Laila kreeg geen enkele overlevingskans, maar ontwaakte toch uit haar coma
Het zijn verhalen die je in de films ziet. Maar toch gebeurde het echt bij Laila. Je zou voor minder geloven in krachten van hierboven.
Laila (31): ” ‘Neem maar afscheid.’ Dat was de letterlijke boodschap van de artsen aan mijn ouders. Ik was 21 en was aangereden door een auto. Op het zebrapad net voor ons huis. Ik herinner me niets van het ongeval, zelfs niet van de weken ervoor; door de verwondingen aan mijn hoofd werd alles uitgewist.
Maar het was ernstig. Ik had mijn nek gebroken en had verschillende interne letsels. Ik zakte weg in een coma en de dokters gaven me geen enkele kans om te overleven. Ik kan me niet voorstellen hoe dat voor mijn ouders moet zijn geweest. Om aan mijn bed te zitten, mijn hand vast te nemen, zo bang voor wat er komen zou.
Niet zoals in de film
Ze wilden het niet geloven, zeiden ze me achteraf, en zijn altijd blijven hopen dat ik erdoor zou komen. Was het hun geloof dat me de kracht heeft gegeven? Geen idee, maar ik dééd het… Enkele weken na het ongeluk deed ik mijn ogen open.
Stel je dat moment niet voor zoals in een film, het is niet zo dat je het ene moment een vinger beweegt en het volgende moment helemaal wakker bent. Het begon met een kleine beweging, maar het was een stap die niemand nog had verwacht. De neurologen stonden er met open mond naar te kijken, zeker toen ik de weken nadien heel langzaam verder bij bewustzijn kwam.
De dokters temperden het enthousiasme van mijn ouders. Zelfs al was ik helemaal ontwaakt, ik zou niets kunnen, waarschuwden ze.
Mijn ouders konden natuurlijk hun geluk niet op, maar alweer temperden de dokters het enthousiasme. Zelfs al was ik helemaal ontwaakt, ik zou niets kunnen, waarschuwden ze. Ik zou niet meer kunnen lopen, niet kunnen praten, omdat mijn hersenen zo beschadigd waren. Ik zou me niet meer kunnen concentreren, niets kunnen onthouden. Ik zou mijn leven slijten als een kasplantje. Maar alweer zaten ze ernaast.
Eerst kon ik een klank uitbrengen, dan een kort woord. Die periode is wazig voor mij – door de impact op mijn hersenen ben ik veel herinneringen kwijt – maar mijn ouders vertelden me achteraf dat ik steeds vaker bij bewustzijn was en alerter werd. Dat ik elke dag oefende met de kinesist, waardoor ook mijn spieren sterker werden.
Terug naar huis
Vier maanden na het ongeluk mocht ik het ziekenhuis verlaten, en zette ik mijn zware herstelproces verder in het revalidatiecentrum. Het was heel intensief, maar ik bleef vooruitgaan, en in juni – zes maanden na het ongeluk – mocht ik naar huis! De artsen konden het zelf niet verklaren, ze hadden zoiets nooit eerder meegemaakt, zeiden ze.
En ik blééf sprongen maken. In september nam ik mijn studies weer op, eerst mijn bachelor Griekse en Latijnse Taal en Cultuur, daarna de master Oudheid-studies. Zo behaalde ik anderhalf jaar later mijn diploma, en vond ik daarna een fijne job in het onderwijs.
Het was mijn grootste wens om opnieuw tussen mijn dansgroep te kunnen staan, de plek waar ik me altijd zo goed had gevoeld.
Ik besef hoe ontzettend bijzonder dit allemaal is. Maar het meest speciale voor mij? Dat is nog iets anders. Dat gaat over mijn passie: dansen. Vóór het ongeluk was dat mijn hele leven; ik had zowat alle dagen dansles en de andere dagen oefende ik thuis. Het was dan ook mijn grootste wens om opnieuw tussen mijn dansgroep te kunnen staan, de plek waar ik me altijd zo goed had gevoeld.
De artsen hadden me wat meewarig aangekeken toen ik erover was begonnen, zeiden dat het al ongelooflijk was dat ik überhaupt ontwaakt was, dat ik stapte en opnieuw kon studeren. Over dat dansen moest ik me geen illusies maken. Is het geluk, doorzettingsvermogen, vastberadenheid of écht een medisch wonder, zoals een tijdschrift later over me schreef? Ik weet het niet.
Het podium op
Maar – en dit vind ik nog steeds ongelooflijk – ik héb weer opgetreden. Drie jaar na het ongeluk stond ik op de planken. In een voorstelling die we met de groep zelf hadden geschreven, en die volledig over mijn ongeluk en de revalidatie ging. In de choreografie zat een scène waarbij de anderen me samen optilden en over het podium droegen. Dat moment… (stil)
Na die opvoering ben ik toch gestopt met dansen. Hoe goed het ook met me gaat, de gevolgen van het ongeluk blijven voelbaar. Ik haalde niet meer mijn niveau van vroeger, en dat deed me te veel verdriet. Ik ben nog altijd sneller moe dan andere mensen, waardoor mijn job al best veel van me vraagt. Maar ik heb het gedaan, ik heb weer op dat podium gestaan. Ik, die als een kasplantje door het leven zou gaan. Eigenlijk is daar maar één woord voor: een mirakel.”
Nog meer openhartige mirakelverhalen
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
