libellezone

"Vorig jaar kreeg ik de diagnose: ARFID. Tranen van geluk rolden over mijn wangen. Eindelijk voelde ik me begrepen"

"Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik was pas vierenvijftig en moest noodgedwongen op vervroegd pensioen..."

"Mijn verstand zegt nee, hij is gewoon een van de vele oplichters. Ik zou zo graag willen dat die man écht is"

"Waarom haat mijn zoon me zo? Het antwoord zal ik wellicht nooit kennen, en dat doet me meer pijn dan de klappen die hij me gaf"

"Ik haat het dat mijn pijn zo’n impact heeft op mijn gezin. Samen leuke dingen doen gaat gewoon niet meer"

"Toen mijn schoonzus belde, had ze slecht nieuws: het meisje was in haar buik overleden..."

"Terwijl we met al onze vrienden zaten te praten en mijn zus vlakbij was, waren haar man en ik fysiek verbonden zonder dat iemand het zag"

"Ook al wonen we apart, we doen en beslissen zóveel dingen samen. En elkaar niet elke dag zien, geeft nog een extra verlangen"

"Ik hoorde in de fleur van mijn leven te zitten, maar in plaats daarvan bleek ik chronisch vermoeid en moest ik leren leven met spier- en gewrichtspijnen"

"Ik ben geschrokken van Felix’ diagnose, maar anderzijds verklaart het zoveel"

"Na al die jaren heb ik spijt dat ik destijds geen kinderen wou. Nu knaagt het enorm en krijg ik het niet goed weggedrukt"

"Al jaren vecht ik, maar mijn ziekte wint altijd. Ik leef met de handrem op en daar kan ik me maar moeilijk bij neerleggen..."

"Hoeveel avonden had mijn man in zijn bureau zitten mailen met die Suzanne terwijl ik dacht dat hij aan het werk was..."

"48 jaar geleden verloren we ons pasgeboren zoontje. Toen werd daar niet over gesproken, je moest vooruit en doordoen"

"Tussen mij en mijn broer stond een onzichtbare muur, opgetrokken door de scheiding van onze ouders. De afstand groeide met de jaren"

"Er is die wil om te vechten, om te leren leven met mijn eetprobleem en weer beter te worden. Maar ik voel me onzeker over alles..."

"Mijn hart bloedt als ik eraan denk dat ik mijn kleinkinderen niet zie opgroeien, niet weet op wie ze lijken..."

"Dankzij echolocatie kreeg ik als slechtziende weer meer vrijheid én eigenwaarde"

"Mijn vader heb ik nooit gekend, toch ben ik ondersteboven van zijn dood. Ik huil om een vader die nooit naar zijn dochter heeft omgekeken…"

"Het leven is hier eenvoudiger, met minder prikkels. En dat geeft me rust. Ik loop hier steeds vaker met een brede glimlach rond"

"Ik ben nu vijf jaar nuchter, maar ik blijf mijn leven lang alcoholist... Het verlangen naar een glas verdwijnt niet zomaar"

"Een Italiaanse ruïne verbouwen was niet onze grote droom, maar kwam wel op het juiste moment op ons pad. Het is nu ons huis, onze thuis"

"Op Facebook las ik voor het eerst over infantiele anorexia. Ik kon alleen maar denken: dat is het, dat heeft Lotte!"

"Vernemen dat mijn vader eigenlijk mijn vader niet was, heeft mij gebroken. Ik weet niet meer wie ik ben"

"Sinds mijn ongeval breekt het angstzweet me uit als ik nog maar aan autorijden dénk..."

Mijn verhaal: Alice ging opnieuw studeren en schopte het van poetsvrouw tot eremagistraat