig, en moet vaak via Instagram te weten komen wat ze doet en met wie. Dat doet me pijn. Als ik daarover iets zeg, wordt ze kwaad en zegt ze dat ik haar te veel opeis en haar wil inperken, en dat ze zich verstikt voelt. Dat is helemaal mijn bedoeling niet.

Verwacht Ilse dat ik gewoon zit te wachten tot zij zich aandient, als een schoothondje?

Ik vraag me vaak af: vraag ik nu echt zoveel? Zo vertelde ze me al een aantal keren pas de dag voor ze op reis vertrok dát ze op reis ging en met wie. Kan dit niet in overleg? Ze speelt de hele tijd soloslim en verwacht dat ik dat gewoon aanvaard. Wat is dan haar idee over mij? Dat ik gewoon zit te wachten tot zij zich aandient, als een schoothondje?

De feestdagen bijvoorbeeld, waren bijzonder pijnlijk. Zij wilde niet meegaan naar mijn ouders, waar ze gevraagd was. Ik mocht wel bij haar ouders op de koffie komen, maar dan zonder mijn zoon, omdat haar ouders zogezegd niet tegen drukte kunnen. Ik heb gepast, dus de feesten hebben we apart doorgebracht. Dat klopt toch niet? Ik wil graag weten hoe ze onze toekomst ziet, en of ze samenwonen überhaupt ziet zitten. Na vier jaar mag het daar toch al eens over gaan?”

Hoe moet het nu verder?

Relatietherapeute Rika Ponnet: Rika Ponnet: “Filip en Ilse zijn in een dynamiek beland van aanklampen en vluchten. Ze zien alleen ‘hun’ waarheid en het grote ongelijk van de andere. We belanden in onze gesprekken meteen bij hun jeugd. Filip en Ilse omschrijven die allebei als perfect, al wijzigt dat beeld in de loop van de gesprekken.

Er is het overspel van hun vader, aan beide kanten, en ook een heel sterke werkethiek. Filip is daarin geëvolueerd, door zijn scheiding en de zorg voor zijn zoon. ‘Werken was een verslaving, weg van onrust. Het is er nog, maar minder. Je mist zoveel.’ Ilse ziet het anders. ‘Ik ben altijd zo geweest, ik wil snel leven, alles eruit halen wat erin zit.’ Wanneer ik daarop doorga, erkent ze dat ‘rustig thuis zijn’ erg moeilijk is. Rust veroorzaakt onrust. Het is ook wat ze voelt als Filip vraagt om meer te delen en te bespreken. ‘Ik word er moe van, voel me onvrij, vastgezet.’

Omdat voelen wat bij de andere leeft zo moeilijk is, doe ik met hen een inlevingsoefening. We gaan uit van een recente ruzie, over de aanschaf van een nieuwe auto. ‘Ineens stond Ilse ermee voor mijn deur, zonder aankondiging. Terwijl auto’s echt mijn ding zijn. Ik voelde me nog maar eens niet gezien, machteloos en boos en ja, ik heb geroepen.’ Ilse antwoordt: ‘Ik wil niet onder druk staan, me aanpassen aan zijn smaak. Die sportwagen was een droom, míjn droom.’

Ik laat elk van hen verwoorden wat ze erbij voelden. Daarna moeten ze in de schoenen van de ander gaan staan en diens woorden herhalen. Zo komen ze allebei geleidelijk aan dichter bij het gevoel van de ander. Ilse herhaalt Filips woorden. De pijn die hij voelt als hij de sportwagen ziet en beseft: het is een auto voor twee, daar kan Phil niet bij. Betekenen wij dan zo weinig?

Ze zien in dat hun ruzie over samenwonen over iets anders gaat: over nabijheid in hun relatie

Filip herhaalt die van Ilse. ‘Waarom kan hij niet gewoon blij zijn? Dit is mijn kinderdroom; de verwennerij die ik thuis nooit kreeg. Ik heb hier zo hard voor gewerkt. En waarom roept hij zo? Hij weet toch wat ik vroeger thuis heb meegemaakt?’ In elkaars schoenen staan, zorgt geleidelijk voor meer mildheid. Filip beseft dat beslissingen doorduwen en eisen stellen Ilse doet wegdrijven van hem en van haar gevoelens voor hem.

Ilse ervaart dat hoe eigengereider ze te werk gaat, hoe krachtiger Filip zich afgewezen voelt en hoe meer hij gaat aanklampen. Ze zien ook in dat de ruzie over samenwonen over iets anders gaat, dat het een gevecht is voor de juiste vorm van nabijheid in de relatie.

Als Ilse op een bepaald moment spontaan zegt dat ze Filip graag ziet en verder wil met hem, komt dat binnen. Hij reageert emotioneel, zegt dat dit was wat hij al zolang wilde horen. De daaropvolgende sessies oefenen we verder in het verwoorden van wat er leeft, het leren uitspreken van verlangens, en het leren vragen van wat de ander nodig heeft om op die manier weg te blijven van de oordelende omgangsstijl van voorheen. Met die nieuwe manier van communiceren willen ze het opnieuw proberen met elkaar.”

Uit: Libelle 12/2023