Verlaten voor een jongere vrouw: deze lezeressen maakten het mee

Aan de kant geschoven worden, is altijd pijnlijk. Maar als die nieuwe partner ook nog eens een pak jonger blijkt, hakt dat er dubbel zo hard in.

Voor hen werd het cliché werkelijkheid

Anita’s man vertrok tijdens de lockdown voor zijn minnares

Anita (62): “Ons huwelijk heeft 34 jaar geduurd, maar eigenlijk had ik er tien jaar geleden zelf al een punt achter moeten zetten. Ik besef nu pas dat Robert geen echtgenootmateriaal was. Ik was amper 21 toen ik hem leerde kennen. Na de euforie van die eerste verliefdheid, waarin we ook kinderen hebben gekregen, had er liefde moeten komen, een gevoel van samenhorigheid, het verlangen om samen oud te worden. Maar Robert is in die eerste fase blijven steken.

“De dag dat zij wil groeien, zal hij ook haar aan de kant schuiven”

Hij is niet verder geëvolueerd als man en heeft niet willen investeren in ons huwelijk. Hij heeft zelfs niet voor mij gezorgd toen ik een paar jaar geleden zwaar ziek werd. Hoe meer ik erover nadenk, hoe zekerder ik ervan ben: hij zag indertijd in mij een uitweg voor zijn moeilijke jeugdjaren. En nu ziet hij in zijn minnares een uitweg uit ons leven. Als een puber post hij hartjes voor haar op Facebook, het is om je te bescheuren van het lachen. Maar liefde? Dat kent Robert niet. Zolang zij hem blijft plezieren, zal het blijven duren. Maar de dag dat zíj wil groeien, zal hij ook haar botweg aan de kant schuiven.”

Een avondwandeling

“Ik sukkelde al jaren met mijn gezondheid, tot ik begin 2020 eindelijk een niertransplantatie kon ondergaan. Na de operatie moest ik een tijdje in quarantaine, en net toen het leven weer normaal zou worden, kwam corona en zaten we weer voor maanden binnen.

“Ik wist niet wie het was en hoelang het al bezig was, maar ik wist dat er íéts speelde”

Omdat ik geen enkel risico wilde lopen om besmet te raken, sliepen Robert en ik niet samen. Al moet ik zeggen dat intimiteit al jaren onbestaande was. Mijn lichaam staat vol met littekens van de operaties die ik de voorbije jaren heb ondergaan en Robert vertelde me dat hij zich niet meer tot me aangetrokken voelde. Ik begreep dat: het is moeilijk om met iemand te vrijen als je een fysieke afkeer voelt. Maar als je dan ontdekt dat hij al vier jaar een affaire heeft met de ex-vrouw van een collega die twintig jaar jonger is, hakt dat erin. Bij mij ging het niet meer, bij haar lukte het hem wél.

Tijdens de eerste maanden van de lockdown ging Robert geregeld al om zeven uur met zijn iPad naar boven en hoorde ik hem tot laat in de avond laat chatten. Op een avond zei hij dat hij een wandelingetje ging doen. ‘Waarom zeg je niet gewoon dat je naar je maîtresse gaat?’ heb ik geantwoord. Ik wist niet wie het was en hoelang het al bezig was, maar ik wist dat er íéts speelde. Ik ben niet onnozel, hé. Die avond is hij naar haar gegaan en daar gebleven.”

Gelogen en bedrogen

“Als je uit elkaar gaat – en zeker als je zo aan de kant geschoven wordt – volgt er normaal een periode van rouw. Maar ik heb dat verdriet al gevoeld tijdens de laatste jaren van ons huwelijk. Toen hij vertrok, was ik opgelucht. Zonder dat ik het had beseft, was ik helemaal klaar met hem.

“Toen hij zijn spullen kwam halen, heb ik haar een kopje koffie aangeboden”

Robert heeft op geen enkele manier voor mij gezorgd in die vierendertig jaar. We hebben samen een zaak gerund en drie kinderen grootgebracht, maar alles kwam altijd op mijn schouders terecht. Hij vond mij te veeleisend, ik hem liever lui dan moe. Het was jarenlang de dynamiek tussen ons: ik was de boze, zagende moeder die alles rechthield en hem commandeerde, hij deed níéts. Hij heeft gelogen en bedrogen. Ik heb dat lang getolereerd, probeerde de kerk in het midden te houden voor de lieve vrede. Het vrat energie, doodmoe werd ik ervan. Van sterrenbeeld ben ik weegschaal, ik kan dus lang volhouden. (lacht)

Tegelijk kan ik ook heel radicaal zijn: de dag dat hij vertrok, heb ik de bladzijde omgeslagen. Toen hij definitief zijn spullen kwam halen, heb ik haar mee naar binnen gevraagd en haar een kopje koffie aangeboden. ‘Ze gaat toch niet in de auto blijven zitten?’ zei ik tegen Robert. In het leven moet je je vrienden dichtbij houden, maar je vijanden nog dichter, dat heb ik geleerd van dertig jaar zakendoen.

Zijn minnares is een evenbeeld van mij, mijn jongere versie, een vrouw met wie hij kan pronken. Als twee betrapte pubers zaten ze hier, ze wisten niet wat te zeggen. Ik heb gebabbeld over koetjes en kalfjes, over de kinderen en de kleinkinderen. ‘Hier sta ik boven’, dacht ik, toen ik hen de camionette zag inladen om naar haar huis te rijden. ‘Dit is de eerste dag van mijn nieuwe leven.’ ”

Hoop op een nieuwe liefde

“Kwaad ben ik niet meer. Kwaad ben je omdat je het niet begrijpt en je je gefrustreerd voelt. Maar ik kan dit heel goed plaatsen, ik snap perfect wat er gebeurd is: ik ben aan de kant geschoven voor een jongere versie van mezelf door een man die misschien nooit echt gelukkig is geweest met mij, die slecht in zijn vel zit en worstelt met zichzelf.

“Ik weiger om depressief te worden. Onder mijn littekens schuilt heel veel kracht”

Pas op, dat doet pijn, hé. Na jaren van fysieke miserie hadden we eindelijk een goed leven samen kunnen hebben. Ik ben 62, hij heeft ook míjn toekomst met onze kinderen en kleinkinderen afgepakt. Maar ik weiger om depressief te worden. Onder mijn littekens schuilt heel veel kracht. Weet je, ik heb een niertransplantatie gehad, er is iemand gestorven voor mij. Ik ben het aan mezelf verplicht om rechtop te blijven staan, voor die man of vrouw die mij een tweede kans heeft gegeven.

Ik hoop nog op een nieuwe liefde in de toekomst. Dat hoeft niks seksueels te zijn, een diepe vriendschap is ook goed. Gewoon iemand die aan mijn zijde staat en geniet van mijn gezelschap. Dat mis ik wel, zo’n klankbord. Ik heb wel een hond, maar die zegt niks terug, hé. (lacht) Dat wens ik mezelf nog: dat ik nog een man tegenkom voor wie de innerlijke schoonheid belangrijker is dat het uiterlijke vertoon. Iemand die de moeite doet om de mens onder de littekens te zien.”

Karolien werd ingewisseld voor een meisje van negentien

Karolien (39): “We zouden een weekend naar het appartement van Christophes ouders aan zee gaan. Maar die zaterdagochtend in bed zei hij plots: ‘Karolien, we gaan scheiden.’ Ik viel compleet uit de lucht en begreep er niks van. ‘Hoezo, ‘we’ gaan scheiden?’ Dat kon hij toch niet alleen beslissen? Ik heb geroepen en getierd, gevraagd om uitleg, gesmeekt om te blijven. Het was op, zei hij. Meer uitleg kreeg ik niet.

Ik heb onze tweeling van drie in allerijl naar mijn moeder gebracht. Toen ik terugkwam, was hij weg. Die dag ben ik wel twintig keer onder een kokendhete douche gaan staan. Om even de pijn niet te voelen dat hij van me weg zou gaan en ons gezin in de steek zou laten. Christophe liet zich niet zien, beantwoordde zelfs geen sms’jes. Wekenlang reed ik ’s avonds rond in het dorp, op zoek naar zijn auto. Ik keek op zijn Facebookpagina met wie hij contact had en scrolde door berichten in zijn oude gsm. Daar vond ik een paar vage aanwijzingen dat er iemand anders was.

Intussen probeerden vrienden en ouders te bemiddelen, maar Christophe hield voet bij stuk, al wilde hij niet vertellen waarom. Op een avond kwam hij langs en duwde hij de scheidingspapieren onder mijn neus: ik moest het huis verlaten. De zetel, de tafel en de Creuset-kookpot mocht ik meenemen, de rest was van hem. Hij was zelfstandige, het huis stond deels op zijn zaak, ik werkte niet om voor de kinderen te kunnen zorgen.

Toen heb ik voor het eerst geprobeerd om hem écht pijn te doen. In mijn razernij ben ik hem naar de keel gevlogen. Ik werd gek, omdat ik geen uitleg kreeg. Uiteindelijk heb ik mijn spullen gepakt en ben ik weer bij mijn moeder gaan wonen. De tweeling zou afwisselend bij hem en mij zijn, al stond er niks op papier. Er was geen planning, geen co-ouderschap, geen onderhoudsgeld, niks.”

Het grote cliché

“Toen we drie maanden uit elkaar waren, ben ik op een zaterdagavond naar ons oude huis gereden. Ik wist dat hij op een trouwfeest zat waarvoor we nog samen waren uitgenodigd. Ik heb een ruitje kapotgeslagen en ben zo naar binnen geglipt, want hij had intussen de sloten laten veranderen. Op bed lagen vrouwenkleren. Het was het bewijs van wat ik allang vermoedde: er was iemand anders. De pijn die ik toen voelde… Ik heb hem opgebeld en uitgescholden voor alles wat lelijk is. Pure waanzin was dat. En ik ben blijven bellen de weken nadien, dag en nacht. Honderden sms’jes heb ik gestuurd. Hij heeft zelfs gedreigd me aan te geven bij de politie voor stalking.

“Ik herinner me dat ik over de E40 reed en dacht: als ik nu tegen een boom knal, is alles voorbij”

In die periode ben ik vijftien kilo afgevallen. Ik at alleen chips en pasta, rookte sigaretten en dronk wijn. Slapen lukte amper. Ik herinner me dat ik op een bepaald moment met mijn auto over de E40 reed en dacht: als ik nu tegen een boom knal, is alles voorbij. Ik heb het niet gedaan omdat ik de kinderen niet bij me had… Ik voelde me zó slecht. Ik werd gek omdat ik geen gehoor kreeg.

Ik heb haar voor het eerst gezien bij mijn moeder aan de deur. Hij bracht de kinderen terug na een weekend en zij zat in zijn auto te wachten in een wit kleedje. ‘Wat een lelijk kind’, dacht ik. Ze was negentien, de dochter van zijn bankier. Ze woonde nog thuis, Christophe ging daar geregeld langs voor zijn zaak. Zo’n verschrikkelijk cliché. Tot op de dag van vandaag zijn we nooit officieel aan elkaar voorgesteld, al zet ik de jongens elke twee weken bij hen af. Ze is goed voor hen, daar kan ik niks over zeggen. Ik weet intussen ook hoe ze heet, waar ze gestudeerd heeft en wat voor werk ze doet, maar praten doen we nooit.”

Weg met de woede

“Intussen zijn ze twaalf jaar samen, vorige week hebben ze samen een huis gekocht. Mét kinderkamer, zeggen de kinderen. Ik schrik er niet van, ze is intussen negenentwintig. Alleen weet ik niet of ik daar klaar voor ben. Ik hoop eerlijk gezegd dat zijn zaad intussen te oud is. (lacht)

“Hoewel ik nadien nog relaties heb gehad, zijn er geen kinderen meer gekomen”

Het heeft heel lang gedacht voor ik voelde: het is beter zo. We hadden zeker geen perfect huwelijk als ik er nu op terugkijk. Christophe had een moeilijke jeugd gehad en torste een zware rugzak mee. Alleen… ik zag die man met die rugzak graag. Ik had – en heb nog altijd – spijt van mijn keuze om met die man kinderen te maken. Ik wilde altijd een groot gezin, ook dat heeft hij van mij afgepakt.

Want hoewel ik nadien nog relaties heb gehad, zijn er geen kinderen meer gekomen. Uit angst denk ik. Trouwen en kinderen maken, dat doe je maar één keer in je leven. Ik wilde niet nog eens een gezin stichten met een man die eruit zou trekken voor een jonger ding.

“Toen zijn zaak failliet ging, dacht ik: nu mag zij het oplossen”

Ik heb heel lang gehoopt dat ze uit elkaar zouden gaan, dat hij hier met hangende pootjes terug zou staan. Dat ik hem zou kunnen verleiden met mijn stilettohakken om hem vervolgens te trappen waar het pijn doet. Het is een trauma om zonder uitleg aan de kant te worden geschoven, maar sinds een jaar kan ik zeggen: het is oké. De weemoed, de vragen, de woede en het verdriet zijn gaan liggen.

Toen zijn zaak een paar maanden geleden failliet ging en ze in schuldbemiddeling moesten, dacht ik: nu mag zij het oplossen. Ik heb jarenlang zijn boekhouding gedaan, hij is een ramp op administratief vlak. Als ik er nog was geweest, was dat zeker niet gebeurd. Die rotzooi is nu voor haar.”

Een open toekomst

“Ik word er veertig, misschien is het tijd om een nieuwe weg in te slaan, zowel professioneel als privé. Ik werk nu in de zorg, maar ik ben óp van jaren te zorgen voor iedereen behalve voor mezelf. Ik kijk ernaar uit om te verjaren, om een hoofdstuk af te sluiten. Als ik morgen de man van mijn leven tegenkom, kan ik hem toelaten. Wat er op mijn pad komt, weet ik nog niet, maar voor het eerst sinds lang denk ik: het ligt weer open, ik kan alle kanten op.”

Verlaten … en wat nu?

4 vragen aan Chloé De Bie, relatietherapeute, psychologe en auteur van ‘En ze leefden nog lang en gelukkig’.

Is verlaten worden voor een jongere vrouw nog pijnlijker dan wanneer hij weggaat voor een leeftijdsgenote?

“Dat kan zeker een rol spelen in hoe je dat verdriet ervaart, ja. Het kan de pijn nog intenser maken, omdat je er zelf niks aan kunt doen. Je kunt jezelf niet verjongen, hé.”

Hoe belangrijk is het om een goed gesprek te krijgen, met een duidelijke reden waarom de ander weggaat?

“Verlaten worden is sowieso een trauma dat ontzettend veel pijn doet.
Ik merk in mijn praktijk dat veel mensen nadien op zoek gaan naar die waarom-vraag en ook een antwoord willen op de vraag: ‘Wat heb ik verkeerd gedaan?’ Maar uit onderzoek blijkt dat de reden kennen je niet helpt om het verdriet sneller te verwerken. Want geen enkele reden is ooit genoeg om te verklaren dat je aan de kant bent geschoven. Bovendien kan de ander vaak zelfs niet eens aanhalen waarom hij is weggegaan.

Natuurlijk hoop ik altijd dat er ruimte is voor een gesprek na de breuk, maar de kans is groot dat dat eindigt in verwijten over en weer. Soms is het dan zinvoller om met een goeie vriendin zo’n gesprek proberen te voeren: wat ligt er bij hem? Wat ligt er bij mij? Dat kan een beter inzicht geven in wat er gebeurd is. Maar nogmaals: dé reden kennen als verzachtende omstandigheid is een illusie.”

Hoe verwerk je zo’n trauma?

“Er zijn geen gouden tips, je moet heel erg zoeken naar wat je zélf nodig hebt. Vanuit mijn praktijk weet ik wel dat er een aantal dingen kunnen helpen. Liefdesverdriet verwerken is eerst en vooral een goed netwerk hebben. Mensen die je laten voelen: wij zien je wél graag. Dat helpt om het grote perspectief te blijven zien en niet alle schuld in je eigen bakje te leggen. Zoek dus steun, en als je die niet direct vindt, ga dan met een psycholoog praten.

Ten tweede: zorg goed voor jezelf, lichamelijk én mentaal. En tot slot: ga op zoek naar die dingen die je afleiden waar je wél plezier aan beleeft. Ik vergelijk dat graag met de Chinese kunst van vazen lijmen. Een gebroken Chinese vaas wordt gelijmd met goudlijm die de breuken zichtbaar laat. Dat vinden ze mooier dan een intacte vaas. Wel, dat geldt ook voor liefdesverdriet. Je bent gebroken en moet jezelf weer in elkaar zetten. Daarvoor moet je op zoek naar jouw ‘goudlijm’. Dat kan vanalles zijn: een hobby die je had laten vallen weer oppikken, een nieuw kapsel… Ga op zoek naar een manier om jezelf opnieuw uit te vinden. Nadien is je vaas mooier en sterker.”

Een cliché: tijd heelt alle wonden. Is dat zo?

“Absoluut, een wonde geneest het beste met tijd. Als je verlaten wordt, moet je afkicken van de liefde, van die ander. Je komt onvermijdelijk in een rouwproces terecht. Dan is het goed om te beseffen dat emoties in golven gaan, maar dat niks blijft duren. Als je rationeel kunt beseffen dat het deze tijd volgend jaar al anders zal aanvoelen, helpt dat ook om het perspectief te blijven behouden.”

Uit: Libelle 13/2021 – Tekst: Annelies Dyck

Meer pakkende verhalen:

• Openhartig: Peter was 18 jaar lang getrouwd met een narcistische vrouw
• Het verlossende telefoontje: bij deze lezeressen luidde het een prachtig nieuw hoofdstuk in
• Mijn verhaal: Nicole werd tijdens de lockdown ontslagen via whatsapp

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!