Koens column: “Binnenkort gaan we op vakantie naar Amerika en we hebben nu al kriebels in de buik”

Koen Strobbe (58) is na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug in ons land.

Kwinten heeft altijd al een fascinatie gehad voor de Verenigde Staten, en voor het blitse New York in het bijzonder. Hij was nog maar een jaar of acht toen hij er al foto’s van uit allerlei magazines knipte, en voor zijn veertiende verjaardag kochten we een gigantische wandposter met de skyline, die een hele muur van zijn kamer bekleedde. Hij wist dat papa ‘voor zijn werk’ wel al in New York was geweest, en als hij mij dan voor de zoveelste keer liet vertellen over het Empire State Building, het verrassend kleine Vrijheidsbeeld en de wiegende gele taxi’s, zag je hem zo wegdromen.

Dit jaar wordt onze zoon achttien en beseffen we dat het volgend jaar, als hij op kot gaat om te studeren, nooit meer zoals vroeger zal zijn. Van vrienden die dit stadium al hebben meegemaakt, krijgen we steeds weer te horen dat ze in de zomer voor de ‘grote stap’ met hun kroost een mooie, lange reis hebben gemaakt, in de wetenschap dat het misschien de laatste echte familievakantie is. Daarna is de kans immers groot dat zoon of dochter liever met het lief of met vrienden op reis gaat.

Aangezien we door ons drukke leven in Frankrijk sowieso nooit tijd hadden voor vakantie, hebben we theoretisch heel veel geld uitgespaard, waardoor we nu klaar zijn voor een ‘grote trip’. Met kerst hebben we Kwinten dus een enveloppe gegeven, met daarin de boodschap dat we als cadeau voor zijn verjaardag samen die reis gaan maken, en dat hij zélf de bestemming en het traject mag bepalen.

Tijdens de kerstvakantie zat hij uren op zijn pc te surfen. In een glimp zagen we Zuid-Afrika, Australië, Scandinavië en Azië passeren, maar veel vaker nog doken er op z’n scherm toch foto’s van de Verenigde Staten op. Op het einde van de vakantie was zijn reisplan klaar: we vertrekken naar New York, vandaar naar Washington, dan met een tussenvlucht naar San Francisco om van daaruit met een huurauto een boel nationale parken te gaan verkennen en te eindigen in Los Angeles.

Zijn ogen glunderden van de voorpret. Ondertussen is de reis geboekt en hoewel het nog een halfjaar duurt voor we vertrekken, voelen we alle drie al de kriebels in onze buik. Ilse en ik zijn volop bezig met de praktische dingen: er moeten grotere reiskoffers gekocht worden, we mogen onze reispassen en visa niet vergeten en de nodige verzekeringen moeten worden geregeld. Kwinten laat dat allemaal aan zich voorbijgaan, die is enkel bezig met dromen. Natuurlijk is hij ook bijzonder trots op het feit dat hij de reis volledig zelf uitgestippeld heeft, al laat hij dat niet echt merken.

Nu de vakantie gepland is, horen we plots ook van tal van vrienden en kennissen dat ze net hetzelfde gedaan hebben met hun kids, op het tussenmoment van ‘nog net kind zijn’ en volwassenheid. Iedereen heeft het over het unieke van ‘hun’ reis. Het wonderbaarlijke gevoel van verbondenheid. Het feit dat je ver weg in een vreemd land zit, dat de kroost door de hoge roamingkosten voor een keer niet de hele dag op de smartphone zit, maar ook dat mama of papa niet door het werk gestoord kunnen worden: het helpt allemaal om opnieuw écht een familie te kunnen zijn.

Op dit ogenblik hou ik me nog niet echt bezig met die diepere gedachten. Maar ze herinneren me wel aan de momenten dat ik peuter Kwinten op de arm had en B&B-gasten me op het hart drukten om dat gigantisch te koesteren. “Want ze worden toch zo snel groot, Koen.” Ilse heeft een vriendin aan de lijn. Die begint er ook weer over dat we intens van die drie weken samen moeten genieten, omdat de kans groot is dat we nadien nooit meer zo extreem close gaan zijn met ons drietjes.

Nog voor we vertrokken zijn, lijkt de reis dus meer en meer een soort overgangsritueel te worden. Voor Kwinten naar volwassenheid, voor Ilse en mij naar het lege nest. Maar ik wil onze grote trip eigenlijk helemaal niet de hele tijd met die ogen gaan bekijken. Ik heb er geen zin in dat weemoed ons als een schaduw door de canyons gaat volgen. Ik wil met Ilse en Kwinten gewoon intens profiteren van dé vakantie van ons leven. Mag het even?

Lees meer van Koen Strobbe:

• Koens column: “Huisdieren lijken met een barometertje emoties perfect aan te voelen”
• Koens column: “Kwinten twijfelt nog over zijn studiekeuze en is eigenlijk schoolmoe”
• Koens column: “Volgens de bakkersvrouw heb je vette jaren en magere, en zij hebben hun vette gehad”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!