Toen Mieke een moeilijke periode doormaakte, vond ze afleiding op een datingsite. De aandacht deed haar goed, maar helaas draaide het helemaal anders uit en werd ze twee keer het slachtoffer van vriendschapsfraude.

Opgelicht door je internetliefde

Mieke (57): “Ik kan maar niet geloven dat ik mij zo heb laten misleiden. Dat ik ooit geld zou storten aan een man die ik nog nooit in het echt had ontmoet, staat compleet haaks op wie ik ben. Ik was toch iemand die altijd héél voorzichtig was met geld? Iemand die altijd elke cent twee keer omdraaide voor ze hem uitgaf? Dat iemand mij zo ver gekregen heeft, maakt mij boos, opstandig en heel verdrietig tegelijk. Hoe dúrf je een kwetsbare vrouw zo te misleiden!”

Stil en eenzaam

“Mijn man en ik gingen vorig jaar uit elkaar, na een huwelijk van bijna veertig jaar. Ik heb hem graag gezien, maar de laatste jaren leefden we steeds meer als broer en zus, van intimiteit was al lang geen sprake meer. Begin vorig jaar maakte ik de klik en zei ik hem: ‘Zo wil ik niet verder, het hoeft voor mij niet meer.’

Joris slingerde een hoop verwijten naar mijn hoofd, zoals hij wel vaker deed: ‘Jij zeker? Jij hebt nog nooit iets alleen gedaan, je gaat dat helemaal niet kunnen.’ Zijn woorden kwetsten mij ontzettend, maar ik voelde meer dan ooit dat ik wilde bewijzen dat ik wél op mijn eigen benen kon staan. Dat ik méér waard was dan hij dacht.

We zaten midden in onze proefscheiding toen het noodlot toesloeg. Joris kreeg een ongeluk, belandde in een coma en overleed een paar dagen later. Ik was totaal verbouwereerd. Hoe kon ik nu plots de begrafenis moeten regelen van de man met wie ik na veertig jaar huwelijk in een proefscheiding zat? Ik was gescheiden en weduwe tegelijk, dat voelde zó overweldigend… maar ik kon er nauwelijks met iemand over praten, want door de coronapandemie zag ik nog amper andere mensen buiten mijn werk. Ik voelde mij ontzettend eenzaam. Ik probeerde mijn draai te vinden in mijn nieuw appartement, maar het was altijd zo stil in huis en ik sliep verschrikkelijk slecht.

De nachten duurden eindeloos, dus soms stond ik midden in de nacht op en begon ik op mijn telefoon door Facebook te scrollen. Ik zag een hartje staan, klikte door en kwam zo op een datingsite terecht. In een opwelling maakte ik een profiel aan. Bij de eerste die mijn foto likete, begon mijn hart sneller te slaan. Ik zat niet goed in mijn vel en het deed me wat dat er iemand mij opmerkte.

Ik hoor mijn ex-man nog zeggen: ‘Wie gaat jou nu nog zien staan?!’ Ik was die woorden gaan geloven. Als er iemand met mij begon te chatten, dacht ik meteen: aha, dan toch! Er zijn wél mensen die met mij willen babbelen! Dat voelde zo goed, het was de bevestiging die ik nodig had.”

Duizenden euro’s portkosten

“De eerste man met wie ik chatte, bleek een Amerikaanse viersterrengeneraal die was uitgezonden naar Afghanistan. Hij heette Frederik, kwam oorspronkelijk uit België en ik was behoorlijk onder de indruk van zijn profiel. Hij kwam heel sympathiek over en stelde allerlei vragen: wat ik aan het doen was, wat voor weer het was, hoe het op mijn werk ging… Ik vond het fijn dat hij zoveel interesse toonde in wat ik deed en hoe het met mij ging.

De gesprekjes liepen erg vlot en al gauw stuurden we elke dag berichtjes, soms ’s middags voor ik moest vertrekken naar mijn werk, soms ook ’s avonds laat wanneer ik weer in dat lege appartement thuiskwam na een shift. Het voelde allemaal heel spontaan, ik genoot ervan. Hij toverde zo vaak een glimlach op mijn gezicht. Steeds meer begon ik naar zijn berichtjes uit te kijken… misschien werd ik wel wat verliefd.

Op een dag vroeg hij me of ik voor hem een pakketje wilde ontvangen. Hij zou het komen ophalen als hij weer in België was. Ik vroeg nog of ik er toch zeker geen problemen mee zou krijgen, maar daar moest hij eens goed mee lachen. ‘Het gaat gewoon om een pakje ophalen’, schreef hij nog. Dus zette ik mijn twijfels aan de kant en stemde ik in. Ik gaf mijn thuisadres en e-mail en een paar dagen later kreeg ik plots een bericht met de vraag of ik 8000 euro kon betalen!

Ik stond perplex en schreef hem verwijtend: ‘Hoe kan dat nu, dit was toch niet zo afgesproken?’ Hij zei dat er in dat pakje wel 800.000 dollar zat en dat hij mij die centen meteen zou terugbetalen als we elkaar zagen. Alles zou via het Rode Kruis verlopen. Ik ging er niet op in: ‘Jij hebt zo veel geld en ík moet 8000 euro portkosten betalen? No way, dat doe ik niet!’ Ik hád zoveel geld helemaal niet en bovendien zou ik die zeker niet aan een man geven die ik nog nooit in levenden lijve ontmoet had! Toch twijfelde ik niet aan zijn profiel. Ik ging er echt vanuit dat hij een oprechte man was. Zo’n positie in het leger haal je toch niet door te liegen en bedriegen? Enfin, dat dacht ik toch.”

Geen spoor meer van Frederik

“Maar toen ik die centen weigerde te betalen, stopte al het contact, van de ene dag op de andere was alles weg. Zijn profiel, al onze berichten… Weg. Ik begreep er niks van. Ik heb mijn gsm wel honderdduizend keer gecheckt, en keek de hele tijd of er een nieuw bericht van hem binnenkwam. Ik hoopte dat hij nog met een uitleg zou komen, maar er was geen spoor meer van Frederik te bekennen.

Ik voelde mij heel dom, ik had die man wel mijn adres gegeven, hé? Hoe kon hij mij nu zo gebruiken? Ik was boos, maar tegelijk had ik zó genoten van dat contact. De eenzaamheid achteraf was nog groter dan voorheen. Die chatgesprekjes waren het enige waar ik naar uitkeek op een dag en toen dat wegviel, leek er niks meer over te schieten.

De avonden die daarop volgden, ging ik kapot van verdriet. Na de scheiding en het overlijden van mijn ex-man, waren mijn kinderen boos op mij en door corona hadden we sowieso al weinig contact. Ik heb zeven kleinkinderen, maar hen zag ik ook amper. Ik heb me echt afgevraagd wat ik hier nog deed. Ik heb zelfs scenario’s bedacht hoe ik er een eind aan kon maken. Dan bedacht hoe ik misschien ramen kon poetsen en per ongeluk van het balkon zou vallen…

Ik zat héél diep, ik voelde mij zó alleen met mijn verdriet. Er waren de paperassen om alles wat bij het overlijden van mijn ex-man kwam kijken, en het intense verdriet om wat er met Frederik gebeurd was. En dat durfde ik aan niemand te vertellen. Zo’n avontuur op het internet was niks voor mij, ik denk zelfs dat mijn kinderen mij niet geloofd zouden hebben.”

Opnieuw in de val

“Maar een dikke maand later, in oktober vorig jaar, zocht ik op diezelfde datingsite opnieuw naar wat afleiding en geraakte ik in contact met John. Ik viel als een blok voor de foto’s op zijn profiel: hij leek groot en gespierd, minstens 1.80 meter, had kort bruin haar en een gebruinde huid. Hij zag er stoer uit en lief tegelijk, ik vond hem heel charmant.

John was 55, kwam uit Engeland en werkte als orthopedist voor de VN in Somalië. Hij vertrok op missie toen hij zijn vrouw aan borstkanker verloor. Althans, dat zei hij toch, want ik besef nu dat ik dat allemaal niet zeker weet. Hij had ook nog een zoon van zeventien, Lloyd, maar die zat in een militaire kostschool en woonde dus niet meer thuis. Het klonk allemaal heel aannemelijk en ik vond het knap wat hij deed, sterker nog: ik had er respect voor.

Dat John misschien helemaal geen dokter is, dat kan ik niet vatten. Er ging in ieder geval geen énkele alarmbel af bij zijn profiel. Ik had toen ook nog nooit over vriendschapsfraude gehoord. Het contact met John verliep heel vlot. Ik ben een sociaal dier en had er zo veel deugd van om af en toe eens te kunnen babbelen. We stuurden berichten en foto’s en het voelde allemaal zo vertrouwd dat we na een tijdje nieuwsgierig werden naar elkaar. Toen hij zei dat hij mij met de kerstdagen wilde bezoeken, wist ik niet wat ik las! Zou dit echt gebeuren? Zou ik John écht gaan ontmoeten?

Ik was intussen tot over mijn oren verliefd, het voelde zelfs een beetje alsof wij een relatie hadden met elkaar. Jammer genoeg bleef het altijd bij berichtjes op de gsm of via de computer. Ik vroeg weleens of we konden videobellen, maar dan begon hij over procedures. Dat dat niet kon, maakte mijn verlangen om hem te ontmoeten alleen maar groter.

Jammer genoeg bleek het allemaal te mooi om waar te zijn. John legde me de VN-procedure uit en hoe ik voor hem een soort van ‘vakantie-certificaat’ moest aanvragen. Alleen dan zou hij toestemming krijgen om zijn missie te verlaten. Hij stuurde de link van de website en ik dacht: goh, als het gewoon een papier aanvragen is, waarom ook niet? Maar een paar mails later met iemand van zijn personeelsdienst werd ik gevraagd om 1850 euro te storten.

Ik wilde dat niet zomaar doen en John en ik hebben er een maand lang berichtjes over gestuurd. Hij zei: ‘Ik ben dokter, ik verdien toch genoeg geld, ik betaal het je meteen terug’, maar ik snapte niet waarom hij dat dan niet zelf betaalde. Er volgde nog een verhaal over Al Qaida en veiligheidsmaatregelen… Wist ik veel of dat waar was. Toch was ik geneigd om hem te geloven. Helemaal zeker van mijn zaak was ik niet, maar de hoop om hem te ontmoeten was blijkbaar groter dan mijn twijfels. Vol enthousiasme stuurde ik hem op een avond een bericht: ‘Ja, ik heb die 1850 euro betaald! Zorg maar dat je genoeg warme kleren meebrengt.’ Ik kon mijn geluk niet op.”

Diep gekwetst

“Ik had niet zien aankomen dat hij nog méér geld zou beginnen te vragen. Een paar weken later ontving ik het verzoek om nog eens 8000 euro te betalen, deze keer voor zijn vliegtuigticket. Zóveel? Dat kón toch niet?! Ik vond het allemaal bizar, maar ik mocht de som in schijven betalen en liet mij overhalen door John. Als hij schreef: ‘Maar Mieke, binnenkort zien we elkaar!’, dan verloor ik precies mijn verstand.

John zorgde nog speciaal voor een rekeningnummer in België in plaats van in Amerika en daarop stortte ik nog eens 2200 euro, maar het moet toch zijn dat ik voelde dat er iets niet pluis was, want ik verwittigde wel meteen mijn bank. Zij bevestigden mijn vermoeden: het rekeningnummer was verdacht. Ik was toen zó kwaad! Hoe kon dat nu? We hadden toch een fijn contact, was hij dan gewoon uit op mijn geld? Ik was boos, maar ook heel erg in de war, want hoe had ik nu zó in zijn val kunnen lopen?

Ik had verwacht, of misschien gehoopt, dat John een uitleg zou hebben, of zijn excuses zou aanbieden, maar het tegendeel gebeurde: toen ik John ermee confronteerde, ging hij net hard tekeer. ‘Jij bent gewoon te onzeker’, klonk het. ‘En hoe achterdochtig kun je zijn, ik wil je toch gewoon ontmoeten?’ Dat kwam heel hard binnen, want ja, ik bén onzeker, en ja, ik wás achterdochtig… Maar ik kende hem niet!”

Nog steeds contact

“John en ik hebben nog steeds contact. Soms denk ik: hier stopt het! Maar dan lopen de berichtjes toch verder. Ik weet dat hij niet helemaal zuiver op de graat is en wil dat ik geld stort, maar voorlopig blijf ik toch met hem aan de praat. Ik ga ervan uit dat hij, zolang hij met mij in contact is en geld hoopt los te krijgen, geen andere slachtoffers maakt.

Onlangs vertelde hij dat zijn zoon kanker heeft en dat hij vanuit Somalië die ziekenhuisfacturen niet kan betalen. Hij blijft smeken om geld te storten, al was het maar 100 euro… maar ik doe het niet. En toch. Soms stel ik mezelf de vraag: stel nu dat het waar is, dat zijn zoon echt ziek is en dat hij echt niet aan zijn centen kan? Waarom zou ik hem dan niet willen helpen? Bij die gedachte voel ik mij plots zo schuldig!

Mijn verstand zegt nee, hij is gewoon een van de vele oplichters, maar mijn hart is nog steeds all over the place. Ik zou zo graag willen dat die man écht is. Financieel ben ik niet veel kwijt, maar emotioneel voel ik mij diep gekwetst. Ik voel me misleid, mijn vertrouwen in de mensheid is gebroken. Ik ben al twintig jaar vakbondsafgevaardigde, ik dacht dat ik mensenkennis had. Ik voel mij zo belogen en bedrogen door die mannen.

Ik zou heel graag een lieve man ontmoeten om mijn leven mee te delen, maar ik durf mij niet meer openstellen. Stel dat het weer zo’n man met slechte intenties is? Het ergste van al is: ik heb zo genoten van onze babbeltjes. Ik vind het ontzettend jammer dat ik die óók kwijt ben. Ik voel mij boos, dom en verdrietig tegelijk. En ik kan mijn gevoelens met niemand delen, want ik kan en wil dat aan niemand vertellen. Hoe kon dit mij nu overkomen, op mijn 57ste? Dat ik zó dom ben geweest, ga ik zelfs mijn kinderen nooit vertellen. Het is mijn groot geheim.”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!