Als tienjarig meisje droomde Hilde (61) er al van om kinderboeken te schrijven, maar voor haar ouders was dat geen echte job. Heel haar leven heeft ze geschreven, op de een of andere manier, maar sinds haar vijftigste gaat ze pas écht voor haar passie.
Hilde: “Ik kon me als tienjarige helemaal verliezen in het schrijven van zelfverzonnen verhalen. Een ervan stuurde ik destijds op naar schooltijdschrift Taptoe. Tot mijn grote verwondering werd het gepubliceerd en won ik een prijs – een stel dobbelstenen. (lacht) Ik was in de wolken, en weet nog dat ik mijn moeder meteen vertelde dat ik ervan droomde om later schrijfster te worden, het liefst van kinderboeken. Maar ze zette me meteen met de voetjes op de grond: ‘Kindje, een schrijver, dat ben je of dat ben je niet. En ik denk niet dat het iets voor jou is.’ Mijn moeder peperde me ook in dat je van boeken schrijven niet kon leven. Het was duidelijk: voor mijn ouders was het geen echte job, en die overtuiging heeft me heel lang in de weg gezeten.
Op mijn 45ste werd ik benaderd om een kookboek te schrijven. Die kans greep ik met beide handen
Ik ben wel altijd op de een of andere manier blijven schrijven. Eerst in mijn dagboek en met pennenvriendinnen uit de Joepie, wat later ook voor uitgeverijen, kranten en weekbladen. Rond mijn vijfenveertigste werd ik benaderd om een kookboek te schrijven en die kans greep ik met beide handen. Het was het begin van een jarenlange samenwerking met een grote uitgeverij, waarvoor ik erg uiteenlopende opdrachten mocht doen. Ik ontdekte dat ik het bij het juiste eind had gehad als kind: een boek schrijven was het liefste wat ik deed, én als ik er heel veel schreef en hard genoeg werkte, kon ik er zelfs van leven.
Eindelijk: het eerste kinderboek
“Ik dacht dat ik was waar ik moest zijn, maar er wachtte me nog een gouden opportuniteit. Op vraag van mijn uitgever schreef ik een eerste hoofdstuk voor een kinderboek in opdracht van Ketnet, en dat wilden ze meteen zelf uitbrengen. Onder het pseudoniem Mathilda Masters werkte ik het eerste boek af van ‘De keukenprins van Mocano’-reeks, een instant succes. Ik was vertrokken: er volgden nog meer kinderboeken, en ook toffe weetjesboeken.
Ik amuseerde me met het schrijven als een klein kind. Het was dan ook een kinderdroom die op mijn 50ste nog in vervulling ging
Ik had nooit iets leukers gedaan dan dat: ik amuseerde me echt als een klein kind. En dat was het per definitie ook: een kinderdroom die op mijn vijftigste alsnog in vervulling ging. Ik mocht wezens verzinnen, mijn fantasie gebruiken, me inleven in de wereld van kinderen. Ik wilde niets anders meer doen. Ook al zijn kinderboeken een nicheproduct, ook al moest ik het schrijven een tijdlang combineren met een job als receptioniste, omdat ik anders niet rondkwam: ik had het er allemaal voor over.
Kinderen zijn het fijnste publiek: enthousiast, geïnteresseerd en goudeerlijk. Vandaag geef ik geregeld lezingen in klassen en dan benadruk ik altijd dat àls ze graag schrijven, ze het vooral moeten blijven doen. En ik vertel er altijd over kleine Hilde, die op die manier – misschien wat later dan ze het wilde – uiteindelijk toch haar reuzegrote kinderdroom zag uitkomen.”
