Mijn verhaal

"Ik schreef me in voor hormoonyoga, om mijn eierstokken en schildklier te stimuleren. En dat bleek mijn redding te zijn!"

"Ik heb altijd het gevoel gehad dat mama trotser was op mijn zus dan op mij. Wat ik deed of zei was precies ook van minder belang"

"Een Italiaanse ruïne verbouwen was niet onze grote droom, maar kwam wel op het juiste moment op ons pad. Het is nu ons huis, onze thuis"

"Op vakantie heb ik stiekem van het schriftje op de hotelkamer geproefd"

“Mijn dochter zegt het vaak: ‘Toch zalig dat we nu dichter bij elkaar wonen’”

“Soms knijp ik mezelf in de arm. Heb ik het écht zo ver geschopt met mijn basisdiploma?”

"Ik zwaaide de voordeur open en werd bruut opzij geduwd. In de gang stond een man met een bivakmuts en een pistool in zijn hand..."

"Wanneer mijn kleinzoon terug naar zijn mama gaat, denk ik altijd: zal ik hem volgende week nog terugzien?"

"Ik dronk niet dagelijks en er zat geen patroon in. Toch was ik verslaafd. Het glas werd een fles"

"Sinds ik hier opnieuw woon, ben ik 'thuisgekomen'. Dit dorp is altijd in mij blijven zitten"

"Mijn dochter veranderde in een hoopje ellende toen haar vriendje haar dumpte. Mijn moederhart brak"

“Ik kon mijn eigen kinderen niet zelf opvoeden, ik had me te schikken naar mijn lot”

"Toen collega's foto's van hun kleinkinderen toonden, bleef ik lachen, maar vanbinnen weende ik. Het was mij niet gegund"

"Na het overspel van papa voelde ik me verantwoordelijk voor mama, ík moest zorgen dat ze gelukkig was..."

“Ik hoop dat hij een vrouw tegenkomt die verder durft te kijken dan zijn IQ”

"Een moederhart klopt altijd. Soms moet ik het kwijt, en dan zeg ik dat ik jullie mis, of vraag ik 'kom nog eens langs'"

"De ochtend van zijn afscheid koester ik. Hij zei dat hij me graag zag en we dronken nog een tripel samen"

Mijn verhaal: Hilde startte een rouwgroep voor mensen die een tweelingzus of -broer verloren

“Voor zieke kinderen betekenen mijn lessen vaak het verschil tussen slagen of zitten blijven”

"Ik heb er geen spijt dat ik destijds mijn hart heb gevolgd. Zolang er liefde zou zijn, zou ik me overal ter wereld thuis voelen"

"Toen mijn stagementor merkte dat ik stotter, vroeg hij botweg: ‘Had jij niet beter voor iets gestudeerd waarbij je niet zo veel moet praten?’"

“Genezen kan ik niet, maar de dokters proberen mijn leven zo lang mogelijk te rekken”

"Vorig jaar kreeg ik de diagnose: ARFID. Tranen van geluk rolden over mijn wangen. Eindelijk voelde ik me begrepen"

"In 2010 kwam ik voor het eerst naar België. Oorspronkelijk voor drie maanden, maar ik ben nooit meer teruggekeerd"

"Kiezen voor het onbekende in een vreemd land was niet moeilijk: als je verliefd bent, neemt je hart het over van je brein"

"Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik was pas vierenvijftig en moest noodgedwongen op vervroegd pensioen..."

“Het thuisonderwijs putte me helemaal uit, maar mijn zonen eindelijk zien openbloeien, gaf me kracht”

"Waarom haat mijn zoon me zo? Het antwoord zal ik wellicht nooit kennen, en dat doet me meer pijn dan de klappen die hij me gaf"