Guido Everaert is marketeer, reclameman, copywriter en lesgever. Hij heeft vier volwassen kinderen: Eline, Johannes, Lise en Marie, en ook een hond: Rufus. Guido is gescheiden en woont samen met zijn nieuwe liefde. In zijn tweewekelijkse column ontdek je hoe hij naar het leven kijkt.
Ik heb recent het woord patchworkfamilie horen vallen. Een omschrijving van de situatie waarin ik al jaren ronddobber. Nieuw samengesteld, maar nog complexer, omwille van mijn leeftijd en de ‘geschiedenis’. Het komt op mij altijd een beetje over alsof het alleen om drukke kalenders en regelgedoe gaat, om iedereen te zien en plaats en tijd te geven. Er hangt ook een reparatiegeurtje aan het woord. Alsof het toch niet om ‘the real deal’ gaat. In ons geval is dat niet juist. Het gaat heel erg om mensen. En om het respect dat iedereen in dat verband voor elkaar moet hebben.
‘Kom papa, we gaan lunchen, met een goede fles wijn en we laten alles achter ons!’. Ik had net heel slecht nieuws gekregen, en had het gedeeld met de kinderen. Soms deel ik dat, zeker als ze er zijdelings bij betrokken zijn. Mijn oudste dochter Eline komt ook uit een moeilijke, turbulente periode gekropen, waarbij ze samen met haar man een paar harde noten moest kraken. Ze deden dat, wisten waar ze voor stonden en namen nog gauw een weekje vakantie, om er daarna weer tegenaan te gaan. Een stel waar ik me weinig zorgen over hoef te maken. De uitnodiging was haar manier om me een hart onder de riem te steken.
“Eline, mijn eerste kind, mijn eerste dochter, mijn eerste oogappel. Over haar ogen gaat deze column”
Het zijn de momenten waarop je erg blij bent met je kroost. Het zijn ook de momenten waarop alle herinneringen terugkomen, van die kleine, bolle baby die ze was, tot de mooie, zelfbewuste vrouw die ze nu is. Mijn eerste kind, mijn eerste dochter, mijn eerste oogappel. En over haar ogen gaat deze column.
Als ik aan Eline denk, dan denk ik aan haar ogen. Ik herinner me hoe ze in haar bedje, met een knuffelvodje in de knuist, met grote open kijkers naar me luisterde als ik verhaaltjes voorlas, of gewoon improviseerde. Donkere karbonkels. Bol van verwondering, een spiegel voor de aandacht die ze je gaf.
Nu nog smelt ik als ze naar mij kijkt op die manier. Soms is dat bedelend om wat genegenheid, en sterke verhalen. Soms – godzijdank niet al te vaak – spert ze ze wijdopen en probeert ze haar verdriet te verbergen. Dat lukt haar nooit, precies omwille van die eindeloos diepe ogen. Je ziet altijd wat er in haar omgaat.
Het ligt overigens niet aan haar ogen, het ligt aan wie ze is. Eline heeft nooit van haar hart een moordkuil kunnen maken. Ze kan het professioneel niet en ze doet het ook privé niet. Eline zegt waar het op staat. Alleen al daarom is ze een mooi mens.
Ze werkt zich met die onbevangen eerlijkheid onherroepelijk in de nesten, telkens weer. Haar ‘flapuit-gehalte’ ligt erg hoog, maar zo functioneert ze. Het is even schrikken als je er voor het eerst mee wordt geconfronteerd, het went nooit echt en het heeft sociaal soms ook wel een beetje een ontwrichtend effect. Maar ik kan het wel smaken. Het leidt ook tot beslissingen die misschien niet altijd de verstandigste lijken, maar op het einde van de rit bewaart ze op die manier wel haar integriteit.
Liegen kan ze niet, huilen wel. Daar gebruikt ze ook die grote kijkers voor. Het valt met geen woorden te beschrijven wat het met je doet als vader, als je de waterlanders ziet aankomen. Ik heb al eens gezegd dat wij een familie van ‘bleiters’ zijn. Snel geëmotioneerd. Maar Eline en ik spannen de kroon. Wij weten ook precies van elkaar wanneer het zal gebeuren. Het is ook zo weer voorbij. We kunnen er ondertussen ook om lachen.
En soms, heel soms, zie ik in die ogen nog iets meer. Dan zijn ze zachtjes aan het verdrinken, soms in iets moois, maar soms ook gewoon in het leven en de geneugtes ervan. Het bourgondische van de Everaertjes, je hoeft het haar niet uit te leggen. Er staat geen maat op. En dan ineens worden haar grote donkere kijkers anders. Dan worden het kleine kraaltjes die kraaien van plezier, als ze iedereen nog een glas wijn uitschenkt en de meest wilde plannen op tafel gooit, of haar roemruchte flapuit-inval even wat extra kracht bijzet.
Dan weet iedereen aan tafel dat de chaos elk moment kan losbarsten. En we genieten ervan. Tomeloos. Mijn Eline is geen deel van een patchworkfamilie, ze is zichzelf.
MEER LEZEN VAN GUIDO?
- Guido’s kijk: “Hoe meer je wandelt met een hond, hoe rustiger en aangenamer het leven is”
- Guido’s kijk: “Ik hou van de manier waarop jonge mensen alles ontdekken, maar ik denk dat het bij ons toch net iets makkelijker was”
- Guido’s kijk: “Men zegt vaak dat hondjes op hun baasjes beginnen te lijken. In dat geval ben ik een fijn mens”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!