De 16-jarige dochter van Julie werd ongepland zwanger en onderging een abortus.

Julie (44): “Het was op een woensdag, mijn thuiswerkdag. Net toen ik mijn laptop wilde dichtklappen om aan het avondeten te beginnen, stond mijn zestienjarige dochter Kato in de deuropening van mijn bureau. ‘Mama, heb je even? Ik moet iets zeggen.’

Het klonk ernstig, en dat was het ook. Ze was zwanger. Van haar vriendje, met wie ze op dat moment een halfjaar samen was. Hij bleef af en toe bij ons slapen, zij soms bij hem thuis. En ja, ze nam de pil, daar hadden we samen voor gezorgd. Maar ze was daar niet altijd even stipt in geweest, gaf ze schoorvoetend toe. Ze had al een zwangerschapstest gedaan. Positief.

Achteraf vertelde Kato me dat er een last van haar schouders was gevallen nadat ze het aan me verteld had. Ook omdat ik niet boos was geworden of in paniek was geslagen, maar rustig naar haar had geluisterd. De waarheid was dat ik perplex stond. Compleet sprakeloos. De hemel viel op mijn hoofd: dit had ik van geen kanten zien aankomen. Pas later op de avond, toen we er ook met mijn man over hadden gepraat, begon het tot me door te dringen.

Voor de zekerheid ben ik de volgende dag met Kato naar de huisarts gegaan. Ze bleek inderdaad zo’n acht weken zwanger. Voor mijn dochter was het vanaf het begin duidelijk: ‘dit’ moest weg. Ze wilde een abortus, zo snel mogelijk. Haar vriend en zijn ouders vonden dat ook de beste oplossing. Kato deed het goed op school, had een resem vriendinnen, leefde voor de Chiro en had net haar eerste festivalzomer achter de rug.

Ze wilde later naar de universiteit, dacht aan Rechten of Criminologie. Tienermoeder worden, paste niet in haar leven en haar toekomstplannen. Ik begreep dat en stond er ook helemaal achter. Natuurlijk flitste af en toe het andere scenario door mijn hoofd: stel dat ze het kind toch zou willen houden… Het zou haar leven én dat van ons op zijn kop zetten.

Uiteraard zouden mijn man en ik haar gesteund hebben, zowel financieel als praktisch. Maar eerlijk is eerlijk: ik zat er niet op te wachten om opnieuw in de kleine kinderen te zitten en mee voor een baby te zorgen. Als het aan Kato lag, waren we rechtstreeks van de huisarts naar het abortuscentrum gereden. Maar we wilden dat ze eerst een week goed nadacht en alle voors en tegens tegen elkaar afwoog.

Zelf moest ik ook wel het een en ander op een rij zetten. Had ik dit kunnen voorkomen? We hadden onze kinderen toch goed voorgelicht en altijd open en eerlijk met hen over seks en anticonceptie gepraat?! Ik voelde ook schaamte. Tienermeisjes die ongepland zwanger raken, dat was in mijn ogen iets van de vorige eeuw, niet van nu.

Mijn man reageerde veel laconieker. Het was domme pech, vond hij. Hij was vooral blij dat Kato ons meteen in vertrouwen had genomen. Kato bleef bij haar besluit, dus gingen we een week later naar het abortuscentrum. Daar kreeg ze te horen kregen dat ze nóg een week verplichte ‘wachttijd’ had. Maar ze heeft nooit één seconde getwijfeld. Als ze in die weken al prikkelbaar en gespannen was, was het omdat het zo lang duurde. Ze wilde het achter de rug hebben.

Op de dag van de ingreep ben ik met haar meegegaan. Kato moest weten dat ze er niet alleen voor stond, dat wij er voor haar waren. Hoe gek het ook klinkt, we hebben het de dagen erna heel gezellig gehad. Ik had een paar dagen verlof genomen om bij mijn dochter te zijn. We hebben samen in de zetel gelegen, series gekeken en gepraat over van alles en nog wat.

Intussen zijn we zo’n zes maanden verder. Kato zit in haar voorlaatste jaar middelbaar en amuseert zich met haar hobby’s en haar vriendinnen. Met haar vriend heeft ze het een paar maanden geleden uitgemaakt. Ik heb de indruk dat Kato het goed heeft verwerkt. Ze blijft achter haar keuze staan en zegt: ‘Ik ben stom geweest, en ik heb de gevolgen daarvan gedragen.’ Sowieso vind ik dat ze in korte tijd veel volwassener is geworden.

Soms bekruipt me wel de gedachte aan later, als ze een kinderwens krijgt en die wil vervullen. Hopelijk lukt dat probleemloos. De herinneringen aan deze episode zullen bij een volgende zwangerschap sowieso wel komen bovendrijven en emotioneel wat losmaken. Maar de kans dat ze ooit spijt krijgt, lijkt me eerder klein. Daar is mijn dochter te nuchter en te rationeel voor, én daarvoor was haar keuze voor abortus nu te duidelijk.

Laatst gingen Kato en ik samen naar de supermarkt. Voor ons, in de rij aan de kassa, stond een jonge vrouw met een baby. Mijn dochter en ik keken elkaar aan, en ik wist dat we hetzelfde dachten: als zij toen een andere keuze gemaakt had, zou ze rond deze tijd een baby krijgen en lagen er nu luiers en natte doekjes in onze winkelkar. Ik kon me er niks bij voorstellen. Net zomin als ik me Kato als mama kan voorstellen, of mezelf als oma. Het is goed zo.”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!