Guido’s kijk: “Het leven staat niet stil, en houdt ook nooit op met je te verbazen”

Het leven staat niet stil, en houdt ook nooit op met je te verbazen. Zowel positief als negatief. En deze keer is het helaas negatief. Nieuws dat iemand plots zwaar ziek is, is nooit aangenaam. Het wordt nog minder aangenaam als dat gebeurt bij iemand die je heel nauw aan het hart ligt en bovendien ook nog eens de mama van je partner is. Oma, een pittige dondersteen, onvervalste Antwerpse. Een vrouw die nooit een dag ziek is geweest, en nu ineens moeite heeft om haar dagelijkse routines vol te maken. En een calvarietocht van behandelingen voor zich ziet opduiken, in plaats van fijne babbelwandelingskes door haar geliefde stad.

Hoe cynisch het ook klinkt, je kunt er ook iets van leren. Ik weet niet waaraan het ligt, maar in mijn familie gaat men al generaties lang vrij ‘lomp’ om met rampspoed en ziekte. Berustend bijna, en erg plattekes. Wij zeggen dingen als ‘tja, ’t is overal wel iets zeker?’ of ‘Gaat in uw bed liggen en slaap tot het over is’. Nog erger ‘Sterven hoort bij ’t leven’. Alles, werkelijk alles, om maar weg te blijven van de kern van de zaak. Niet dat er geen warmte of compassie is, maar het wordt nooit veruitwendigd. Want dat zou niet helpen. Het lukt op die manier ook, maar zeker na wat ik de laatste weken gezien hebt, denk ik dat het niet de juiste manier is om er mee om te gaan. Het leidt tot eenzaamheid en hardheid.

Heel soms leer ik dan iets van Karin. Zorgzaamheid, om maar iets te noemen. En het effect en het belang ervan. Ik heb zelf vier kinderen, en heb meestal het principe gehuldigd dat ze sterker worden van de dingen die ze niet onmiddellijk dood maken. Het zorgende aspect is mij totaal vreemd. Bij Karin is dat anders. Haar oogappel is haar alles, ze vindt het heerlijk om ervoor te zorgen en ook zorgen te ontnemen. Het resultaat mag er ook wezen. Een jongmens dat vrij en vrank in het leven staat met een goed stel leefsleutels en een erg onbevangen houding. Ondanks zijn leeftijd is hij ook begaan met zijn omgeving. Dat voel je als zo’n joch uit eigen beweging zegt dat hij in het weekend tijd wilde maken voor oma. Dan weet je als ouder dat je iets goed gedaan hebt in je opvoeding. Denk ik.

Nu is er dus de oma. Die door een erg moeilijke periode gaat. En daar gelden dezelfde regels. Toen we het nieuws kregen was het een evidentie dat we meteen op bezoek zouden gaan. Er werd niet gekeken naar een gunstig moment waarop het past in de agenda’s. Er werd gewoon gegaan. En daar aangekomen zat ook de broer al rond de tafel. Niet veel later kwam de papa van Robbe er ook bij. Rustig en vanzelfsprekend allemaal. Iedereen rond de tafel, praten, lachen – ondanks het slechte nieuws – , er gewoon zijn voor elkaar, en voor haar.

Die intensiteit neemt niet af. Het is niet zomaar even aanlopen. Neen, het gaat over echte zorgzaamheid. Soep maken. Soep en ander troostvoedsel. De handen uit de mouwen steken, transport regelen, advies bijeenzoeken, maar ook gewoon luisteren en babbelen, of zwijgen. Zorgen dat er eten is voor de papa, dat mama iets om handen heeft. Dat ze kan lezen, haar kruiswoordraadsels invullen.

“Nu oma zo ziek is, maken we soep voor haar, en ander troostvoedsel. We regelen transport, zoeken info maar we luisteren ook gewoon en babbelen”

Ik onderschat het belang ervan. Ik denk altijd dat ik het zelf niet nodig heb. Ik weet ook zeker dat de oma het niet nodig heeft. Of denkt dat ze het niet nodig heeft. Ze wil immers niemand tot last zijn. Zo gaat dat in Vlaanderen. Maar daarbij ga je voorbij aan iets essentieel. Het gevoel van samen te zijn, en samen voor iets te staan. Zelfs het winkelpersoneel van de Delhaize stuurt haar kaartjes om beterschap en sterkte te wensen.

Je kunt er lacherig over doen, je kunt het afdoen als clichés, ik kreeg er een erg warm gevoel bij. Ik ga ook niet meer lachen met dat soort zachte zorgzaamheid. Iedereen wordt er beter van.