Chris en Rudi hadden het absoluut niet meer verwacht, maar kregen toch nog het cadeau van hun leven: een kleinkind om te vertroetelen en graag te zien met heel hun hart.

Nena Chris

Chris werd nena van kleine Sun, nadat enige dochter Pam zes jaar lang probeerde zwanger te worden.

Chris (65): “Pam haar droom als twintiger was een gezin met drie kindjes, liefst voor haar dertigste. Die kinderwens zat diep. Maar Pam werd dertig zonder de juiste partner en zonder gezin. ‘Dan begin ik er in mijn eentje aan, mama’, zei ze. ‘Zeker doen!’ moedigde ik haar aan.

Pam was 35 toen ze een ivf-traject opstartte. De motivatie zat goed, maar de natuur laat zich helaas niet fiksen. Er volgden acht inseminatiepogingen en zes icsi-pogingen (een meer gespecialiseerde vorm van een ivf-behandeling, red.), spijtig genoeg zonder zwangerschap. Pam bleef positief, maar de schaduw van gemis was er altijd.

Toen uit extra onderzoek bleek dat de oorzaak weleens erfelijk zou kunnen zijn, was ook ik van slag. Ik voelde me schuldig, machteloos en verdrietig. Enkel tegen mijn huisarts was ik toen echt eerlijk. Nooit zou ik dit zo tegen Pam gezegd hebben, maar tegen mijn dokter gaf ik toe dat ik er niet meer in geloofde. Dat het op deze manier niet zou lukken. Zou dat gedroomde kleinkindje er ooit nog wel komen?

Maar Pam bleef zoeken naar mogelijkheden. Ze schreef fertiliteitscentra in Spanje aan, waar ze met een eicel- en zaaddonor misschien wel zwanger zou kunnen worden. Haar positiviteit werkte aanstekelijk en ik ging er opnieuw in mee. Intussen droomde ik niet zozeer van een kleinkind, maar vooral van een kind voor Pam. Ik wilde mijn dochter graag compleet gelukkig zien. Spanje bleek een goed idee. Al na de eerste terugplaatsing was Pam zwanger.

Alles verliep vlot, en ik genoot zo hard mee van haar groeiende buikje. Al werd het op het einde nog erg spannend en dreigde het even helemaal fout te lopen. Met een spoedkeizersnede kwam uiteindelijk Sun gezond en wel ter wereld. Ik was bij de bevalling, en mocht de navelstreng doorknippen, en dat werd een heel innige kennismaking met mijn kleinzoon.

Ik voelde me meteen nena (een Catalaans troetelwoordje voor oma, red.), ik moest nergens aan wennen. En het voelde erg speciaal, want eindelijk was dat kindje er waar ik zo lang naar had uitgekeken. Het werd een van de mooiste dagen van mijn leven. Dat ik na al die jaren toch nog oma mocht worden, net zoals mijn vriendinnen dat zijn, daar ben ik dankbaar voor. En zoals elke fiere oma toon ik hen weleens een foto van Sun.

Ik paste altijd al op kindjes in de familie, ik deed dat graag. Maar na al die tijd eindelijk zo’n kleinkindje van mezelf mogen koesteren… Dat is simpelweg het mooiste, het kostbaarste, het allerbelangrijkste wat er is. Als ik een liedje voor Sun zing en met mijn handen klap, dan legt hij zijn minihandjes op de mijne – op zo’n moment smelt ik. En hoewel hij al ietsje groter is, hij is 7 maanden intussen, wieg ik hem nog steeds als een baby met succes in slaap: iets waar Pam met verbazing naar kijkt.

Ik geniet van elk moment met Sun, en ik kijk ook uit naar zijn eerste stapjes – binnenkort kunnen we samen naar de speeltuin of naar zee. En met ons drie zullen we veel reizen maken. Met Sun naar de zon. (lacht) Ik denk vaak bij mezelf: wat een heerlijke wending kan het leven nog nemen op je vijfenzestigste.”

Plusopa Rudi

Rudi leerde 12 jaar geleden Nancy kennen en werd zo onverwachts plusopa van Lenn en Vic.

Rudi (56): “Ik had niets met kinderen. Zeker niet met die echte kleintjes – de volle pampers, de rommel die ze maken… Niet mijn ding. Opa worden was dus zeker geen stille droom, en ik dacht het ook nooit te zijn. Ik heb één dochter, maar het contact was jarenlang moeilijk tussen ons. Intussen hebben we opnieuw een goede band. Ze is getrouwd met een vrouw, en omdat het een iets complexer traject zou zijn voor hen, verwachtte ik daar geen kleinkinderen.

Maar kort nadat ik Nancy leerde kennen, werd háár dochter zwanger. En dat maakte me zenuwachtig, onrustig. Ik kon me er niets bij voorstellen en het kwam in die fase van mijn leven onverwacht: ik was 47. Ik voelde me helemaal geen opa, de term alleen al deed me ouder voelen dan ik was. Het paste gewoon niet bij me. En effectief, bij baby Lenn, en later ook bij zijn broertje Vic, moest ik me over een aantal dingen heen zetten: morsig eten, de kindertuin in het midden van de woonkamer, speelgoed overal.

Maar stilaan veranderde dat… Toen Lenn voor het eerst naar me lachte. Of toen hij me voor het eerst opa noemde. Op die momenten voelde ik dat er iets begon te groeien tussen ons. En zo werd ik zijn kleine grote held, en klink het bij elk bezoek altijd eerst van: ‘Is opa thuis?’ Het was me onbekend, aandacht van een minimensje, maar het doet me iets. Zo’n klein kereltje dat bij me op schoot kruipt om samen wat tv te kijken, of die aan mijn lippen hangt terwijl ik verhalen vertel over mijn job als brandweerman. Nooit had ik gedacht dat ik, stoere Rudi, kon genieten van de aandacht van zo’n kleintje.

Had je tien jaar geleden gezegd dat ik opa ging worden en dat ik dat fijn zou vinden, ik had je niet geloofd. Maar intussen zitten Lenn (9), en ook zijn kleine broer Vic (2), in mijn hart. Lenn en ik gaan al samen op restaurant, ik sta in de living te dansen met hem. Ik ben verdraagzamer geworden, zachter ook.

Toen Lenn onlangs gepest werd op school, brak mijn hart. Ik nam hem bij me, we hadden een fijn gesprek en ik gaf hem wat goede raad. Lenn is zachtaardig, en mag af en toe wat van zich leren afbijten. Dan zeg ik tegen hem: ‘Zeg tegen die pester dat je het aan je opa zal vertellen en dat die bij de brandweer werkt!’ Op zo’n moment voel ik me geen plusopa, maar 100% opa.

Het fijne nieuws – zeg ik dit echt? (lacht) – is dat er nog meer kleinkinderen op komst zijn. Ik word niet alleen een derde keer plusopa, maar er is ook een kindje op komst bij mijn eigen dochter. Dat zal weer net iets intenser aanvoelen. Daar ben ik heel benieuwd naar!”

Uit: Libelle 51/2022. Foto’s: Ann De Wulf.

Meer lezen:

• 10 dingen om met je kleinkinderen te doen
• Vier lezeressen over hun bijzondere kleinkind
• Deze lezeressen verhuisden voor hun kleinkinderen

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!