Om de kanker voor te zijn, moesten mijn eierstokken verwijderd worden en mijn beide borsten geamputeerd. Blij was ik daar natuurlijk niet mee, maar ergens voelde ik me opgelucht, want samen met mijn borsten zou immers ook het risico op borstkanker verdwijnen. Ik had er op dat moment ook nog vertrouwen in dat de dubbele borstreconstructie die daarna op de planning stond vlot zou verlopen. Ik zou opnieuw een mooie boezem krijgen, daar was ik zeker van. Het verwijderen van mijn eierstokken zag ik minder goed zitten. Je vruchtbaarheid is toch een belangrijk onderdeel van je vrouwelijkheid en dat ik op mijn veertigste in een vervroegde menopauze zou terechtkomen schrikte me enorm af. Ik had bij mijn moeder al gezien hoeveel ongemakken dat met zich mee kon brengen. Gelukkig steunde mijn man me ontzettend en hielden we samen voor ogen dat onze kinderen een gezonde mama nodig hadden en geen zieke. Ik maakte meteen afspraken bij de gynaecoloog en plastisch chirurg, maar kwam op een wachtlijst. Pas zes maanden later kon ik aan mijn traject starten.
“Na de borstamputatie dacht ik dat het moeilijkste achter mij lag. Wist ik veel dat het traject erna een emotionele rollercoaster zou worden”
Na de borstamputatie dacht ik dat het moeilijkste achter mij lag. Wist ik veel dat het traject erna een emotionele rollercoaster zou worden. Voor de reconstructie koos ik voor een borstprothese met lipofilling in plaats van een reconstructie met eigen weefsel. Bij zo’n lipofilling wordt vetweefsel uit je flank of buik gehaald en in je borst gespoten. Afhankelijk van het resultaat moet het in fases gebeuren, maar zo’n ingreep is toch minder zwaar dan een volledige reconstructie met eigen weefsel. Althans: dat had zo moeten zijn. Een dikke maand na het plaatsen van mijn voorlopige expanders – een soort implantaat om de huid te rekken – kreeg ik koorts en stuurde de dokter me naar het ziekenhuis. Ik bleek een abces te hebben in mijn borst en de expanders moesten meteen verwijderd worden. Negen weken lang liep ik rond zonder enig volume ter hoogte van mijn borstkas, dat vond ik verschrikkelijk. Gelukkig kreeg ik nog net voor de eerste lockdown nieuwe expanders. Maar mijn borstspieren waren erg gevoelig en de huid rond het litteken jeukte enorm. Echt niet aangenaam. En hoe warm het ook was, ik wilde geen zomerse kleren dragen. Dan zou het gebrek aan decolleté nog meer opvallen.
De hele zomer wachtte ik op de volgende stap van de borstreconstructie, maar door de coronapandemie waren er ellenlange wachtlijsten… Tot er plots een telefoontje kwam en een nieuwe operatie ingepland werd! De expanders maakten eindelijk plaats voor een eerste lipofilling, maar het resultaat was teleurstellend. Ik had blauwe plekken, de littekens van telkens 8 à 10 centimeter zag je nog duidelijk en er was nog maar amper volume. Ze spoten wel aan beide kanten ongeveer 150 cc in, maar een beetje daarvan verdwijnt op natuurlijke wijze. Gelukkig is dit nog niet het definitieve resultaat, ik wacht nog op de siliconen-implantaten en extra lipofilling. Pas dan zal mijn cup weer echt vorm krijgen. Intussen zie ik er nog steeds uit als een meisje van twaalf, het went echt niet om mezelf zo in de spiegel te zien. Ik ben een fiere vrouw en kleed me graag elegant, maar zonder boezem is dat heel moeilijk. Ik wil op dit moment dan ook echt niet dat mijn man of kinderen me naakt zien. Na de vier ingrepen die ik al achter de rug heb, wacht ik nu dus weer op één of maximaal twee operaties en dan pas is de reconstructie klaar. Door corona is zo’n planning heel onzeker en ik ben het wachten en de teleurstellingen echt beu. Daarom hou ik de ingrepen even voor bekeken en ga ik eerst weer aan het werk. Ik wil vooruit. Waarschijnlijk zal pas tegen deze zomer de hele borstreconstructie klaar zijn. Ik kijk zo uit naar die dag, maar zal nog veel geduld moeten hebben.”
Uit: Libelle 50/2020 – Tekst: Evy Kempenaers
