Verborgen verdriet: Ellen houdt geheim dat haar internetliefde een oplichter bleek te zijn
Iedereen houdt wel iéts verborgen voor de buitenwereld, maar sommige geheimen wegen zwaarder dan andere… Zo verzwijgt Ellen dat de man op wie ze verliefd werd via internet, een oplichter bleek te zijn.
Ellen (57): “Als ik vroeger verhalen las over vrouwen die duizenden euro’s verloren aan hun grote internetliefde, die achteraf een oplichter bleek te zijn, dan rolde ik eens met mijn ogen. Hoe dom kun je zijn? Maar wat bijna niemand weet, is dat ook ik sinds kort lid ben van het clubje naïeve vrouwen die in de val trapten van zo’n charmante man met slechte intenties. Of toch bijna. Na mijn scheiding van twintig jaar geleden en een latrelatie die vorig jaar op de klippen liep, begon mijn vertrouwen in de liefde te wankelen. Waar kon ik in godsnaam nog een lieve man tegen het lijf lopen? Heel even waagde ik me op Tinder, maar het heen en weer swipen en de nogal oppervlakkige vleeskeuring, waren niets voor mij. Bovendien had ik als single niet te klagen: met een twintigjarige zoon in huis en vijf goede vriendinnen die óók allemaal alleen zijn, voelde ik me nooit eenzaam. Maar dat veranderde toen het land in lockdown ging, het leven tijdelijk on hold werd gezet en nog veel erger: mijn moeder overleed. Nooit eerder voelde ik me zo eenzaam. Niemand die me na het werk stond op te wachten om me eens stevig vast te pakken, niemand die me zachtjes toefluisterde dat alles goed kwam, niemand met wie ik mijn verdriet en mijn angst kon delen.
“Na mijn scheiding en relatie die vorig jaar op de klippen liep, begon mijn vertrouwen in de liefde te wankelen. Waar kon ik in godsnaam nog een lieve man tegen het lijf lopen?”
Tien dagen na de begrafenis van mijn moeder nam ik, nog helemaal overmand door alle emoties, nog eens een kijkje op Tinder. En wat bleek? Ik had een match met Sébastien, een man uit Luxemburg. Ik was meteen gecharmeerd door z’n uiterlijk: die stoppelbaard en dat warrige kapsel. En die glimlach, zo aanstekelijk. De eerste dagen wisselden we een paar woorden, maar eerlijk gezegd hield ik de boot wat af. Mijn hoofd stond écht niet naar daten. Toen ik hem vertelde waarom ik zo afstandelijk reageerde, was hij heel begripvol. Hij snapte maar al te goed wat ik doormaakte. Zes jaar geleden verloor hij zijn grote liefde, tijdens de bevalling van hun tweeling nota bene. Sébastien bleef niet alleen achter met een immens verdriet, maar ook nog eens met twee kleintjes die al z’n aandacht opeisten. Mijn hart ging echt uit naar die man, waardoor ik me meer en meer durfde openstellen. Zo vertelde ik elke dag hoe mijn dag was geweest, hij stuurde foto’s en filmpjes door van hem met de kinderen. Op den duur maakten we zelfs al plannen voor later. Dat hij zou weggaan uit Luxemburg om dichter bij mij te wonen. Een latrelatie zag hij absoluut niet zitten. Als koppel moet je alles samen doen, vond hij: wakker worden, ontbijten, koken, poetsen, … Het klonk als muziek in mijn oren. Was dit dé familieman waar ik al mijn hele leven lang naar op zoek was?
Ondanks de hevige verliefdheid, probeerde ik nuchter te blijven. Ik temperde hem wat in zijn dagelijkse liefdesverklaringen en zijn wilde plannen om opnieuw te beginnen dicht bij mij. Hoe fijn het ook was om overstelpt te worden met complimentjes, ik wilde me niet verliezen in een romance die zich tot dan enkel online had afgespeeld. Intussen had ik twee van mijn beste vriendinnen ook verteld over Sébastien. De één was heel enthousiast, de ander voelde meteen dat er iets niet pluis was. En gelijk had ze. Ik wist niet eens z’n achternaam. Ik heb lang moeten aandringen vooraleer Sébastien toegaf, maar uiteindelijk kwam ik te weten dat hij Giroud heette. Vrijwel onmiddellijk ging ik op het internet op zoek naar meer, maar het enige wat ik vond tot mijn grote verbijstering, was een website met tientallen verhalen van vrouwen die hij verleid en opgelicht had. Alleen was Sébastien ook een Jean-Marc, een Albert, een Guillaume, … In werkelijkheid bleek het een Ivoriaanse oplichter te zijn die foto’s van een onschuldige Italiaanse man had gestolen.
“Wat als ik z’n naam nooit had opgezocht op internet? Wat als ik me helemaal had overgegeven aan zijn charmes? Ik weet het gewoon niet”
Eén geluk had ik, en dat is dat Sébastien me nog niet om geld had gevraagd. Of ik het hem had gegeven? Vóór die hele affaire beweerde ik bij hoog en laag dat ik nooit een cent zou geven aan iemand die ik nog maar pas ken. Maar liefde kan blind maken, dat is wel duidelijk. Wat als ik z’n naam nooit had opgezocht op internet? Wat als ik me helemaal had overgegeven aan zijn charmes? Ik weet het gewoon niet. Wat ik wel weet, is dat ook ik in de val trapte van een oplichter. Ik werd verliefd, zo simpel is het. Ik kan het nog altijd niet geloven, en ergens schaam ik me ook wel. Juist omdat het me is overkomen, maar ook omdat ik voordien al die vrouwen die hetzelfde meemaakte, een klein beetje veroordeelde. Mijn vriendinnen en mijn zoon zijn op de hoogte van de hele affaire, maar verder hou ik het liever geheim en spoel ik de kater in m’n eentje door. Als ze me op het werk vragen hoe het met me gaat, dan kom ik niet verder dan ‘prima’. Terwijl ik diep vanbinnen gekwetst, boos en vooral beschaamd ben. En ik hetgeen we hadden toch ook wel mis, ook al bleek het achteraf een grote leugen te zijn. Het laatste wat ik wil is dat ik op kantoor plots die naïeve vrouw wordt genoemd die als een blok viel voor een oplichter. En Sébastien? Die is met de noorderzon verdwenen. Af en toe kijk ik nog wel eens op Tinder. Niet op zoek naar de liefde, maar om kwetsbare vrouwen te behoeden voor een gebroken hart.”
Uit: Libelle 33/2020 – Tekst: Margot Kennis & Diny Thomas
Meer lezen:
- Verborgen verdriet: Kristien houdt haar zelfmoordpoging verborgen voor haar gezin
- Verborgen verdriet: Gerda vindt het erg dat ze nooit grootmoeder zal worden
- Verborgen verdriet: niemand weet dat Sylvie in haar jeugd misbruikt werd door haar broer
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes! seconden