Zomerverhaal van Santa Montefiore: ‘Liefdeslessen’

Het is lekker lezen bij Libelle: acht weken lang trakteren we je op een zomers liefdesverhaal van bestseller-auteur Santa Montefiore. Deze week: ‘Liefdeslessen’. Veel leesplezier!

Het was nu vier maanden geleden dat Lorenzo Maschioletti in Stanbury was aangekomen. Wat was er veel veranderd. Leah was benieuwd of dat kwam doordat ze het wisten. Misschien waren ze jaloers. Ze werd door haar vriendinnen in elk geval anders bejegend. Ze zat in de tearoom achter een kop koud geworden koffie te kijken naar de motregen die buiten door de wind werd meegevoerd. Het motregende vaak in Stanbury, maar de afgelopen weken had ze er geen aandacht aan geschonken. Het was niet belangrijk geweest.

Ze keek op haar horloge en vroeg zich af of ze nog een keer naar zijn atelier moest bellen. Dat zou de vierde keer zijn. Ze zagen elkaar altijd op dinsdagmiddag. Dan beminde hij haar. En dan schilderde hij haar. Naakt, uitdagend, fier. Terwijl ze zo niet was. Wat zouden haar vriendinnen zeggen als ze het wisten? En haar kinderen? Wat zou Bruce zeggen als hij het wist? Ze speelde nerveus met haar trouwring en probeerde niet aan haar kinderen te denken.

Zijn ingehouden glimlach deed vermoeden dat hij een mysterieus type was, een man van de wereld.

Lorenzo Maschioletti was eind maart gearriveerd met een kleine koffer en een grote tas vol papier en tubes verf. Zijn komst was samengevallen met die van de zwaluwen en net als de trekvogels zou hij slechts korte tijd blijven alvorens zijn vleugels weer uit te slaan en weg te vliegen. Hij was laconiek, knap, had zwarte krullen die pasten bij zijn ondoorgrondelijke bruine ogen en een ingehouden glimlach die deed vermoeden dat hij een mysterieus type en een man van de wereld was. Hij had charisma, een bijna zichtbaar aura dat hem omgaf als de gloed van een vlam, en een zwaar Italiaans accent dat volkomen misplaatst en verrukkelijk exotisch klonk in de Engelse tearoom aan Mortimer Street.

Leah had daar samen met haar vriendinnen Kate, Fiona en Eve gezeten, zoals elke zaterdagmiddag, als hun echtgenoten naar de pub waren of met de kinderen (nu tieners) naar het strand, waar de mannen deden alsof ze nog jong waren, met ingetrokken buik rondliepen en probeerden niet van de surfplank te vallen. Het gesprek van de vriendinnen draaide altijd rond roddelpraatjes, die meestal uit afgunst ontstonden, als er iemand mooier, gelukkiger of fortuinlijker was dan zij waren. Ze beklaagden zich erover dat ze geen doel in het leven meer hadden nu hun kinderen opgroeiden en uitvlogen. Het leven bracht hun geen voldoening en het ontbrak hen aan motivatie. Hun echtgenoten begrepen hen niet, noemden het de menopauze. Was midden veertig niet te jong voor de menopauze? Te midden van al deze onvrede was er een vreemdeling binnengekomen, die hun stemmen had laten verstommen van bewondering en wrevel, omdat ze geen van allen geloofden dat hij zelfs maar een blik in hun richting zou werpen. Tot hun verbazing had de man zijn kastanjebruine ogen echter juist wel op hen gericht. Hij had hen een voor een bekeken, taxerend, en was vervolgens naar hen toe gekomen, glimlachend en bedeesd over zijn stoppelbaard wrijvend.

‘Neemt u mij niet kwalijk, ik ben op zoek naar Mortimer Street,’ zei hij. Zijn stem schuurde als zand en was een beetje hees, een teken dat hij waarschijnlijk rookte.
‘Dit is Mortimer Street,’ antwoordde Leah kordaat, omdat ze wist dat de anderen hun tong hadden verloren.
‘Bene,’ zei hij. ‘Mijn naam is Lorenzo, Lorenzo Maschioletti.’ Hij boog zijn hoofd op een formele manier. Leah vond dat zijn naam klonk als roomijs. Ze kon zichzelf moeiteloos horen zeggen: ‘Doet u mij maar een Lorenzo Maschioletti.’ Kate, Fiona en Eve schraapten hun keel en staken tegelijk hun hand uit. Lorenzo grinnikte toen hij probeerde hen allemaal tegelijk een hand te geven.

‘Wil je soms even bij ons komen zitten, of heb je hier met iemand afgesproken?’ Leah wist dat ze zelfbewust klonk en streek met haar lange vingers door haar blonde haar. Zuidelijke mannen houden van blondines, dacht ze, terwijl ze naar hem glimlachte. Later zou ze hem bekennen dat ze bijna was weggesmolten.

‘Nee, ik heb met niemand afgesproken. Ik ben schilder. Ik heb hier een atelier gehuurd voor de zomer. Om te schilderen en…’ Hij aarzelde en grinnikte op een jongensachtige manier, alsof hij wist welke uitwerking hij op deze middelbare dames had en bang was dat hij berekenend zou overkomen. ‘Om les te geven.’ Eves grijze ogen werden groot. Lorenzo sloeg zijn ogen neer en trok een stoel naar achteren. De vier vriendinnen keken elkaar aan.

‘Aan wie ga je lesgeven, Lorenzo?’ vroeg Eve. Haar wangen verloren hun fletse tint toen zich een flauwe blos over haar gezicht verspreidde en het weer een jeugdig aanzien gaf. Van het viertal was Eve ontegenzeglijk de mooiste. Met haar dikke, kastanjebruine haar en haar romige huid die je deed denken aan de gladde binnenkant van schelpen, zag ze er bijzonder bekoorlijk uit. Maar Eve was van hen allen ook het meest misnoegd, omdat ze vond dat ze niet voldoende had bereikt. Had ze met zo’n uiterlijk niet veel meer van haar leven moeten maken?

‘Aan iedereen die wil leren schilderen,’ antwoordde hij. ‘Ben je er goed in?’ Fiona paste er altijd voor op niet te happig over te komen. Zij was de cynicus van het stel. Een achterdochtig type dat geluk wantrouwde. Na een leven van teleurstellingen durfde ze niet eens meer te dromen. Ze was niet mooi, had geen moeite gedaan slank te blijven en was daarom altijd in de verdediging, scherp van de tongriem gesneden, misprijzend over iedereen die het waagde op iets beters te hopen.

‘Erg goed,’ zei hij. Hij keek haar daarbij zo indringend aan dat ze geheel tegen haar gewoonte niet ad rem wist te reageren.

‘Hoeveel kost het?’ vroeg Kate. Ze duwde haar bril wat hoger op haar neus. Kate was net een heggenmus: bescheiden, pretentieloos en goedhartig. Ze was dol op boeken, had gestudeerd en was veel intelligenter dan de rest. Ze maakte de indruk volkomen zelfstandig te zijn, niemand nodig te hebben, maar Kates boeken waren een ontsnappingsmiddel, want ze las over avonturen en liefde waar ze zich nooit aan zou wagen en over beeldschone, levenslustige vrouwen die ze nooit zou kunnen zijn.

‘Als jullie een klasje zouden vormen, zou ik €10 per persoon per middag rekenen.’ Hij zag de opgewonden blosjes en voegde er zachtjes aan toe: ‘Dat is een speciale prijs, alleen voor jullie, dus vertel het verder aan niemand.’
‘Dat zou wel leuk zijn,’ zei Leah. Ze beet op haar onderlip. ‘En het is niet duur. Ik zou wel weer eens willen schilderen. Ik was er op school best goed in.’
‘Ik ook,’ zei Eve. ‘Ik heb er vaak over gedacht om er weer mee te beginnen, maar het is er nooit van gekomen.’
‘Waarom zou je al die moeite doen? Een Picasso zul je nooit worden,’ ging Fiona er met een onverschillig gezicht tegenin, al hoopte ze stiekem van het tegendeel overtuigd te worden.

‘Fiona,’ zei hij en ze huiverde vanbinnen om de manier waarop hij haar naam uitsprak. ‘Denk je dat Masaccio ooit heeft gedacht “Een Giotto zal ik nooit worden”, of dat Michelangelo ooit heeft gedacht “Een Masaccio zal ik nooit worden”? En waarom zou je geen appel van de boom mogen plukken en opeten om het simpele plezier van de smaak en niet omdat je van plan bent de beste appeltaart te bakken die iemand ooit heeft gemaakt?’ Fiona moest daar onwillekeurig om glimlachen.
‘Goed dan. Ik wil het wel proberen,’ zei ze, met een felle blos omdat hij haar zo snel had weten te overtuigen.

Lorenzo’s atelier was op de bovenste verdieping van een roze huis aan Mortimer Street. Het was een ruim, spartaans, licht vertrek. Toen de vier vriendinnen op donderdagmiddag arriveerden, werden ze naar boven gelokt door de wervelende noten van Mozart die dansten in de van verwachting geladen lucht. Lorenzo had schilders ezels met papier en verf klaargezet en zat in een luie stoel op hen te wachten. ‘Vandaag schilderen we niet,’ zei hij autoritair terwijl hij opstond. ‘Vandaag observeren we.’ Ze keken elkaar aan. De enige die dat echt jammer vond was Kate, die zich op het schilderen had verheugd. Alsof hij haar gedachten kon lezen legde hij zijn hand op de holte van haar rug toen ze de trappen weer afdaalden en zei zachtjes: ‘Volgende week gaan we schilderen. Ik beloof het. Vandaag is van groot belang, geloof me.’ Ze nam haar bril af om er de wasem af te vegen.

Hij liep met hen de stad door naar de top van de klippen en zei dat ze moesten gaan zitten. Leah zorgde ervoor dat ze naast hem kwam te zitten en vroeg zich af of het hem was opgevallen dat ze allemaal naar de kapper waren geweest en zich hadden opgemaakt. Zelfs Fiona zag er niet onaardig uit. ‘Wat zien jullie?’ vroeg hij na een poosje.
‘De zee,’ zei Fiona, een beetje gnuivend. ‘Wat nog meer?’ ‘Zand, vogels, rotsen, gras,’ zei Leah, die benieuwd was waar hij op aanstuurde.
‘Wat nog meer?’ ‘De lucht,’ zei Kate. ‘Is die al genoemd?’ ‘Schuimkoppen, rimpelingen, zonlicht op het water, golven, wolken. Dikke, witte wolken.’
‘Molto bene, Eve. Ga door.’ Ze glimlachte vluchtig en speelde met haar lange, rode haar.
‘Ik zie een lichtblauwe lucht, in de kleur van vergeet-mij-nietjes. Ik zie wolken die boven de horizon donkerder zijn dan boven onze hoofden, waar ze bijna transparant zijn. Zeemeeuwen die cirkelend vliegen, met vloeiende bewegingen, als op muziek. Hun gespreide vleugels vangen het zonlicht.’ Hij knikte bemoedigend.

‘Leah, wat zie jij?’ Om niet voor Eve onder te doen beschreef ze het zand, de schelpen en de getijdenpoelen die flonkerden als edelstenen. Kate plukte een madeliefje en zag een lieveheersbeestje in het gras, en Fiona was opeens in staat om om zich heen te kijken naar de wereld die altijd had bestaan, maar waar ze nooit bewust op had gelet. Ze zaten met zijn allen op de klippen tot de zon naar de horizon zakte en de hemel werd gekleurd met rode en gouden strepen die Fiona tot haar eigen verbazing wist te beschrijven in de vloeiende taal van een dichter. Daarna waren ze allemaal heel lang stil. Leah, Kate, Fiona en Eve voelden iets ontwaken in de diepte van hun ziel en waren voor het eerst van hun leven geroerd door het mysterie en de magie van de natuur.

De donderdag daarop zette Lorenzo een rode roos in een vaas en zei dat ze die eerst moesten beschrijven zoals ze een week eerder de natuur op de klippen hadden beschreven en vervolgens bij het schilderen ervan datzelfde waarnemingsvermogen moesten ge- bruiken. De uren vlogen voorbij. Toen ze later in de tearoom bij elkaar zaten, waren ze dizzy van het lachen en voelden ze iets wat ze sinds hun jonge jaren niet meer hadden ervaren: levenslust.

‘Ik wil je schilderen’, fluisterde hij, en hij legde een vinger op zijn lippen. ‘Alleen jou’.

Het duurde niet lang voordat Lorenzo werk begon te maken van Leah. ‘Ik wil je schilderen,’ fluisterde hij na een van hun lessen en hij legde veelbetekenend een vinger op zijn lippen. ‘Alleen jou.’ Ze begreep dat het hun geheim zou zijn en voelde zich verrukkelijk triomfantelijk toen ze de anderen smachtende blikken op hem zag werpen voordat ze met hun onvervulde dromen vertrokken.

Leah was nog nooit vreemdgegaan. Ze had het nooit gewild. Ze had wel over andere mannen gefantaseerd, maar het nooit aangedurfd om de fantasieën waar te maken. Met Lorenzo voelde het helemaal niet als overspel, maar als het verlengde van zijn lessen, van leren het leven te waarderen en van jezelf te houden. Zoals hij zelf had gezegd: waarom zou je geen appel plukken om het genot van de smaak alleen?

Leah was een beetje verlegen toen ze de jurk uittrok die ze speciaal had gekocht.

Ze spraken af op dinsdagmiddag. Weer dreven de noten van Mozart in de lucht die geurde naar sandelhout en verf. Ze was zenuwachtig. Ze was nog nooit van haar leven zo zenuwachtig geweest, maar ze wist haar angst goed te verbergen. Toen ze binnenkwam, legde hij zijn handen om haar gezicht en kuste haar zachtjes op de lippen. Toen bekeek hij haar aandachtig en verzocht haar zich uit te kleden zodat hij haar kon schilderen. Ze was een beetje verlegen toen ze langzaam de jurk uittrok die ze met zo veel zorg had gekozen, de zijden beha losmaakte die ze speciaal voor deze gelegenheid had gekocht, en tot slot het bijbehorende slipje uittrok, de enige lingerieset die ze bezat en die Bruce nooit te zien zou krijgen. Toen nam ze een pose aan op de divan, terwijl hij zwijgend naar haar keek en zijn penseel met lange, lome halen het papier streelde.

Hij zei niets. Hij keek en schilderde alleen maar en terwijl hij dat deed, voelde ze haar huid tintelen van een nieuwe seksualiteit. Toen hij haar uiteindelijk naar zijn bed leidde, was het niets minder dan betoverend. Hij was in de liefde net zo bedreven als in de kunst en genoot intens van elke centimeter van haar onvolmaakte lichaam. ‘Hoe kun je mijn zwangerschapsstrepen mooi vinden?’ vroeg ze ongelovig.

‘Omdat ik een zinnelijk mens ben,’ antwoordde hij terwijl hij ze nogmaals kuste. ‘Ik haat perfectie. Ik wil vrijen met een vrouw, niet met een modepop.’ Toen ze een blik op het schilderij probeerde te werpen, gooide hij er een doek overheen en grinnikte ondeugend naar haar. ‘Geduld. Een kunstenaar laat zijn werk nooit zien voordat het af is.’

Ze zag Eve naar de divan in het atelier kijken alsof ze aanvoelde welke geheimen die bevatte.

Door Leah’s verhouding met Lorenzo veranderde alles. En niet uitsluitend ten goede. Binnen korte tijd merkte ze dat haar drie vriendinnen zich wat achterdochtig leken te gedragen. Het was niet iets waar ze de vinger op kon leggen, meer iets wat tussen de woorden in een gesprek hing, op de momenten dat ze aarzelden, weifelden, of helemaal niets zeiden. Ze bleven alle vier lachen en gingen met plezier naar de lessen, maar het viel haar op dat de anderen haar niet meer in vertrouwen namen. Lorenzo was nooit meer het onderwerp van hun gesprekken. Een keer zag ze Eve naar de divan in het atelier kijken alsof ze aanvoelde welke geheimen die bevatte. Toen ze haar blik opving, bloosde ze, keek snel een andere kant op en begon verbeten te schilderen. Het zat Leah niet lekker dat ze hun er niets over had verteld, want ze vertelden elkaar altijd alles. Ze had hem echter moeten beloven dat ze het niet zou vertellen en ze hield te veel van hun dinsdagmiddagen om die in gevaar te brengen.

Terwijl ze in de tearoom zat, starend naar een punt tussen de vloer en de motregen achter de ramen, dacht ze na over hoezeer ze allemaal waren veranderd sinds Lorenzo in hun leven was gekomen. Ze kleedden zich beter, letten meer op hun uiterlijk. Zelfs Fiona liet nu haar nagels verzorgen, wat ze nog nooit eerder had gedaan. Ze was afgevallen en zag er veel aantrekkelijker uit. Het opvallendst was dat ze glimlachte. De hele tijd. Leah kon niet ontkennen dat zij allen, nu ze geleerd hadden de pracht van de natuur te waarderen, ook de schoonheid van hun eigen kern hadden leren kennen. Waarom waren ze dan niet in staat dat met elkaar te delen?

Ze besloot niet nogmaals naar zijn atelier te bellen. Misschien voelde hij zich niet lekker. Ze zou wachten tot de donderdagse les. Ze was erg teleurgesteld. Hij had nog wel gezegd dat hij alleen nog de laatste hand aan haar schilderij wilde leggen en dat ze het dan mocht zien, en ze brandde van nieuwsgierigheid.

Eindelijk was het donderdag. Leah ging vroeg van huis zodat ze even met Lorenzo alleen zou zijn voordat Fiona, Kate en Eve arriveerden. Groot was haar teleurstelling toen ze zag dat haar vriendinnen er al waren. Ze stonden onder aan de trap en zagen er nerveus uit. Alsof ze iets verborgen hielden. Ze meden haar blik. Ze weten het, dacht ze mismoedig. Ze weten het en nu kunnen ze me niet uitstaan. Zwijgend stommelden ze de trappen op. Boven was het stil. Geen Mozart, geen aroma van sandelhout, alleen de vage geur van oude verf.

De deur stond open alsof ze verwacht werden, maar Lorenzo was er niet en al zijn spullen waren verdwenen. Aan de muur hingen vier schilderijen. Tot haar verbijstering zag Leah dat hij van ieder van hen een naaktschilderij had gemaakt. Het waren prachtige schilderijen. Hij had hen geschilderd zoals hij hen zag. Zoals ze zo graag wilden zijn. De vriendinnen keken elkaar verbluft aan. Wat hadden ze hun geheimen goed bewaard. En toen schoten ze allemaal in de lach.

Meer lezen van Santa Montefiore?
Ontdek haar nieuwste roman: ‘Naar de overkant’, uitgeverij Meulenhoff Boekerij B.V., € 20,99 bij Standaard Boekhandel.

Volgende week
Zomerverhaal 6: ‘De waarzegster’.

Tekst: Santa Montefiore – Coverbeeld: illustratie Mireille Kouwenberg & foto Getty Images

Meer zomerverhalen:

• Zomerverhaal van Santa Montefiore: ‘Het wachten’
• Zomerverhaal van Santa Montefiore: ‘Schelpen op het strand’
• Zomerverhaal van Santa Montefiore: ‘De papegaai die zijn mond voorbij praatte’
• Zomerverhaal van Santa Montefiore: ‘Stille wateren’

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!