Mijn verhaal: de vader van Julie is een rokkenjager
Julie (39): “Ik weet niet welke beschrijving het beste bij hem zou passen. Een rokkenjager? Een vrouwenzot? Een playboy? Een casanova? Een notoire vreemdganger? Het klopt allemaal. Weet je, als het om je vriend of echtgenoot gaat, kun je nog beslissen om met zo’n man te breken. Maar wat als het je eigen vader is die vrouwen lastigvalt, seksistische praat verkoopt en zijn handen moeilijk kan thuishouden?
Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik tien jaar was. Op dat moment was papa nog mijn god en mijn held; ik keek als kind enorm naar hem op. Het is pas tijdens mijn tienerjaren dat ik ben gaan inzien hoe hij in elkaar zit, en dat de affaire die het einde van zijn huwelijk inluidde bepaald niet zijn enige zijsprong is geweest. Het was gewoon de eerste die aan het licht kwam, niet alleen in de beslotenheid van ons huis, maar ook bij familieleden en vrienden. Mama kreeg van alle kanten de boodschap dat ze haar ogen niet langer mocht sluiten en de scheiding moest aanvragen. Dat heeft ze gedaan, maar ik heb altijd getwijfeld of ze die stap ook gezet zou hebben als haar omgeving er niet zo op had aangedrongen.
Papa was een knappe man. Dat is hij nu, op zijn zeventigste, nog altijd. Hij ziet er ook jaren jonger uit. Daar doet hij zijn best voor: hij verzorgt zich goed, besteedt aandacht aan zijn uiterlijk en zijn kleding, doet veel aan sport. Mijn vader is het prototype van de geslaagde zakenman. Vlot en charmant, een graag geziene gast op feestjes en recepties. Als papa ergens binnenkomt, zuigt hij alle aandacht naar zich toe. Ook van vrouwen, en dat laat hij zich graag welgevallen. Om niet te zeggen dat het hem vooral daarom te doen is. Ik heb jarenlang gedacht: ach, hij flirt gewoon graag en heeft de bevestiging nodig dat hij nog altijd meetelt. Maar het is minder onschuldig dan dat.
Mama heeft nooit de vuile was over hem buiten gehangen. Ook al had ze daar alle reden toe, want hij moet haar meermaals bedrogen hebben. Ondanks alles is ze hem altijd graag blijven zien, denk ik. Ze heeft wél met enige schroom geantwoord op mijn vragen, toen ik op een dag opheldering wilde over sommige bizarre herinneringen aan mijn kindertijd. Al die avonden of zelfs weekends dat papa niet thuiskwam, was dat echt omdat hij te veel werk had? Die ene keer dat onze koffers al gepakt stonden voor de vakantie en hij in extremis niet meeging, was er toen echt een onverwacht congres waar hij naartoe moest? En last but not least: die vrouwen die af en toe bij ons ‘logeerden’, waren dat vriendinnen des huizes, zoals me toen werd uitgelegd, of veroveringen van papa? Had hij echt het lef om zijn scharrels onder mama’s ogen mee naar huis te tronen? Eigenlijk kende ik de antwoorden op die vragen al voor ik ze stelde. Maar toch, toen bleek dat ik het effectief bij het rechte eind had, was het net zo goed een klap. Ook omdat ik met terugwerkende kracht mijn eigen kindertijd moest herschrijven, samen met het beeld dat ik als klein meisje van papa had.
In de jaren die volgden ben ik altijd contact met mijn vader blijven houden, de ene periode al wat regelmatiger dan de andere. Dat hing soms van mij af, omdat ik het te druk had of even wat afstand wilde. Maar het gebeurde ook regelmatig dat mijn vader zelf niet thuis gaf. Met dezelfde excuses als vroeger – druk op de zaak, nieuw project. Terwijl hij naar alle waarschijnlijkheid weer op jacht moest, of indruk maken op zijn nieuwe vlam.
“Toen hij zelfs naar een vriendin van me expliciete mailtjes en sms’jes stuurde, voelde ik alleen maar walging. En schaamte”
Een van de prooien waar hij op geaasd heeft, was nota bene een vriendin van mij. Ik had er geen idee van, tot mijn vriendin aangaf dat ze niet naar een feestje bij me thuis zou komen als mijn vader er ook was. Bleek dat hij haar al een tijdje bestookte met sms’jes en mails om haar mee uit te vragen, in niet mis te verstane bewoordingen. Toen mijn vriendin me er een paar liet lezen, voelde ik alleen maar walging, en schaamte. Dit was mijn vader… Ze vertelde ook dat hij haar ooit betast had, jaren geleden, toen we nog studeerden. Natuurlijk heb ik papa erop aangesproken, maar hij deed alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Komaan, ik overdreef. Ja, hij had die vriendin altijd wel een knap ding gevonden. Et alors? Zij kon toch gerust ‘nee’ zeggen als hij haar aanhaalde of uitnodigde? Dat zij dat al meermaals gedaan had, wuifde hij weg als ‘ze speelt een beetje hard to get’. Want: ‘Zo waren de vrouwtjes toch?’ Toen daarna de #MeToo-hetze losbarstte en al die verhalen kwamen bovendrijven over seksuele intimidatie, dacht ik: dit gaat ook over hem, mijn vader.
Ik heb altijd gehoopt dat papa, naarmate hij ouder werd, stilaan zijn wilde haren zou verliezen. Tot nog toe is daar weinig van te merken. Ik sta er trouwens van te kijken dat er nog altijd zo veel vrouwen voor hem vallen, ook al gaat zijn reputatie hem voorop. Ik kan me er niets bij voorstellen. Zelf ben ik getrouwd met mijn jeugdliefde: een lieve man, die me op handen draagt, die eerlijk en trouw is en voor wie zijn gezin heilig is. Inderdaad: het tegenovergestelde van mijn vader.”
Uit: Libelle 45/2019 – Tekst: Carine Stevens
Ook deze lezeressen doen hun verhaal:
- Mijn verhaal: Lia stapte op bij de Getuigen van Jehova
- Mijn verhaal: Mariannes internetliefde bleek een oplichter te zijn
- Mijn verhaal: Myrthe overwon haar fobie met EMDR-therapie
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!