De moeder van Nancy koos voor euthanasie
Toen de moeder van Nancy nog maar een paar weken te leven had, koos ze ervoor haar levenseinde in eigen handen te nemen. Nancy vertelt hoeveel rust dat bracht.
Nancy (63): “Op een dag, mijn man en ik waren op reis, belde mijn moeder. Ze was gevallen en had veel pijn. De plaatsvervangende huisarts vertelde ons dat alles in orde was, maar mijn gevoel zei iets anders. Een week later bleek bij haar eigen huisarts dat ze longkanker in een terminale fase had… Niets kon haar nog helpen.
Elke dag was ik bij haar. Mijn moeder had zich altijd al voorgenomen om euthanasie te vragen als het ooit zo ernstig werd. Dat had ze me niet verteld, omdat ze dacht dat ik dat niet zou aankunnen en ik haar zo lang mogelijk bij me zou willen houden. Maar ik zei meteen: ‘Maar mama toch, als dat jouw wens is, hoe egoïstisch zou het dan zijn om jou daar niet in te steunen?’
Ik zei meteen: ‘Maar mama toch, als dat jouw wens is, hoe egoïstisch zou het dan zijn om jou daar niet in te steunen?
Ik wist dat ze niet lang meer te leven had en wilde alleen maar dat ze zo weinig mogelijk pijn zou lijden. Mijn moeder zette haar euthanasievraag op papier en sprak met verschillende dokters en verpleegkundigen. Vanaf dan was ze gerust, ze zou niet méér pijn moeten lijden dan ze aankon.
Omdat we wisten dat ze nog maar een paar dagen of weken te leven had, heb ik haar kunnen overtuigen om naar een palliatieve afdeling in een ander ziekenhuis te gaan, in de hoop dat ze daar nog een paar mooie laatste dagen zou kunnen doorbrengen. Toen we daar de euthanasiewens van mijn moeder uitspraken, zeiden ze dat ze enkel palliatieve sedatie deden. Mijn broer en ik hebben aangedrongen op mijn moeders wens en uiteindelijk kwam er dan toch een arts die dit wilde respecteren. Toen ik terug in de kamer kwam en mijn moeder vroeg wat er beslist was, antwoordde ik: ‘Je wens gaat in vervulling.’ Ik was verdrietig natuurlijk, maar wist dat die boodschap haar rust bracht, en dat was ook voor mij een troost.”
Vrede en rust
“Vier dagen later hebben we in alle intimiteit afscheid van haar genomen. Tot op het einde bleef ze grappen maken. Over het parfum van mijn broer, bijvoorbeeld, dat ze maar niks vond, of over het windje dat ik gelaten had toen ik aan haar bed zat. Alsof ze ons wilde laten voelen dat het oké was voor haar, dat ze nu eindelijk vrede en rust zou krijgen.
Mijn moeder was nog maar 71 toen ze overleed en ik mis haar nog elke dag, maar ik ben blij dat ze zelf heeft kunnen beslissen hoe haar leven zou eindigen. Dat maakte het afscheid voor mij draaglijker. Ik weet niet of ik zelf ooit voor euthanasie zou kiezen, dat hangt van de situatie af, maar ik ben blij dat het kán en ik weet zeker dat het mijn moeder in haar laatste momenten nog gelukkig heeft gemaakt. Niemand zou onnodig pijn moeten lijden.”
Meer tips:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
