Koen Strobbe (58) is na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug in ons land.
De eerste weken na nieuwjaar voel ik mij altijd in een soort niemandsland. De kerstboom staat er nog, de koelkast zit nog vol lekkernijen, maar eigenlijk mag het voor mij nu zo snel mogelijk lente worden. Geurige bloesems aan de bomen!
Het is in deze tijd van het jaar dat ik weer besef waarom we destijds naar Zuid-Frankrijk verhuisden, want om van de winter in België te houden, moet een mens toch een beetje masochist zijn. December kon de winterblues nog wat verhullen, dankzij de kerstgezelligheid met familie en vrienden. Maar januari en februari? Dan staat de winter daar helemaal naakt, met niets anders aan dan z’n donkere, natte koude dagen.
Om van de winter in België te houden, moet een mens toch een beetje masochist zijn.
Terwijl ik dit schrijf, daagt het me ineens dat januari toch een lichtpuntje heeft, namelijk: het begin van de solden. Ik hoor jullie denken: hola, een man die spontaan over de solden begint, terwijl dat toch iets is wat de meeste mannen tot wanhoop drijft? En jullie hebben gelijk. Ook ik ben doorgaans zo’n ezeltje dat gedwee het baasje volgt en instemmend knikt bij elk nieuw garderobevoorstel, maar wiens belangrijkste functie het is om de tassen te dragen.
Maar dit jaar is anders, want voor mijn job heb ik nieuwe pakken nodig en bij zo’n dure aanschaf is korting altijd mooi meegenomen. Ook Kwinten is van de partij, want hij gaat skiën met enkele klasgenoten en heeft nog niet alle materiaal. En dus is Ilse in haar nopjes, omdat ze ons voor een keer niet onder dwang door de kledingwinkels voor zich uit hoeft te jagen.
Op het werk vind ik bij mannelijke collega’s maar weinig enthousiasme als ik het thema ‘koopjes’ aansnij. Een van hen begint te lachen en zegt dat hij ‘daar al jaren niet aan meedoet’. Zijn vrouw kent zijn maat en koopt wat zij vindt dat hij nodig heeft. Ondertussen kan hij rustig gaan fietsen, dus is iedereen tevreden.
Ook de vrouwen op het werk laten zich niet onbetuigd. Je kunt ze grosso modo in drie groepjes indelen. Zij die elk jaar weer een strijd moeten voeren om hun partner mee te krijgen naar de winkel, zij die net blij zijn dat hij niet meegaat, omdat ze zich niet op hun gemak voelen met iemand die voortdurend op zijn horloge zit te kijken en de vraag blijft herhalen: ‘Wanneer gaan we eindelijk naar huis?’ Maar blijkbaar heb je ook – en dat verbaast mij – een behoorlijk grote groep vrouwen die zelf niet van de solden houdt.
Sowieso koopt een mens in de solden een hoop spullen die achteraf gewoon ongedragen in de kast blijven hangen.
Ja, je kunt er een slag slaan, maar dat weegt niet op tegen de stress die de mensenmassa met zich meebrengt, en het feit dat de beste stukken in de courantste maten sowieso direct weg zijn. Zij kopen dus liever wat minder, maar duurder, dan zichzelf de calvarietocht van het soldenjagen aan te doen. Sowieso koopt een mens in de solden een hoop spullen die achteraf gewoon ongedragen in de kast blijven hangen.
Eén collega houdt zich eerst afzijdig, maar laat dan toch horen dat de dames makkelijk praten hebben, omdat ze (nog) geen kleine kinderen hebben. Als je er, zoals zij, drie hebt, dan is solden shoppen de enige manier om het gezinsbudget min of meer onder controle te houden. Nadat ze haar zegje heeft gedaan, slaat ze haar ogen neer, alsof ze in een zelfhulpgroep net een alcoholprobleem heeft opgebiecht.
Een andere collega zegt dat ze het zó nog nooit had bekeken; dat kleren kopen voor een aantal kinderen inderdaad een dure onderneming moet zijn. Waarop weer iemand anders zegt dat ze op kantoor misschien een clubje kunnen oprichten waar kinderkleding geruild of afgestaan kan worden. Binnen de kortste keren gonst het van de ideeën en plannen.
En kijk, zo heeft die kille januari op een verrassende manier toch nog iets moois voortgebracht.
Lees meer van Koen Strobbe:
- Koens column: “Qua nieuwjaarswensen zijn onze Franse vrienden ons niet vergeten”
- Koens column: “Hoeveel voornemens komen écht uit onszelf en worden ons niet opgedrongen?”
- Koens column: ‘Ik besef dat het een luxe is dat ik mijn kar kan volladen voor mijn feestmaal”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!