Mijn verhaal: Nadine moest haar cocaïneverslaafde zoon op straat zetten

Als je eigen kind zichzelf verliest, dan breekt je moederhart. Nadine kan erover meespreken: haar zoon Willem liet zich meeslepen door drugs en kwam terecht in een negatieve spiraal.

Nadine (53): “We hebben twee zonen: Willem en Sam. De oudste, Willem, die intussen zevenentwintig is, is de vlotste van de twee en heeft altijd veel vrienden gehad. Die redt het wel, dacht ik. Over Sam maakte ik me meer zorgen. Hij had veel last van acne en zag daar echt van af, droomde ervan om in Gent te studeren maar vond er zijn draai niet. Wie had ooit gedacht dat de rollen zo zouden omdraaien? Dat Sam een stabiele kerel zou worden en dat Willem diegene zou zijn die ons gezin overhoop zou halen? Dat er voor hem allerlei ongewenste figuren aan de deur zouden staan, van dealer tot deurwaarder?

Het was Sam die ontdekte waar zijn broer mee bezig was. Hij was in de kamer van Willem op zoek gegaan naar sigaretten en op iets heel anders gestoten. Er lagen wel dertig witte papiertjes om cocaïne mee te snuiven. Er zat niets in, maar die grote hoeveelheid deed me beseffen dat hij gebruikte én dealde. Ik was in shock. Had totaal niets zien aankomen, maar ik besloot naar de politie te stappen in de hoop dat hij daar eens goed op het matje geroepen zou worden. Maar ze zeiden alleen dat ‘een bevoegde instantie’ contact met me zou opnemen. Wat nooit gebeurd is. Het was het begin van een frustrerende zoektocht. Willem was toen eenentwintig, meerderjarig dus, en dan heb je als ouders niets meer te zeggen. Heeft hij geen zin om iets aan zijn probleem te doen of om zich te laten opnemen? Pech voor jou. Maar maakt hij schulden en woont hij bij je in? Dan komen ze wél bij je aankloppen.

Er volgde een periode van ups en downs, van telkens weer andere vriendinnetjes van wie hij geld leende. Ik had de neiging om hen te waarschuwen, maar ja, hoe komt dat over als je elkaar amper kent? We hadden erg vaak ruzie: als Willem weer kwam bedelen of de zoveelste job verloor. En wanneer hij wél werkte, gaf hij dubbel zoveel geld uit aan drugs. Toen hij vorig jaar van de ene dag op de andere vertrok uit ons huis en we niets meer van hem hoorden, ben ik zelfs nog een tijdje zijn post gaan brengen naar zijn werk, in de hoop dat hij zijn rekeningen toch nog zou opvolgen. Maar ook daar werd hij na een tijdje afgedankt. Op dat moment hebben we, op aanraden van een advocaat, moeten beslissen om hem uit te schrijven. We wisten dat we onszelf moesten beschermen, maar zijn domicilie verwijderen, dat was hetzelfde als hem op straat zetten. Dat is het ergste wat je als moeder kunt doen. Ik ben die dag echt gecrasht op mijn werk…

Zeven maanden is hij uiteindelijk weggebleven. Zeven maanden waarin we niet wisten waar hij was of wat hij deed. Alleen aan zijn feestfoto’s op Facebook zagen we dat hij nog leefde. En zijn opengesperde ogen bewezen dat hij weer in zijn negatieve spiraal zat. Het is zo ironisch: we hebben onze zonen veel vrijheid gegund. Alleen drugs, daar waren we radicaal tegen. En net daarin heeft hij zich helemaal verloren. Misschien hebben we hem te veel zijn zin gegeven, denken we weleens. Of was dat zijn enige manier om te rebelleren. Maar goed, achteraf is het makkelijk praten. Ik troostte me met de gedachte dat we altijd ons best hebben gedaan en altijd de juiste bedoelingen hebben gehad.

“Af en toe zagen we feestfoto’s van Willem op Facebook, met van die opengesperde ogen. Dan wist ik tenminste dat hij nog leefde”

Hij kwam even plots terug als hij verdwenen was. ‘Hallo mama, mag ik hier een paar weken logeren? Ik heb een appartement gehuurd maar dat is nog niet vrij.’ Mijn man en ik hebben hem weer binnen gelaten, mét strenge voorwaarden. Maar samen met hem waren de leugens en de spanningen daar weer. Weken werden maanden, en kort voor Kerstmis, toen we hem high gingen oppikken bij een ‘kameraad’, hebben we hem verboden om nog buiten te komen. Hij kreeg afkickverschijnselen, werd bloednerveus en tegendraads. We maakten steeds meer ruzie. Tot mijn man in een kwade bui zei dat Willem moest ophoepelen. Hij heeft alles achtergelaten, is vertrokken met enkel de kleren die hij op dat moment droeg. En ik moest voor een tweede keer van mijn hart een steen maken.

We zijn lang begripvol geweest, ik heb zelfs zorgverlof genomen om er voor hem te zijn. Maar Willem is nooit open geweest tegen mij. Blijkbaar heeft hij, achter zijn grote mond, een heel laag zelfbeeld. Dat soort jongens, hoorden we achteraf, valt gemakkelijker voor cocaïne. Maar ik begrijp niet waar dat vandaan komt: hij is knap, heeft veel talenten, is supersociaal… Waarom is hij dan in zoiets gevlucht?

De laatste paar maanden is zijn leven weer totaal veranderd. Hij heeft iemand leren kennen en ze gaan samen een zaak starten. We zijn blij dat hij iets onderneemt, maar ook achterdochtig: waar haalt hij dat geld plots vandaan? En weet die vrouw wel waar ze aan begint? Hij is op een leeftijd dat ik hem een stukje zou moeten loslaten, maar hij blijft mijn zoon en ik blijf bezorgd. Toch wil ik nu even afstand houden. We hebben als koppel net een beetje onze rust teruggevonden, we willen er niet nóg eens in meegesleept worden. Ik hoop dat Willem zich kan bewijzen, dat het goed afloopt. Maar we hebben genoeg gegeven, nu is het aan hem om ons vertrouwen terug te winnen.”

Uit: Libelle 28/2019 – Tekst: Lore Callens – Coverbeeld: Getty Images

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: Hanne (30) was jarenlang shopverslaafd
• Mijn verhaal: Marleen (45) vocht tegen een alcoholverslaving
• Mijn verhaal: door een faillissement raakte Lut in één klap alles kwijt

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!