Hoewel haar zoon en zijn voormalige vrouw al meer dan een jaar uit elkaar zijn. Mist Miranda haar ex-schoondochter nog elke dag.

Miranda (58): “Ik noem Hanne nog altijd mijn schoondochter, ook al is ze dat officieel niet meer. In de woonkamer hangt nog altijd de huwelijksfoto van haar en mijn zoon Ben. Het was een van de gelukkigste dagen van mijn leven: mijn zoon trouwde met zijn jeugdliefde Hanne, die al sinds haar tienerjaren bij ons over de vloer kwam en zelfs halvelings bij ons was opgegroeid. Ik was erg op haar gesteld; ze was als een dochter voor me.

Over die trouwfoto is de laatste tijd al veel gebakkeleid. Ik kan ’m onmogelijk van de muur halen, ook al dringt Ben daarop aan. Hij vindt het ongepast dat de foto daar nog hangt terwijl hij intussen gescheiden is van Hanne en een nieuwe vriendin heeft. Begrijp ik dan niet dat het voor Stefanie, zijn nieuwe liefde, niet leuk is om bij elk bezoek met dat huwelijksportret van hem en Hanne geconfronteerd te worden? Snap ik dan niet dat ze zich daardoor niet echt welkom voelt? Maar ik wil en kan me er niet toe brengen om de foto weg te doen.

Met mijn verstand weet ik best dat ik mijn zoons keuze moet respecteren, maar mijn gevoel wil niet mee. Daarvoor heeft Hanne nog een te grote plaats in mijn hart. Vorige lente zijn Ben en zijn collega Stefanie verliefd geworden op elkaar. Het kon niet snel genoeg gaan. We waren amper van de schok bekomen of hij was al bij haar ingetrokken.

Hannes hart lag aan gruzelementen; ze was radeloos en kon niet stoppen met huilen. De kinderen, toen vier en vijf jaar, waren van slag. Waarom ging papa bij een andere vrouw wonen? Waarom maakte hij mama zo verdrietig? En hield hij dan niet meer van hen? Ben is altijd een heel betrokken papa geweest, dus ik was ervan overtuigd dat hij zijn kinderen niet lang zou willen missen en voor co-ouderschap zou gaan. Maar dat bleek niet haalbaar.

Officieel omwille van de afstand: zijn nieuwe woonplaats ligt op meer dan een halfuur rijden van het dorp waar zijn kinderen wonen en naar school gaan, en waar wij ook wonen. Maar dé reden is volgens mij dat Stefanie, die zelf geen kinderen heeft, het niet ziet zitten om één week op de twee de kinderen over de vloer te krijgen en mee voor hen te zorgen.

Mijn kleinkinderen gaan om de twee weken een weekend bij hun papa logeren, en af en toe een avond in de week. Zelfs samen met de kinderen op vakantie gaan lijkt een opgave. Vorige zomer zijn Stefanie en Ben twee volle weken onder hun tweetjes weggeweest en amper een lang weekend met de kinderen. Voor mij zegt dat genoeg…

Samen huilen

In het begin sliep ik niet, zo triest was ik, en zo woest op mijn zoon. Om wat hij zijn vrouw en kinderen aandeed, om wat hij mij en zijn vader aandeed. Ik voelde me in Bens plaats schuldig tegenover Hanne. Zij en ik vonden elkaar in ons verdriet. Hanne belde me soms op als de kinderen in bed lagen, ik ging dan naar haar toe om haar te troosten en een potje mee te huilen.

Ik ving de kinderen regelmatig op na school. Als Hanne hen dan kwam ophalen, bleef ze nog even zitten om op verhaal te komen. En op woensdagavond aten zij en de kinderen mee, zoals ook altijd de gewoonte was geweest toen zij en mijn zoon nog samen waren. Tot Ben nogal kordaat kwam zeggen dat het tijd werd om daarmee te kappen.

Hij vond het niet gepast dat ik nog zo’n intensief contact had met Hanne. Het voelde als een persoonlijke afwijzing en een gebrek aan loyauteit tegenover hem. Hanne was niet langer mijn schoondochter, alleen nog de moeder van mijn kleinkinderen, prentte hij me in. Voortaan moest ze de kinderen maar afhalen aan de voordeur, zonder nog binnen te komen voor een praatje.

Ik heb nog geargumenteerd dat het mijn huis was en dat ik zelf besliste met wie ik praatte, maar hij hield voet bij stuk. Ik ben dan maar gezwicht, voor de lieve vrede en om mijn zoon én kleinkinderen niet kwijt te raken. Maar tot vandaag doet het pijn. Als Hanne tegenwoordig aanbelt, zeggen we alleen goeiedag en wisselen we kort wat dingen uit over de kinderen. Dat is het. Als we elkaar tegenkomen in het dorp, zwaaien we even naar elkaar.

Soms kijkt ze me verdrietig aan, om wat niet heeft mogen zijn. Ik vind het zo erg: vijftien jaar lang was ze mijn schoondochter, en als het aan mij lag, was ze dat altijd gebleven. Dat Ben haar heeft ingeruild voor een andere vrouw, iemand met wie ik bovendien geen enkele klik heb, brengt me nog steeds van slag.

Mijn man zegt dat het tijd wordt om me erbij neer te leggen. Hij vindt het ook jammer dat het zo gelopen is, maar hij reageert laconieker: ‘Het is Bens leven, en als hij gelukkig is, moeten wij dat ook zijn.’ Maar ik blijf het moeilijk vinden om het achter me te laten en te wennen aan deze nieuwe realiteit. Hoe stop je ermee om iemand te missen die jarenlang deel heeft uitgemaakt van je gezin en die je zo graag hebt gezien?”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!