Verborgen verdriet: Maartje heeft een relatie met twee mannen, maar dat weet niet iedereen

Iedereen houdt wel iéts verborgen voor de buitenwereld, maar sommige geheimen wegen zwaarder dan andere… Zo verzwijgt Maartje dat ze een relatie heeft met twee mannen.

Maartje (39): “Mijn man Jonas en ik stonden nog niet zo lang geleden op het punt om na twee lange jaren eindelijk aan iedereen ‘ons geheim’ te verklappen. Maar door een onnozele verspreking kwamen mijn ouders net iets eerder achter de waarheid. Omdat zij het al zwijgend veroordelen, beseffen we meer dan ooit dat het voor de meeste mensen nog steeds een taboe is, en durven we voorlopig niemand meer te vertellen dat wij in onze relatie met drie zijn… 

Een dikke tien jaar geleden liep ik Jonas tegen het lijf op de kerstmarkt. Een leuke, grappige gast die er ook nog eens goed uitzag. Toen hij me een dag later mee op date vroeg, heb ik dan ook niet lang getwijfeld. (lacht) Al vanaf het eerste moment klikte het tussen ons. Urenlang konden we praten over onze grootste fantasieën: reizen, kinderen, een eigen huis, een eigen zaak. Het leek een ‘match made in heaven’. Dat is achteraf ook gebleken. Als koppel jaagden we stap voor stap onze dromen na: twee jaar lang trokken we de wereld rond, we stampten een eigen zaak uit de grond die meteen een groot succes werd, we kochten een huis op een groot afgelegen terrein en knapten het helemaal op, en zelfs toen de drie kindjes er waren, pakten we probleemloos onze koffers om naar de andere kant van de wereld te reizen. Stuk voor stuk dingen die heel veel mensen graag wíllen doen, maar gewoon niet durven. Dat wij elke keer opnieuw samen in het diepe sprongen, was precies wat ik nodig had.

Een hart met heel veel ruimte

Ik had dan ook alles om gelukkig te zijn en toch kreeg ik enkele jaren geleden, toen we helemaal gesetteld waren, het gevoel alsof er iets ontbrak. Is dit het nu?, vroeg ik me steeds vaker af. Ik dacht ook te veel aan Pieter, een oude vriend die terug in mijn leven was gekomen, en waardoor ik mijn relatie met Jonas nog meer in vraag begon te stellen. Niet dat ik Jonas niet graag zag, integendeel, maar het idee dat je in een relatie maar van één iemand kunt houden, verstikte me ineens. Liefde was voor mij geen of/of verhaal, mijn hart was groot genoeg om meerdere mensen graag te zien. Maar zou Jonas dat wel begrijpen? Uiteindelijk heb ik Jonas in alle eerlijkheid verteld wat er aan de hand was, en ik kan je zeggen: het waren niet de beste weken. Ik zat met die gevoelens voor Pieter, maar er waren natuurlijk ook grenzen aan wat mijn relatie met Jonas aankon. Omdat ik Jonas niet kwijt wilde, besloot ik niet te luisteren naar die verliefdheid en me te focussen op mijn leven zoals het was.

“Uiteindelijk heb ik Jonas in alle eerlijkheid verteld wat er aan de hand was, en ik kan je zeggen: het waren niet de beste weken.”

Tot ik twee jaar geleden bijna ten onder ging aan de onrust, en niet anders kon dan Jonas eerlijk vertellen over mijn drang om nieuwe mensen te leren kennen, en misschien zelfs een nieuwe verbintenis aan te gaan. Ik wilde onze relatie openen voor anderen. Geen alledaagse vraag, dat besefte ik maar al te goed. Maar Jonas en ik waren altijd eerlijk geweest tegen elkaar, dat was nu niet anders. Jonas had in eerste instantie het gevoel dat hij niet genoeg was, en was bang dat ik hem zou verlaten. Een heel logische reactie, al stelde ik hem gerust dat niets of niemand hetgeen wij hadden kapot zou kunnen maken. Jonas heeft even tijd nodig gehad om alles te laten bezinken, maar de dag nadien hebben we heel lang en open gepraat over onze gevoelens en zijn we op zoek gegaan naar wat een open relatie precies betekende. Al snel botsten we tijdens onze zoektocht op het woord ‘polyamorie’: relaties waarbij het niet alleen gaat om het seksuele, maar vooral om het graag zien van meerdere mensen. Dat was voor Jonas een hele openbaring. Door alle verhalen die hij las over polyamorie, zag hij in dat mijn drang naar méér, onze relatie niet per se in gevaar moest brengen. Er viel een enorme last van mijn schouders. Wat ik voor Pieter had gevoeld, zonder Jonas minder graag te zien, bleek uiteindelijk helemaal niet zo vreemd te zijn. We besloten een polyamoreuze relatie een kans te geven, om te kijken waar het toe zou leiden. Zonder ook maar iemand te vertellen over de nieuwe wending in onze relatie, omdat we maar al te goed wisten dat heel veel mensen het niet zouden begrijpen. Het idee van een relatie met maar één iemand zit zo ingebakken in de maatschappij, wie zou in hemelsnaam begrijpen als een van ons twee nóg een relatie zou aangaan?

Dubbel zoveel liefde 

Kort nadien begon ik voorzichtig opnieuw te daten, en hield ik Jonas van elke stap op de hoogte. Ook toen ik Stephan ontmoette op een datingsite voor polyamoreuze mensen, een gescheiden man met twee zoontjes. Na enkele maanden intens chatten, kwam er ook effectief een eerste date. Ik voelde me precies weer een verliefde puber: de vlinders in mijn buik, de zenuwen, de eerste kus, het verlangen naar elkaar. Alsof het vuur in mij opnieuw werd aangewakkerd, iets wat Jonas ook niet was ontgaan. Ik werd een fijnere mama en een betere echtgenote. Simpelweg omdat die nieuwe liefde me tonnen energie gaf. Intussen sprak ik ook nog met andere mannen af, omdat ik dacht dat het zo hoorde. Maar hoe dichter Stephan en ik naar elkaar toegroeiden, hoe minder behoefte ik had aan nóg een relatie. Al hebben die andere mannen me allemaal ook geholpen bij mijn ontdekkingstocht. Want dat is polyamorie wel, een zoektocht met hoge pieken en diepe dalen. Momenteel zijn we twee jaar verder. Ook Jonas is een paar keer op date geweest, maar kwam de juiste nog niet tegen. Echt op zoek is hij ook niet, al gelooft hij wel rotsvast in polyamorie. Ik daarentegen ben nog steeds samen met Stephan, en met Jonas natuurlijk. Elk halen ze het beste in mij naar boven, al lijken ze in de verste verte niet op elkaar. Jonas geeft me stabiliteit, een veilig gevoel. Hij is mijn rots, mijn thuishaven. Mijn relatie met Stephan daarentegen is turbulenter, maar dat zorgt dan weer voor meer passie. Het fijne is dat ze het ook met elkaar goed kunnen vinden. Zelfs alle kinderen – de drie meisjes van Jonas en mij, en David zijn twee zonen hebben veel aan elkaar. Voor hen houden we het zeker niet geheim, juist omdat het ook voor hen een meerwaarde is, vinden wij. Meer mensen die hen graag zien, maar ook meer mensen waarop ze kunnen terugvallen, wat hen ongetwijfeld een veiliger gevoel geeft.

“Jonas geeft me stabiliteit, een veilig gevoel. Hij is mijn rots, mijn thuishaven. Mijn relatie met Stephan daarentegen is turbulenter, maar dat zorgt dan weer voor meer passie.”

Zwijgen, of niet? 

Het enige moeilijke is dat we niet zomaar kunnen doen wat we willen, juist omdat bijna niemand weet van onze polyamoreuze relatie. Een dagje naar zee met ons drietjes en de kinderen, of naar de dierentuin, dat zit er niet in. We moesten maar eens iemand tegenkomen die we kennen… Het is lastig om iets te moeten verbergen wat je eigenlijk niet wilt, dat je altijd op je hoede moet zijn terwijl je helemaal niets verkeerd doet.

Voorlopig zijn maar een paar vrienden op de hoogte van onze polyamoreuze relatie, stuk voor stuk mensen waarvan we héél zeker wisten dat ze ruimdenkend genoeg waren. Want geloof me, voor veel mensen is het moeilijk te begrijpen dat je in een relatie meer dan één iemand graag kunt zien. Heel veel polyamoreuze koppels houden hun relaties geheim, uit schrik vrienden en familie te verliezen. Ook Jonas en ik. Gelukkig vinden we steun bij gelijkgestemden zielen, maar toch. Het liefst van alles zou ik van de daken schreeuwen hoe gelukkig ik ben met mijn twee mannen. Dat ik eindelijk de rust heb gevonden waar ik zo lang naar zocht. Maar verstoten worden door mijn eigen familie, veroordelende blikken krijgen van vrienden, is het dat allemaal wel waard? Een tijdje geleden waren Jonas en ik bijna klaar om de naaste familie te vertellen over Stephan. Maar kort voordien versprak ik me tijdens een bezoek aan mama en papa en kon niet anders dan de waarheid zeggen. Heel even koesterde ik de hoop dat mijn ouders het zouden accepteren, maar ze waren ontgoocheld, kwaad en teleurgesteld. Ze vonden dat ik mijn geluk te ver zocht, en dat ik content moest zijn met wat ik had. En dat het weer zo typisch was dat juist ík met zoiets belachelijks afkwam. Alsof ik in een heuse midlifecrisis zat, waarvan ze hoopten dat die héél snel voorbij zou zijn. Ik was zo ontgoocheld. Mijn ouders stonden altijd klaar voor mij, ik kon met alles bij hen terecht. Maar mijn nieuwe relatie was blijkbaar een stap te ver. Sindsdien is onze band niet meer hetzelfde. In het begin bleven de gesprekken heel oppervlakkig, en nu komt Stephan niet eens meer ter sprake, alsof hij gewoonweg niet bestaat. En dat doet verdomd veel pijn. Momenteel weet ik nog niet wat ik erger vind: in het geniep blijven afspreken met Stephan, of dat Stephan zou worden doodgezwegen als iedereen het zou weten.”

Uit: Libelle 33/2020 – Tekst: Margot Kennis & Diny Thomas

MEER LEZEN:

• Verborgen verdriet: Ellen houdt geheim dat haar internetliefde een oplichter bleek te zijn
• Verborgen verdriet: Kristien houdt haar zelfmoordpoging verborgen voor haar gezin
• Verborgen verdriet: Gerda vindt het erg dat ze nooit grootmoeder zal worden

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes! seconden