Mijn verhaal: Nathalie heeft de milieuziekte en is allergisch aan allerlei chemicaliën

“Toen ik aan het schilderen was, werd ik plots misselijk. Het zweet brak me uit en mijn hart ging als een razende te keer. De huisarts heeft me op de grond gevonden”

In het ziekenhuis heb ik allerlei testen ondergaan, waaruit bleek dat ik lijd aan Multiple Chemical Sensitivity, ook wel de milieuziekte genoemd. Ik ben allergisch aan allerlei chemicaliën en stoffen die in heel veel dagelijkse gebruiksproducten zitten. Als ik aan die stoffen word blootgesteld, hun geur dan, word ik ziek. De dokters gaven me een lijst van wel twintig pagina’s met producten die ik absoluut moest vermijden. Thuis zijn Marc en ik alle spullen afgegaan. Parfum, geurkaarsen, wasverzachter, make-up, huidverzorgingsproducten… Alles moest weg. Op het einde van de dag hadden we bijna niets meer over. Ik ben in tranen uitgebarsten. Het was zo duidelijk: synthetische geuren zijn overal, maar ik kon mezelf toch niet voor de rest van mijn leven opsluiten? Ik heb enkele maanden héél diep gezeten. Het is dankzij het begrip en de steun van Marc dat ik uit dat dal ben gekropen.

Intussen leven we thuis zo goed als ‘geurvrij’. Het heeft heel wat opzoekwerk gekost, maar voor alle huishoudelijke en cosmetische producten hebben we parabeen- en geurvrije alternatieven gevonden. Natuurlijke geuren zijn gelukkig meestal geen probleem, ik kan er nog steeds van genieten als het huis naar lekker eten ruikt. Al is het soms nog zoeken. Onlangs hebben we een boeket bloemen moeten weggooien, omdat ik er kortademig van werd. Toen ik een nieuwe job vond, heb ik mijn situatie meteen uitgelegd aan mijn werkgever. Die reageerde gelukkig begripvol. Op kantoor worden geurloze poetsproducten gebruikt, ik zit in een aparte ruimte en ik eet op een ander tijdstip dan mijn collega’s, omdat ik de geur van hun parfum of wasverzachter niet kan verdragen. Maar het blijft moeilijk, vooral omdat er nog veel onbegrip bestaat over mijn ziekte.

“Natuurlijke geuren zijn gelukkig meestal geen probleem, ik kan er nog steeds van genieten als het huis naar lekker eten ruikt”

‘Wie is er nu allergisch aan parfum’, hoor ik weleens, of: ‘Ik voel me niet proper als ik geen parfum draag.’ Terwijl mijn huis even proper is als dat van iemand anders. Er zijn ook dingen die ik niet meer kan doen. Familiefeesten of trouwfeesten zijn uit den boze, want de meeste mensen dragen parfum op feestelijke gelegenheden. Boodschappen doe ik in een sneltempo, om zo snel mogelijk uit de winkel te zijn. Tegenwoordig bestel ik mijn boodschappen vaak online, zodat ik ze enkel moet afhalen. Als ik naar de kapper ga, neem ik mijn eigen handdoeken en shampoo mee. Ik draag een mondmasker en mijn kapper zet de ventilatie aan. Ja, dan zie ik de mensen weleens kijken, maar dat trek ik me niet meer aan.

In het begin was ik zo bang om ziek te worden dat ik een paniekaanval kreeg als ik overvallen werd door een doordringende geur. Als ik met de auto moest tanken, bijvoorbeeld. Of wanneer ik de geur van ruitensproeiervloeistof rook. Intussen heb ik die aanvallen gelukkig grotendeels onder controle. Als het toch nog eens voorvalt, zonder ik me even af om ademhalingsoefeningen te doen en gaat het snel weer beter. In België wordt MCS helaas niet officieel als ziekte erkend, in Oostenrijk bijvoorbeeld wel. Daar bestaan zelfs bedrijven waar het personeel geen parfum mag dragen, om MCS-patiënten tegemoet te komen. Marc en ik hopen binnen enkele jaren dan ook naar daar te verhuizen. We brengen er nu al onze vakanties door. Niet alleen omdat er veel meer begrip is voor deze aandoening, maar ook omdat de mensen er zo vriendelijk zijn en de lucht er zo zuiver is. Ik leef helemaal op als we daar zijn. Ik droom er zelfs stiekem van om een B&B te openen voor mensen zoals ik. Maar voorlopig ben ik al lang blij dat ik weer positief in het leven sta, want ik kom van ver.”

Uit: Libelle 25/2020 – Tekst: Hille Peeters