Mijn verhaal: Wendy wacht al sinds de eerste lockdown op borstprotheses
Door de coronapandemie kwam de capaciteit van onze ziekenhuizen zwaar onder druk te staan. Hierdoor werden niet-dringende ingrepen uitgesteld en belandden heel wat patiënten op de wachtlijst. Zo ook Wendy (41), die al maandenlang wacht op een borstreconstructie.
“Het went niet: ik zie eruit als een meisje van twaalf. Ik wil echt niet dat mijn man of kinderen me nu naakt zien”
Wendy: “Mijn zus kreeg borstkanker toen ze amper 36 jaar was. Omdat ze nog zo jong was, stelde de oncoloog voor om een genetisch onderzoek te laten doen. Daaruit bleek dat het om een borstkankervariant ging die erfelijk is. De dokter vertelde dat er een grote kans was dat ook mijn moeder en ik datzelfde borstkankergen zouden dragen. Een test zou uitsluitsel geven. Vol moed, maar met een bang hartje trokken mijn moeder en ik naar het UZ Gent voor een bloedstaal. Toen de dokter mijn zus een tijdje later opbelde met de vraag of we allemaal samen op consultatie konden komen, wist ik hoe laat het was. Ik ben verpleegkundige, dan ken je de gang van zaken nu eenmaal iets beter. Tijdens het gesprek volgde er goed en slecht nieuws. Moeder was negatief, maar ikzelf positief. Terwijl het nieuws stilletjes tot me doordrong, belde ik mijn man op. Hij twijfelde geen seconde. ‘Leg meteen alle nodige behandelingen en consultaties vast’, zei hij. ‘Je hebt geen keuze, Wendy. We moeten hier samen door.’
Om de kanker voor te zijn, moesten mijn eierstokken verwijderd worden en mijn beide borsten geamputeerd. Blij was ik daar natuurlijk niet mee, maar ergens voelde ik me opgelucht, want samen met mijn borsten zou immers ook het risico op borstkanker verdwijnen. Ik had er op dat moment ook nog vertrouwen in dat de dubbele borstreconstructie die daarna op de planning stond vlot zou verlopen. Ik zou opnieuw een mooie boezem krijgen, daar was ik zeker van. Het verwijderen van mijn eierstokken zag ik minder goed zitten. Je vruchtbaarheid is toch een belangrijk onderdeel van je vrouwelijkheid en dat ik op mijn veertigste in een vervroegde menopauze zou terechtkomen schrikte me enorm af. Ik had bij mijn moeder al gezien hoeveel ongemakken dat met zich mee kon brengen. Gelukkig steunde mijn man me ontzettend en hielden we samen voor ogen dat onze kinderen een gezonde mama nodig hadden en geen zieke. Ik maakte meteen afspraken bij de gynaecoloog en plastisch chirurg, maar kwam op een wachtlijst. Pas zes maanden later kon ik aan mijn traject starten.
“Na de borstamputatie dacht ik dat het moeilijkste achter mij lag. Wist ik veel dat het traject erna een emotionele rollercoaster zou worden”
Na de borstamputatie dacht ik dat het moeilijkste achter mij lag. Wist ik veel dat het traject erna een emotionele rollercoaster zou worden. Voor de reconstructie koos ik voor een borstprothese met lipofilling in plaats van een reconstructie met eigen weefsel. Bij zo’n lipofilling wordt vetweefsel uit je flank of buik gehaald en in je borst gespoten. Afhankelijk van het resultaat moet het in fases gebeuren, maar zo’n ingreep is toch minder zwaar dan een volledige reconstructie met eigen weefsel. Althans: dat had zo moeten zijn. Een dikke maand na het plaatsen van mijn voorlopige expanders – een soort implantaat om de huid te rekken – kreeg ik koorts en stuurde de dokter me naar het ziekenhuis. Ik bleek een abces te hebben in mijn borst en de expanders moesten meteen verwijderd worden. Negen weken lang liep ik rond zonder enig volume ter hoogte van mijn borstkas, dat vond ik verschrikkelijk. Gelukkig kreeg ik nog net voor de eerste lockdown nieuwe expanders. Maar mijn borstspieren waren erg gevoelig en de huid rond het litteken jeukte enorm. Echt niet aangenaam. En hoe warm het ook was, ik wilde geen zomerse kleren dragen. Dan zou het gebrek aan decolleté nog meer opvallen.
De hele zomer wachtte ik op de volgende stap van de borstreconstructie, maar door de coronapandemie waren er ellenlange wachtlijsten… Tot er plots een telefoontje kwam en een nieuwe operatie ingepland werd! De expanders maakten eindelijk plaats voor een eerste lipofilling, maar het resultaat was teleurstellend. Ik had blauwe plekken, de littekens van telkens 8 à 10 centimeter zag je nog duidelijk en er was nog maar amper volume. Ze spoten wel aan beide kanten ongeveer 150 cc in, maar een beetje daarvan verdwijnt op natuurlijke wijze. Gelukkig is dit nog niet het definitieve resultaat, ik wacht nog op de siliconen-implantaten en extra lipofilling. Pas dan zal mijn cup weer echt vorm krijgen. Intussen zie ik er nog steeds uit als een meisje van twaalf, het went echt niet om mezelf zo in de spiegel te zien. Ik ben een fiere vrouw en kleed me graag elegant, maar zonder boezem is dat heel moeilijk. Ik wil op dit moment dan ook echt niet dat mijn man of kinderen me naakt zien. Na de vier ingrepen die ik al achter de rug heb, wacht ik nu dus weer op één of maximaal twee operaties en dan pas is de reconstructie klaar. Door corona is zo’n planning heel onzeker en ik ben het wachten en de teleurstellingen echt beu. Daarom hou ik de ingrepen even voor bekeken en ga ik eerst weer aan het werk. Ik wil vooruit. Waarschijnlijk zal pas tegen deze zomer de hele borstreconstructie klaar zijn. Ik kijk zo uit naar die dag, maar zal nog veel geduld moeten hebben.”
Uit: Libelle 50/2020 – Tekst: Evy Kempenaers
Meer openhartige verhalen:
- Mijn verhaal: Nathalie heeft de milieuziekte en is allergisch aan allerlei chemicaliën
- Openhartig: Annelies raakte verlamd na een noodlottige val
- Mijn verhaal: Jenny vond een nieuwe liefde in volle lockdown
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!