Koen Wauters: “Mijn eerste keer op een podium? Ik deed het in mijn broek, ik heb alleen de planken onder mijn voeten gezien!”

Deze avond ziet Koen Wauters (53) zijn pupillen weer schitteren in The Voice. Als ervaren podiumbeest, die eigenlijk al sinds zijn achtste (als koorknaap!) bezig is met muziek, is hij de geknipte coach om al dat jonge talent te begeleiden bij hun eerste muzikale stappen. Het ideale moment voor een nostalgisch gesprek over hoe het voor hem allemaal begon.

De eerste keer op een podium

Koen Wauters: “Ik was zeven of acht jaar toen ik in het kinderkoor zat. Bij een jaarlijks concert in de kerk stond ik voor de eerste keer voor een publiek, en ik herinner me nog hoe spannend dat was. Maar ik had graag de ogen op mij gericht en ik kon goed zingen.

Op mijn veertiende begon ik in groepjes te spelen. Bob Savenberg, die later Clouseau mee heeft opgericht, vroeg mij om in zijn groepje te zingen. Ze hadden een zanger nodig om deel te nemen aan een free podium. Had Bob niet aan mij gedacht, dan was er van Clouseau wellicht nooit sprake geweest; het leven is vaak een soort domino-effect van toevalligheden.

Bij het free podium eindigden we bij de eerste drie, en we mochten ’s avonds op een fuif spelen. Toen heb ik voor de eerste keer echt bewust opgetreden. Ik deed het in mijn broek, ik heb alleen de planken onder mijn voeten gezien. Ik was zo onder de indruk, het enige wat ik kon doen, was naar beneden kijken en zingen. Toen is Eric Baranyanka naar mij gekomen en zei: ‘Ey ket, gij kunt goed zingen maar de mensen staan daar en ge kijkt niet naar omhoog. Ge moet lef hebben.’ Ik ben dat nooit vergeten dat hij dat zei.”

  “Ons concert duurde 90 minuten en in die tijd waren er 98 dames afgevoerd naar het ziekenhuis. Waarvan 3 quasi comateus. Het was gewoon crazy, belachelijk”

De eerste keer fanatieke fans

Koen Wauters: “Op een bepaald moment speelden we in Nederland. Ons concert duurde 90 minuten en in die tijd waren er 98 dames afgevoerd naar het ziekenhuis. Er was geen frontstage, dus het Rode Kruis moest over het podium klimmen om die meisjes uit het publiek te halen. Van die 98 waren er dan drie die in quasi comateuze toestand naar het ziekenhuis gevoerd werden. Het was gewoon overdreven, ze gilden luider dan de geluidsinstallatie. Vandaar dat Paul Jambers Clouseaumania als term uitvond. Alles wat ik me kan herinneren uit die periode was knettergek.”

De eerste keer twijfels

Koen Wauters: “Tijdens die Clouseaumania-periode heb ik wel momenten gehad dat ik wilde stoppen. Alle jonge meisjes waren fan van ons, en in het bijzonder van mij. Ze gilden, vielen flauw. Echt gewoon crazy, belachelijk. Maar als je aan de ene kant veel adoratie krijgt, dan word je aan de andere kant ook geconfronteerd met mensen die vinden dat het op geen kloten trekt, en dat waren veelal jongens. Als ik aan mijn auto kwam, is het meerdere keren gebeurd dat er een antenne of spiegel was afgebroken. Terwijl het enige wat ik wilde, zingen en plezier maken was. Ik voelde me in die periode wel geïsoleerd, alsof ik in een kleine bubbel zat. Ik kon nergens meer normaal komen.

“Na een live concert in 1996 viel alles op zijn plek voor mij. Het applaus dat we kregen, was een applaus van erkenning, van appreciatie. Het was lang en warm, zonder overdreven gegil of flauwvallende mensen”

Het is zeker een aantal keren gebeurd dat ik in de kleedkamer kwam en zei: ‘Mannen, sorry, maar hier heb ik niet voor getekend, ik vind wel iets anders.’ De situatie was too much en ongezien.

Pas in 1996 voelden we dat alles op zijn plek viel. En dat was eigenlijk bij het applaus dat we kregen na een live concert voor radio 2 op het circuit van Zolder. We kwamen in de backstage en niemand moest iets zeggen. We keken naar elkaar van: jij hebt dat gevoeld? Ik heb dat ook gevoeld. Voor het eerst voelden we dat de hype achter ons lag. Dat applaus was een applaus van erkenning, van appreciatie. Het was lang en warm, zonder overdreven gegil of flauwvallende mensen.”

De eerste keer Songfestival

Koen Wauters: “In 1991 zijn we met Clouseau zeventiende of zestiende geëindigd op het Songfestival, dat was dus niet goed. Het eerste land dat ons punten gaf: nul, het tweede land dat ons punten gaf: nul. Op den duur zeiden we: ‘Elk land dat ons géén punten geeft, daar gaan we nooit meer op vakantie!’ Het was eigenlijk wel grappig, we hebben ons daar goed geamuseerd.”

De eerste keer presenteren

Koen Wauters: “Tijdens mijn eerste tv-programma was ik zó zenuwachtig. Je zag constant mijn tong uit mijn mond komen omdat die was uitgedroogd van de zenuwen. Na twee keer presenteren viel ineens mijn frank: dat is de max. Het is eigenlijk een spelletje, ik moet daarvoor niet stressen. Ik moet gewoon dat spel spelen. Vanaf dan was dat een speeltuin.”

De eerste keer Sportpaleis

Koen Wauters: “De eerste keer dat we in Het Sportpaleis stonden, was op The Night of the Proms. Achteraf kwam de organisator bij ons in de kleedkamer en zei: ‘Jongens, vandaag is het record verbroken, de dB-meter ging naar 112.’ Na een paar avonden wilden we meer, en toen kregen we de kans om met het orkest Il Novecento op te treden. Dat hebben we dan het eerste jaar dat we in het Sportpaleis stonden ook zo gedaan, met orkest. Het was een adembenemende ervaring. Uiteindelijk heeft Clouseau ongeveer 124 keer Het Sportpaleis gevuld. Die tijden zijn echt memorabel, morgen doe ik het zo opnieuw als het van mij afhangt.”

De eerste keer liefdesverdriet

Koen Wauters: “Ik heb ooit een lief gehad waarmee ik drie jaar samen was, en die heeft mij bedrogen met mijn beste maat. Dat kwam wel binnen.”

“Papa worden was een mijlpaal in mijn leven. Je beseft plots – en dat was in mijn geval heel goed en welkom – dat het leven niet meer om jezelf draait”

De eerste keer papa

Koen Wauters: “Papa worden is letterlijk een mijlpaal in je leven. Je beseft ook – en dat was in mijn geval wel heel goed en welkom – dat het leven in eerste instantie niet meer om jezelf draait. Dan is ineens dat klein prulleke daar en weet je: oké, dat is nu mijn leven en hier ga ik rekening mee houden. Ik ga dingen beslissen in functie van dat kind en niet meer in functie van mezelf.”

Ik had graag vier kinderen gewild, ben zelf de jongste van zes. Zover ben ik niet geraakt, en dat gaat ook niet meer gebeuren. Maar ja, ik ben echt een ‘papa papa’. Ik ben veel van huis geweest maar ik heb nooit van zijn leven een ochtend met mijn kinderen gemist.

The Voice van Vlaanderen, elke vrijdag om 20.40 u op VTM

Interview: Alexanne Vervoort & Ellen Devisscher, studenten Taal- en Letterkunde aan de Universiteit Antwerpen.

Nog meer mooie interviews:

• Mannen over hun emoties: Johan Verminnen
• Uniek gesprek met Willy Sommers: “Ik heb nog nooit een optreden geannuleerd, maar toen een hartaanval dreigde, moést ik wel” (deel 1/5)
• Openhartig gesprek met Françoise Desguin, mama van onze premier

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!