Koens column: “Huisdieren lijken met een barometertje emoties perfect aan te voelen”

Koen Strobbe (58) is na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug in ons land.

Wat ons telkens weer opvalt als we gaan wandelen, is hoe gedisciplineerd de meeste mensen hier in België hun hond aan de leiband houden. In Frankrijk was dat even anders, daar kwam je vaak loslopende viervoeters tegen. En geen kleine keffertjes, hè: de gemiddelde plattelands-Fransman houdt van rottweilers of herdershonden.

Het rare was: die honden waren hun vrijheid zo gewend dat ze mensen straal negeerden als ze zonder baasje rondliepen. Het gebeurde wel vaker dat ik tijdens het joggen in het bos een gigantisch silhouet zag naderen en bang afwachtte wat er ging gebeuren. Maar telkens draafde de hond zonder me een blik waardig te gunnen gewoon langs me heen. Soms leek zo’n beest zelfs eerder bang van mij dan andersom.

Een dierenarts had daar zo zijn verklaring voor: de leiband en het baasje geven een hond zelfvertrouwen en verdedigingsdrang, waardoor hij zich dominant gaat opstellen tegenover vreemden. Als hij alleen is en op onbekend terrein, is zo’n dier veel onzekerder en heeft het geen reden om agressief of dominant te zijn.

Ilse en ik zijn dan ook verrast wanneer een modderige hond met kroeshaar plots uit het struikgewas schiet, tegen me op begint te springen en mijn hand likt. Een halve minuut later duikt een wat oudere dame met een leiband op. Buiten adem verontschuldigt ze zich dat haar hond losloopt en dat mijn broek vol modder hangt. Haar Boelie loopt normaal altijd aan de leiband, maar nu heeft hij zich losgetrokken. Sorry, sorry, sorry.

We stellen haar gerust. Er is niets gebeurd en mijn jeans kan gewoon de wasmachine in. Wat is ze blij dat we zo begripvol reageren. Tegenwoordig dreigen de mensen meteen met de politie, en voor je het weet, staat die bij jou aan de deur en geven ze je een boete, of nog erger, dreigen ze ermee om de hond bij je weg te halen als het nog eens gebeurt.

Voor we er erg in hebben, staat het vrouwtje daar midden in het bos te wenen, met Ilses troostende hand op haar schouder. Haar man is, nu al vier jaar geleden, plots overleden, een hartaanval tijdens de laatste werkweek vlak voor zijn pensioen. Kunnen we begrijpen dat je wereld plots instort als zoiets gebeurt? Haar kinderen hebben toen Boelie voor haar gekocht. Eerst wilde ze geen hond, want ze had nooit huisdieren gehad. Maar nu zou ze het beestje niet meer willen missen, want wat zo’n huisdier met je doet, is onvoorstelbaar.

Het is alsof er een barometertje in zit dat perfect aanvoelt wat er in het baasje omgaat. Als haar blik ’s avonds van het tv-scherm naar de foto van haar man glijdt en ze weemoedig denkt aan hoe haar leven had kunnen zijn met hem erbij, voelt ze meteen de natte snuit van haar hond tegen haar hand, of legt Boelie zijn kop op haar been. Opluchten dat zoiets doet, dat kun je je niet voorstellen. En het hoeft niet eens zoiets groots als een hond te zijn.

Een vriendin van haar is ook weduwe. Ze woont in een klein appartementje, waar geen plaats is voor een hond en waar de eigenaar ook geen poezen toelaat. Wel, ze heeft een parkiet in een kooitje. De dagelijkse routine om het beestje voeder en water te geven, houdt haar bezig. En als het eens een dag wat minder gaat, kan ze uren tegen de parkiet zitten praten. Het voelt alsof hij luistert en terugkwettert, terwijl hij ondertussen met zijn bek tegen het spiegeltje in zijn kooi zit te tikken.

Een andere vrouw bij haar in de straat heeft alleen een goudvis, maar heeft daar ook heel veel deugd van. Als je maar leven in huis hebt. Ilse knikt en zegt dat het belangrijk is om voor iemand, of iets, te kunnen zorgen in je leven, dat geeft je moed om verder te doen. De vrouw knikt dankbaar. Dan lijkt ze plots een beetje beschaamd. Ze kijkt op haar horloge en zegt in een soort druk-druk-modus dat het tijd is om naar huis te gaan.

Als ze een meter of vijf van ons verwijderd is, begint ze tegen haar hond te praten en kijft ze dat hij zich niet meer mag losrukken. Ik pak Ilses arm beet en we wandelen verder, blij dat we elkaars Boelie mogen zijn.

Lees meer van Koen Strobbe:

• Koens column: “Kwinten twijfelt nog over zijn studiekeuze en is eigenlijk schoolmoe”
• Koens column: “Volgens de bakkersvrouw heb je vette jaren en magere, en zij hebben hun vette gehad”
• Koens column: “Eigenlijk mag het voor mij nu zo snel mogelijk lente worden”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!