Na de geboorte van Samuel besefte Nadia al snel dat ze niet alleen voor haar zoontje zou kunnen zorgen. Nu verblijven ze samen in een opvangtehuis voor kwetsbare ouders.

Nadia (36): “Na de geboorte van Samuel, bijna een jaar geleden, was ik de gelukkigste mama ter wereld. Maar ik besefte ook meteen: ik ga dit niet alleen kunnen, ik heb hulp nodig. Die hulp heb ik gekregen in opvangcentrum De Stobbe.

Ik prijs me gelukkig dat er organisaties bestaan zoals deze, waar ouders met hun kind of kinderen terechtkunnen als ze in een moeilijke situatie zitten en het niet op eigen kracht redden. Zonder De Stobbe was Samuel waarschijnlijk in een pleeggezin beland. Als ik daaraan denk, krimpt mijn hart ineen.

Voor ik zwanger raakte, leidde ik een behoorlijk zwaar leven. Op mijn zestiende ben ik beginnen te ontsporen en in de loop der jaren ging het van kwaad naar erger. Ik ben verslaafd geweest, zowel aan drugs als aan alcohol. Ik heb schulden gemaakt. Er is een tijd geweest dat ik optrok met mensen uit criminele milieus; ik heb zelf ook een poosje in de gevangenis gezeten.

Dat ik mijn leven aan het vergooien was, kon me nauwelijks schelen. Als je maar lang genoeg aan de zelfkant van de maatschappij leeft, ga je denken dat een normaal bestaan nu eenmaal niet voor jou is weggelegd.

En toen raakte ik zwanger, nadat ik er altijd was van uitgegaan dat ik niet zwanger kon worden. De baby was niet gepland, maar heel welkom. Ik heb geen seconde overwogen om de zwangerschap af te breken. Maar het was voor mij wel direct duidelijk dat ik mijn leven moest omgooien nu er een kind onderweg was voor wie ik zou moeten zorgen. In mijn eentje, want de vader van het kind was al snel niet meer in beeld.

Dat er in mij een wezentje groeide voor wie ik vanaf nu verantwoordelijk was, gaf me kracht en hoop: deze baby zou mijn ticket zijn naar een nieuw leven. Ik heb me nog tijdens mijn zwangerschap laten opnemen op de afdeling Verslavingszorg van Psychiatrisch Ziekenhuis Stuivenberg. Het ontwennen liep hoegenaamd niet vanzelf, maar in mijn moeilijkste momenten dacht ik aan mijn kind. Ik moest doorzetten, voor hem.

Het was liefde op het eerste gezicht toen ik Samuel voor het eerst in mijn armen hield. Een gezonde baby met alles erop en eraan, bijna drie kilo puur geluk. Maar hoe moest het verder? Hoe moest ik hem voeden of een badje geven? Wanneer moest hij slapen of verschoond worden? Ik durfde mijn kind in het begin zelfs amper vast te pakken, bang dat ik hem zou laten vallen.

Het klopt niet dat je als kersverse moeder puur instinctmatig weet wat een baby nodig heeft. Als Samuel begon te huilen, voelde ik alleen maar paniek en wist ik écht niet wat ik moest doen. Wat ook meespeelde: ik was toen nog vrij wankel, zeker niet sterk genoeg om in mijn eentje voor Samuel te zorgen. Dus kwam ik terecht in De Stobbe, een CIG of Centrum Integrale Gezinszorg. Dat is een opvangcentrum waar je samen met je kind terechtkunt en waar je begeleid wordt bij de opvoeding en bij het runnen van je huishouden.

Eerst zat ik in een leefgroep, samen met enkele andere moeders met hun kindjes. We kregen er informatie over de verzorging en ontwikkeling van kinderen, zowel lichamelijk als emotioneel. Begeleiders observeerden ons om te kijken hoe we voor ons kind zorgden, maar ook om te checken of het hechtingsproces wel vlot verliep.

Mijn zoon en ik deden het allebei supergoed. Samuel groeide uit tot een vrolijke baby die zich helemaal ontwikkelt volgens het boekje. En ik leerde alles wat ik moest weten om een goede moeder te zijn. Hier kreeg ik niet alleen nuttige tips en adviezen, maar vooral meer zelfvertrouwen en bevestiging: niemand kan zo goed voor mijn kind zorgen als ik.

Toen Samuel zeven maanden oud was, was ik klaar om de volgende stap te zetten: ik woon sindsdien niet meer in een leefgroep, maar in een appartementje van De Stobbe. In dit complex huizen een tiental gezinnen: we wonen zelfstandig, maar worden nog van dichtbij opgevolgd en kunnen nog altijd rekenen op begeleiding en ondersteuning.

In een volgende fase, over een paar maanden wellicht, ga ik helemaal op mezelf wonen in een flat in de stad. Ik kijk daarnaar uit, maar vind het ook enorm spannend. Gelukkig ga ik nog een tijdje kunnen terugvallen op nazorg vanuit De Stobbe. Ze laten me nog niet helemaal los, maar geven me wel het duwtje in de rug dat ik nodig heb om op eigen kracht verder te gaan.

Dat zal me wel lukken, weet ik, als ik terugkijk op de weg die ik het afgelopen anderhalf jaar heb afgelegd. Al die plaatsen en mensen die ik achter me heb gelaten zonder nog één keer om te kijken: ik sta er zelf van te kijken dat ik erin geslaagd ben om een streep te trekken onder het verleden en een nieuw leven te beginnen.

Mensen vragen me weleens waar ik die kracht vandaan heb gehaald. Het antwoord zit op mijn schoot. Ik wil een goede moeder zijn voor mijn zoon, zodat hij opgroeit tot een gezonde, evenwichtige en gelukkige jongen. Als hij zijn armpjes naar mij uitstrekt, voel ik in elke vezel van mijn lijf: ik leef nu voor hém.”

Uit: Libelle 48/2022

Meer openhartige verhalen:

• Elsa’s zoon trouwde met iemand van rijke komaf
• Wendy krijgt de eindjes amper aan elkaar geknoopt
• Rebecca kon niet meer mee op haar werk

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!